𝓜𝓲𝓒𝓱𝓪𝓮𝓷𝓰
"ဟေ့ မင်းက ဒီကိုရောက်နေနှင့်ပြီး
ကြယ်တွေခေါက်နေပြန်ပြီလား"
အသံကို ကြားလိုက်သည်နှင့် ကျွန်မ
အသံပိုင်ရှင်က ဘယ်သူလည်းဆိုတာကို
သိသွားသည်။
စီနီယာ..
"စီနီယာကရော ဒီကိုဘာလို့
ရောက်လာပြန်တာတဲ့လည်း"
"မသိဘူး ဒီအတိုင်းပျင်းလို့"
"ဒီအတိုင်းပျင်းလို့ စီနီယာကရော အခုထိုးလက်စ
သိုးမွှေးဦးထုပ်ကြီးကို ထိုးနေပြန်တာလား"
"မင်းမှန်တယ်"
ကျွန်မတို့ကြားထဲက ကြားခံနယ်သစ်ပင်အကြီးကြီးကို ဂရုမစိုက်စွာနဲ့ပဲ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မေးတမ်းဖြေတမ်းလုပ်နေကြသည်။
" ဒီနေ့.... "
စီနီယာက သူ့ရဲ့ပုံစံအတိုင်းလေးသံတိုးတိုးလေးဖြင့်ဒီနေ့ ဘာဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို ရှေ့နေ့တွေတုန်းကအတိုင်း ပြောပြတော့မှာကို ကျွန်မ သိလိုက်မိတော့ ပြုံးလိုက်မိသေးသည်။
" မဟုတ်သေးဘူး ချန်း မင်းတွေးကြည့်.. "
ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ရဲ့အတန်းဖော်တွေက ဘယ်လို၊ကျောင်းကောင်စီရုံးထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်ခဲ့တာ..ဆရာက ဘယ်လိုမျိုး ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး လေ့ကျင့်ခိုင်းတာ ဘာညာ..ကို မကျေမနပ်သံနဲ့ တိုင်ပြောလာပြန်တဲ့သူရယ်ပါ။
တစ်ဆက်တည်း ကျွန်မ မြင်ယောင်ကြည့်မိလိုက်တာဟာ နှုတ်ခမ်းကို စူထားပြီး မကျေမနပ်တာတွေကို အမေ့ကို တိုင်ပြောနေသည့် ပင်ဂွင်းလေးတစ်ကောင်..။
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ရယ်မိသွားတုန်းမှာပဲ
ဘေးနား လူရိပ်တစ်ရိပ်ကျလာခဲ့သည်။
ကျွန်မ မော့ကြည့်မိလိုက်တော့ ချွေးစိုနေတဲ့
မျက်နှာပြင်နဲ့ သွားဖုံးလေးပေါ်တဲ့အထိ ပြုံးပြနေတဲ့သူ။
" တစ်ယောက်တည်း
ဘာတွေရယ်နေတာလည်း "
"မောလိုက်တာ"
