Kalbin Melodisi(Ara Verildi)

Bölüm 1: Kalp Atışları

"Defibrilatörü hazırlayın. Kalp yavaşlıyor, duracak."

Ve günde belki onlarca kez duyduğum ses.

"Yükselt çabuk."

1,2,3
Kalp atışı.

Nefesimi vererek "Normale dönüyor, hemen ameliyata alıyoruz." dedim ve saatime baktım.

"Benim nöbetim bitti. Gamze ve Selim'e sevk edin. Ben haber veririm."

"Tamam Eslem Hanım. İyi günler."
dedi Füsun Hemşire.

Yavaş adımlarla hastaneden çıkış yaptım. Aklıma Gamze'yi aramam gerektiği geldi ve aradım.

"Günaydın bebek."

"Günaydın kuzu. Nöbet nasıldı?"

"İyi, yoruldum biraz. Acile bir hasta geldi. Kalbi durmuştu, nabzını düzelttim, sana sevk ettim. Müsaitsin değil mi?"

"Müsaitim müsaitim."

"Tamam. Selim de yardımcı olacak sana."

"Okey, hadi dinlen sen. İyi uykular."

"Teşekkür ederim."

Telefonu kapattım ve otobüs durağına doğru yürümeye başladım. Otobüs daha yoktu, şansıma durakta boş bir yer bulabilmiştim. Hemen oturdum. Yanımda da yaşlı bir kadın oturuyordu. Kafamı cama yasladım ve otobüsü beklemeye başladım. Beklerken yavaş yavaş gözlerim ağırlaşmaya başladı ve direnemeyip kapattım.

"Kızım otobüs geldi binecek misin?"

Bana sorulan soruyla gözlerimi ağır ağır açtım.
Uyumuştum.
Koşarak otobüste yer kaptım. Yanıma da duraktaki teyze oturdu.

"Çok teşekkür ederim teyzeciğim. Uyuyakalmışım."

"Rica ederim kızım. Yorgun gibisin, iyi misin?"

"İyiyim teşekkürler. Nöbetten çıktım. O yüzden yorgunum biraz."

"Ah ah siz de çok yoruluyorsunuz. Ne kadar teşekkür etsek az size."

"Sağ olun." diyerek yüzüme tebessüm takındım.

"Kızım benim telefonumun şarjı bitmiş de senin telefonundan oğlumu arasam olur mu?"

"Tabii."

Telefonumu açarak arama bölümüne girdim.

"Numarayı söyleyin siz ben yazayım."

"05** *** ** **"

"Aranıyor." diyerek telefonu uzattım.

"Alo! Oğlum, benim. Şarjım bitmiş de buradan arıyorum. Geldim ben otobüsteyim. Çık kapıya!" dedi ve telefonu bana uzattı.

"Tekrar teşekkürler kızım. Ben iniyorum."

"Rica ederim teyzecim, asıl ben teşekkür ederim."

Teyze aşağıya indi. Böyle anlayışlı insanları seviyordum.
Otobüs biraz daha gittikten sonra evimin önündeki durakta indim ve eve doğru yürümeye başladım. Eve varır varmaz odama gidip kendimi yatağa attım orada da uyuyakaldım.

3 saat sonra

Telefonum çalmaya başladı. Yerimden fırlayıp telefonu aldım. Kim bu terbiyesiz? Uyuyoruz herhalde burada.
Numara kayıtlı da değildi. Kaşlarımı çattım ve telefonu açtım.

"Alo." Karşı taraftan gelecek sesi bekledim. Ama ses yoktu.

"Pardon, kimsiniz? Numaranız kayıtlı değil de."