ပင်လယ်ခေါ်သံ ❃

P_1

ပင်လယ်ကမ်းစပ်တစ်ခု၏
မနက်စောစောနေမထွက်ခင်အချိန်လေးသည်
မိုးသားနီရဲရဲလေးတွေအောက်၌
လက်ရာမြောက်ပန်းချီကားလေးတစ်ချပ်အလား..
တစ်နေရာလေးမှလိုအပ်နေတာတာမရှိခဲ့၍
အရောင်ကာလာအလင်းအမှောင်ကအစ
လုံးဝပြီးပြည့်စုံနေခဲ့သည်။

ဒီလိုမြင်ကွင်းကို
ထိုပင်လယ်ကမ်းခြေကိုအလည်လာခဲ့သည့်
ပန်ချီဆရာလေးသည်ဘယ်လက်လွှတ်ခံလိမ့်မလဲ။

ပန်းချီဆွဲစရာပစ္စည်းအစုံအလင်ဖြင့်
ထိုမိုးသားနီနီတွေနဲ့ပင်လယ်ပြင်ရဲ့ပုံစံကို
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေဖြင့်
သေချာစိုက်ကြည့်နေကာ
စုတ်တံကိုင်ထားသည့်လက်လေးတွေဖြင့်
အနုစိတ်ရေးဆွဲနေနှင့်ခဲ့ပြီ။

မနက်ခင်းရဲ့ပင်လယ်လေညှင်းသည်
အရှိန်အဟုန်ဖြင့်
ကမ်းခြေတစ်လျှောက်ကို
ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာခဲ့သည့်အခါ
ပန်းချီဆရာလေးရဲ့
ဆံနွယ်ငွေရောင်ဖျော့ဖျော့ကလေးတွေသည်
ပင်လယ်လေညှင်းနဲ့အပြိုင်ဝဲခနဲ ဝဲခနဲ။

ဆားရနံ့ခပ်သင်းသင်း
ပင်လယ်လေလေးတွေကြောင့်
ဆံပင်ငွေဖျော့ရောင်လေးတွေ
ဖရိုဖရဲဖြစ်ကုန်သည့်အခါ
ပန်းချီကားချပ်အပေါ်စိတ်နှစ်ထားသည့်
ဆံပင်ငွေဖျော့ရောင်ပိုင်ရှင်လေးသည်
သူ့ဆံပင်တွေသူအလိုမကျစွာ
အတင်းပြန်ပြန်သပ်တင်နေပေမဲ့
ပင်လယ်လေသည်ခပ်ကြမ်းကြမ်း....

ဆံပင်တွေကိုပြန်သပ်တင်လည်း
ပြန်ပြန်ကျလာခဲ့၍
ပင်လယ်လေကြမ်းကြမ်းသည်
ပန်းချီဆရာလေးရဲ့
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို
တမင်လိုက်ဆော့ကစားနေခဲ့သလားပဲ။

ပန်းချီဆရာလေးထိုပင်လယ်လေတွေကို
အလိုမကျဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

-"ပန်းချီဆွဲနေတယ်လေ...မတိုက်နဲ့တော့...."

‌တစ်ကိုယ်တည်းကြားရုံလေးသာပြောလိုက်ပြီး
ဆံပင်လေးတွေကို
လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့
ပြန်ဖယ်သော်လည်း
လေသည်အသက်မှမရှိဘဲ။

ပင်လယ်ကမ်းခြေတွေရဲ့
ပုံမှန်နှုန်းအတိုင်းဆက်တိုက်ခတ်နေသည့်အခါ
ဖရိုဖရဲလွင့်နေသည့်
ဆံပင်ငွေရောင်ဖျော့ဖျော့လေးတွေအောက်ကမျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေလှုပ်ခတ်သွားခဲ့သည်။