CONSEQUENCES

10

He looked frustrated. I caused his frustration and it made me want to smirk. 

"Darn it! Shit shit shit!" He kept on cussing and cursing and walked back and forth but I remained silent and mad.

" Now what? Go on. Keep doing that. But this time, do it outside. You can go" nakahalukipkip kong sabi sakanya.Tumigil naman siya pero napasapo siya sa kanyang ulo at bahagyang lumingon sakin. 

"Can you just. Can you just- Damn it! I'm sorry okay? Sorry na! ako na ang mali! Ako na din ang may kasalanan ng lahat!" napahilamos siya sa kanyang buong mukha

"Bakit? Sino bang nagsabi na ikaw ang may kasalan ng lahat?" just wow! Did he just say it's all his fault? It's like saying that Shiela has nothing to do with it. He stood on the side the bed- not too far from me.

"Arrgh. Kaya nga inaako ko na lang! I should be the one to be blamed then. Blame it all on me!"  mapupungay na ang kanyang mga mata ng sabihin ito. It wasn't you! Arrgh! I also want to just jump and shout at his face and punch him hard straight on his face tp let him know that i'm even more frustrated than him.

"But it was not entirely your fault." i shook my head. I whispered but enough for him to hear it. " Do you even know what is your fault?" Tears started to build again and I hate it. I hate as I hate explaining. I hate it as I hate serious topics. I hate it... Coz i will just cry in the end and lose.  My last question shut him up. It added to my emotion. How he can't answer a simple stupid question. May issues kasi talaga ako about friendships.

"Ano pa ba? Inako ko na nga lahat diba? Kelangan bang isa isahin ko pa?" kunot noo niyang tanong. Now this is the Daniel that I know. Conceited ever. Damn it! Akala ko magiging madali lang ito. Tanga! Kelan pa naging madali ang magkaroon ng kaaway. At mas mahirap to kasi kausap mo ngayon ang conceited jerk na si Daniel. Proud Daniel.

"Ibig mong sabihin, h- hindi mo talaga alam ang kasalan mo?" maluluha na ata ako. All this time! All this time hindi niya alam ang kasalanan niya! Ang sarap sanang tumawa.

"Haha! Nakakatawa namang isipin na hindi mo pala talaga alam." Nagpahid ako ng luha na alam kong napansin niya dahil napahinto siya ng makita iyon. "Or, baka nga hindi mo alam na galit ako sayo?" Lagi niya pa akong nasasabihang O.A daw. Pero today, I don't care if I look O.A to him. 

"It's- It's not like that. It's just that- he stummered

"Eh ano nga!" I shouted "Tatanga tanga ako ditong nag iisip kung ano nang nasa isip mo! Kung nako konsensiya kaba? Kung narealize mo na ba yung gusto kong iparating? Pero puta! Krema de puta talaga! Mukha ngang wala kang ka ide ideya na galit ako sayo na yun galit ko sukdulan as in! Gusto na kitang sakalin." huminto ako sandali at nagpahid muli ng luha. "Pero alam mo ang mas masakit? Yun yung hindi mo alam kung ano ang naging kasalanan mo" mahina ngunit tama lang upang marinig niya.

"Pwede ka nang lumabas." nakaiwas tingin kong sabi. Inaasahan ko ang pagtunog ng pinto pero iba ang kumalabog yun yung pag suntok niya sa pinto. Naphikbi nalang ako. Sana ako nalang yung pinto. Pero buti pa yung pinto. Kahit na nasuntok na, hindi parin natutumba. Pagsiguro ako yun, tumba agad.

"Will you listen to what I am saying! Hear me out! All I'm asking is for you to hear me out."

Nagulat nalang ako ng nasa harap ko na pala siya mismo at pinapahid ang luhang lumalagas sa aking magkabilang pisngi gamit ang kanyang thumb.

"Look at me" pabulong niyang sabi. Bahagya niyang iniangat ang aking ulo at ikinulong sa kanyang mga palad ang aking mukha. Iwinaksi ko ang kanyang kamay gamit ang aking kamay pero agad din niya itong hinawak at inilagay sa aking mukha. Sinubukan niyang hulihin ang aking paningin at nang mahuli niya iito, hindi niya na sinubukan pang alisin ang tingin sa aking mga mata. Napahinto ang aking pag iyak pero napalitan ito ng hindi maipaliwang na kaba. Isama pa ang bilis ng pintig ng aking puso na parang maririnig na sa sobrang lakas. In just a span of seconds, my mind went blank and I can't think staright. This is bad.