UNTILL DECEMBER

prologue

January 3,2023 araw na kung saan nandito ako sa harap mo at kausap ka at ito yung araw na kung saan dina kita makakasama....

" mahal kumusta kana?" Tanong ko sa kaniyang puntod. " Kung nasaan ka man sana ay masaya ka". Sabi ko habang nasisimulang tumulo ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

" Kung kailan naman na magaling at buo nako, dun ka naman nawala maghal". Patuloy sa pag luha " Ni hindi ko manlang nasabi kung ano ang tunay na nararamdaman ko sayo". " Bakit nung panahon na mahal na kita. Ay dun ka naman nawala". Sambit ko sa may bahid ng lungkot at pag sisi sa muka.

I love you... But you are not here anymore". Hindi mapigilang humikbi " kasalanan koba? Kase dahil sakin kaya wala kana". Patuloy na inaalala.

I love you.. but maririnig mo pa ba itong mga salitang ito?". Pag tatanong ko habang naka titig sa langit at patuloy na isinasambit sa hangin.

Hangin na kay lamig. lamig na kala mo ay may dalang lungkot, hangin na dumadaloy sa iyong balat.

Saglit lang pala tayo magkakasama nohh, sana pala sinulit kona" Sabay punas sa mga luhang kanina pa natulo. "Hayaan mo mahal pipilitin kong maging masaya for you and i will do anything para makita mo lang na okay ako but mahal i'm still missing you." Sambit ko nang naka ngiti at maya maya pa ay naramdaman ko ang hangin na parang yumayakap sa akin,nadama ko rin na hinawakan ng hangin ang aking pisngi at pinunasan ang luha.

Alam ko na sya iyon. Alam ko na nandito sya. Muling tumulo ang luha dahil alam ko na nandito sya sa aking tabi. Lagi kong sinisisi ang aking sarili dahil sa nangyari sa kanya na dapat ako yung nawala hindi sya na dapat ako yung naka libing imbes na sya na dapat ako yung nandyan namamahinga imbis na sya. "Siguro kung hinde nangyari yung bagay na yun baka siguro buhay pa sya". Sabi ko sa aking sarili.

Sa tuwing naalala ko yung nangyari parang gusto ko nalang din na sumama sa kanya. " Bakit kailangan may mawala dahil sa akin?." Pilit itinatanong sa sarili upang mabigyan ng sagot ngunit kahit ako mismo hinde alam.

Umiyak ako ng umiyak hanggang sa mawalan nako ng luha. Muling tumingin sa kalangitan at ako ay may ibinulong sa hangin.

Mahal ko para kang ulap. Kaya kitang makita pero hinde kita kayang hawakan dahil nasa malayo ka." Pinipigilan kong umiyak. " Kagaya ng araw ako ay iyong lilisanin sa oras na kailangan at panahon mona kaya mahal maari mona akong iwan dahil okay nako". Nakangiting sabi.

"Magiging okay din ako basta alam ko kung nasaan kana, matatanggap kodin ito sa tamang panahon pero salamat sa regalo mo, i know na alam mong habang buhay kong iingatan at aalagaan yung binigay mo". Ngiti ko habang naka tingin sa langit.

Sige na mahal i need to go, goodbye."
Pag papaalam ko sa kanya at ako ay umalis na mula sa puntod nya....