ကြမ္မာ ခုနစ်လီ

အခန်း (၃၈)/ က

Burmese Translation of Seven Unfortunate Lifetimes, All Thanks to a Single Moment of Impulse by Jiu Lu Fei Xiang.

Translator - No_Coz

အခန်း (၃၈)/ က
__________

ဇီဟွေ့ တကယ်ကြီး ငါ့ကို ပန်းဝတ်လွှာစံအိမ်တစ်ခုကို ခေါ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့. . . ငါ ငါးထပ်ရှိတဲ့ သစ်အိမ်ဆောင်ကြီးကို ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ၊ စင်္ကြံပတ်လမ်းတွေမှာ ငွားငွားစွင့်စွင့် အပြတ်ပွင့်လန်းနေကြတဲ့ ပန်းရောင်စုံအလှလေးတွေ ပြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလေတယ်။ ငါ အဲဘက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီး ဇီဟွေ့ကို မေးတော့တယ်။ "ဒါက နင် ပြောတဲ့ အိမ်ဆောင်နီဆိုတာလား၊ ဒါ မြို့ထဲက လူတွေ ပန်း လာဆက်သနေကြတဲ့ နေရာမဟုတ်လား"

ဇီဟွေ့က ပြုံးလိုက်တယ်။ "ဒါကို ဒေသခံတွေက ပန်းဝတ်လွှာစံအိမ် သို့မဟုတ် အိမ်ဆောင်နီလို့လဲ ခေါ်တယ်လေ အားရှန်းမိန်းကလေးရဲ့၊ အထဲကို ဝင်ပြီး လျှောက်မကြည့်ချင်ဘူးလား"

"ငါ ချူခုန်း ရင်ထဲက စကားတွေကိုလည်း ကြားချင်သေးတယ်"

"ဘာလို့ အလျင်လိုနေမှာလဲ အားရှန်း မိန်းကလေးရဲ့၊ ချူခုန်း တည်းခိုခန်းကို ပြန်သွားလို့ ကျွန်တော်တို့ကို မတွေ့တော့ရင် လာရှာမှာပေါ့၊ ကျွန်တော်တို့ ဒီနေရာမှာ ကြယ်တွေ သွားကြည့်နေတယ်လို့ ချူခုန်းကို ပြောပေးဖို့ ကျွန်တော် စားပွဲထိုးကို မှာခဲ့တယ်"

ဇီဟွေ့က အရက်တစ်ကရားကို မြှောက်ပြလိုက်တယ်။ "သူ ဒီကို ရောက်မလာသေးခင်၊ သေရည်လေး နည်းနည်း သောက်ကြရအောင် ဟုတ်ပြီလား"

ငါ မေးမိတော့တယ်။ "သူ တည်းခိုခန်းကို ပြန်လာမယ်မှန်း ရှင် ဘယ်လိုလုပ် သိတာလဲ"

ဇီဟွေ့ ငါ့ကို မျက်စပစ်ပြလိုက်ပြီး ရွှတ်နောက်နောက် ရယ်ပြုံးလေတယ်။ "ကျွန်တော် အဲဒါလေးတောင် မသိရင် ချူခုန်း ပေးထားတဲ့ နှလုံးသားက အလဟဿဖြစ်သွားတော့မှာပေါ့"

တစ်ခဏတော့ ငါ နှုတ်ဆိတ်သွားမိလေတယ်။ ပြီးတော့ ငါ့အကြည့်တွေ ဇီဟွေ့ ရင်ဘတ်ဆီကို ရောက်မိတော့တယ်။ ငါ သေရည်ကရားကို ယူလိုက်ပြီး ပြောမိတာပဲ။ "လူတိုင်း အသက်ရှင်ချင်ကြတာပါပဲ၊ အဲတုန်းက နင် ဘယ်လို ခံစားနေရမလဲဆိုတာ ငါ နားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်၊ အတိတ်တုန်းက ဖြစ်ခဲ့တာတွေနောက်ကို လိုက်တွက်ကတ်နေတာက အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူး၊ ချူခုန်းကလည်း ပြောနေမှာ မဟုတ်သလို ငါလည်း ​ထည့်ပြောနေမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုပေမဲ့ ဇီဟွေ့... နင် မှတ်မိနေရမှာက ဒီနှလုံးသားဟာ ချူခုန်းဆီက မတရားလုယူထားခဲ့တယ်ဆိုတာပဲ၊ ငါ ပိန်းနေတုန်းမှာ နင် ငါတို့ကို ထောင်ချောက်ဆင်ခဲ့တာ၊ အဲသလိုမျိုး ဒုတိယအကြိမ် ငါ အဖြစ်ခံတော့မှာ မဟုတ်ဘူး"