Hayat anlamsız ve sıkıcıydı. Herşeyden habersiz, sevgi ve aşktan nasibini alamamış bir adam olarak her geçen gün daha da yaklaşıyordum ölüm denen ikinci bir dirilişe. Evet ölüm vardı, hayatta bir o kadar kısaydı. Kimi insanlar mutlu olup, aile kurma. Kimi insanlar şan ve söhret kapılarında, kimileri de ben gibi hayatın acı gerçekleri ile kendini tatmin etmekteydi. Benim gerçeğimdi bu: Acılarla yüzleşmek. Belkide mutlu olmaktan, hatta aşık olmaktan korkuyorumdur ne dersiniz? Ama asla kabullenmeyecek olduğum bu gerçek ile birlikte; hayata devam etmek zorunda hissettiğim kişiliğim ile nerden gelip, nereye gittiğimi bilmediğim, harap ve bir o kadar da acınası bir halde sefil bir hayat sürmeye mahkûm kalmışım. Ne elimden tutanım, nede yanımda durunım olmuş bu hayatta. Hep sevgi ve aşktan mahrum kalan ben, tenime deyecek başka bir tenden korkar olmuşum.
