Kahkahalar ve alaylı cümlelerin altındaki tedirgin bakışlar.
Tüm bunlara yıllardır maruz kalıyordum. Güçsüz olduğumdan veyahut ses çıkaramıyor oluşumdan karşılık vermiyor değildim, bilakis karşımdakilerden hem cüsse olarak hem de zihin olarak daha güçlü olduğumu ve benden deli gibi tırstıklarını biliyordum. Fakat beni engelleyen birtakım şeyler vardı. Yıllardır tüm hayatım bu yurda bağlıydı. Ne arkamı yaslayacak bir ailem ne bana yardım eli uzatacak olan bir dostum ne de başımı sokacağım bir evim vardı. Yalnız ve ellerinde hiçbir şeyi olmayan birisiydim. İşte tam da bu noktada buradaki aptal insanlara, katı kurallara, her gün ciyak ciyak bağıran müdiremize katlanmak zorundaydım.
Kendimi bildim bileli oldukça silik bir tiptim. İnsanlar beni hiçbir zaman görmemişti. Ancak bu durum son birkaç aydır biraz farklıydı; nereye gidersem gideyim ismimi işitiyor, tüm gözleri üstümde hissediyordum. Müdirenin bile ismimi ezberlemesine neden olmuştum. Tüm bu yaşadığım ilginç olayların iyiye mi yoksa kötüye mi işaret olduğunu da asla kestiremiyordum.
Adımlarımı hızlandırarak lavaboya girdim. Yine içimde bu tuhaf his vardı ve onların geleceğine adım kadar emindim. Lavabonun boş olduğunu gördüğümde derin bir nefes verdim. Bu iyiydi çünkü sayın müdiremiz tarafından tehdit edilmiştim.
1 hafta önce
"Yeter artık, sesinizi kesin! Uyumaya çalışıyorum şurada." dedim sinirle. Uyumaya çalışıyordum fakat yine gelmişlerdi. "Özür dileriz Jeon." Çıkışmama siyah ve irice olan cevap vermişti. Yattığım yerden doğrularak yanlarına yaklaştım. "Hala neden burada olduğunuzu söylemediniz. Birden karşıma çıkıyorsunuz, sizin yüzünüzden başım bel-"
Sözümü kesen şey kapının sertçe çarpılması olmuştu. Müdirenin yanındaki iki adam bana şaşkınca bakıyordu. Özellikle diğerinden uzun olanın gözlerini kısarak irite edici bir şekilde beni izlemesi yerimde kıpranmama sebep olmuştu.
Tıslamalar artarken müdiremiz cılız bir çığlık attı. "Gerçekten yeter artık! Şu yılanları buradan temizleyin beyler. Daha geçen hafta bir çocuk korkudan ölüyordu." dedi ve ardından gözleri beni buldu. "Jeon! Hemen odama gidiyorsun ve beni orada paşa paşa bekliyorsun, anlaşıldı mı?" Hızlıca başımı sallayarak onu onayladım. Tam odadan ayrılacağım vakit az önce bana bakan uzun boylu adam arkamdan seslendi. "Demek Jeon soyundansın. Böyle nadide bir yeteneğin küçük bir çocukta olması beni epey şaşırttı doğrusu. Dedikleri doğru olsa gerek, sen gerçekten de o'sun."
Söylediklerinden gerçekten de hiçbir şey anlamamıştım. Kafam fena halde karışmıştı. Adam cevabımı beklemeden müdirenin ve diğer adamın yanına gitmişti.
Odadan çıkıp müdirenin odasına gittiğimde beni azarladı her zamanki gibi. En azından yalnız olduğumda konuşmalıymışım, yurttaki çoğu kişi bu yüzden beni düşmanı olarak görüyormuş falan. Sinirlendiğinde fazla hızlı konuştuğundan dediği çoğu şeyi anlamamıştım ama dediği bazı önemli şeyleri zihnime kazımıştım. Bana beni buradan alacaklarını ve aldıktan sonra bir daha buraya dönemeyeceğimi, bir seçim yapmamı söylemişti. Ne demek istediğini sorduğumda hiçbir şey söylemedi ve kibarca odadan çıkmamı istedi.
Şimdi
"Acele ediniz efendim. Sizin için buradayız. Artık gitme vaktiniz geldi." demişti birisi klozetin içinden çıkarken. Bu görüntüye yüzümü buruşturup birkaç adım geriye gitmiştim.
"Nereye gitmem gerekiyormuş?"
Başkası "Efendimiz, birkaç gün önce gördüğünüz rüyayı anımsamıyor musunuz yoksa?" diye sorduğunda şok olmuştum.
Birkaç gün önce feci bir rüya görmüştüm. Berbat ötesiydi. Bulunduğum yerdeydim, her yerde kanlar vardı. Aynanın içinde geçit gibi bir yer vardı ve oranın içinden birileri bana "Ölüm diriliştir." diye sesleniyordu. Zannımca sürekli başımı belaya sokan, yurtta adımın çıkmasına neden olan yılanlar olmalıydı. Onlarla ne zaman konuşsam karnım kasılıyor, kalbim hızlı bir şekilde atıyordu. Elimde büyük bir güç varmış da herkese hükmedebilirmişim gibi hissediyordum. Bilmiyorum, oldukça garipti. Onca yıldır herkes tarafından küçümsenmiş, iteklenmiştim. Belki de yaşadığım şeyler delirmeme neden olmuştu. Ama hayır, delirmiş olsaydım buradaki herkes bana deli gözüyle bakardı. Tüm bu gördüğüm ve yaşadığım şeyleri benden başkaları da görüyordu.
Hep bir ağızdan "Büyücülük dünyasının varlığı sizin elinizde efendimiz." demişlerdi.
O süreçte ne olduğunu anlayamadan ışıklar sönmüş, tüm aynalar geçit kapısına açılmıştı. Aynalardan gelen yoğun ışık hüzmesi gözlerimi kamaştırıyordu. Karnım yine kasılıyor, kalbim deli gibi çarpıyordu. Ne yapacağımı bilmiyordum, gerginlikten bacaklarım titriyordu. Gördüğüm kabus zihnime hücum ettiğinde başıma keskin bir ağrı girdi. Gördüğüm rüya gerçekleşiyordu.
Yılanlar bir bir aynadan geçtikten sonra sonuncusu gözlerimin içine bakarak, "Bizimle gelmeniz gerekiyor efendim, size ihtiyacımız var." demişti. "Unutmayınız, ölüm diriliştir." dedikten sonra o da geçitten geçip gözden kaybolmuştu. Bu cümleyi her duyuşumda tüylerim ürperiyordu. Neler olduğunu ya da ne olacağını bilmiyordum ama buradan geçtiğimde her şeyi öğreneceğimden emindim. Bu yüzden gerginlikten titreyen ellerimi aynanın içine soktum. Kaybedecek hiçbir şeyim yoktu gerçi. Bu geçitten geçtiğimde istediğim şeyleri elde edebilirdim. Artık daha fazla görünmez olmak istemiyordum, önemsiz birisi olmak istemiyordum, amaçsız bir şekilde yaşamak da istemiyordum. Madem yardıma ihtiyaçları vardı ve o güç bendeydi ben de bunu seve seve yapardım. Hem böylece hayatımda bir kez olsun işe yaramış olurdum.
Tüm bedenimi geçitten içeri sokarken tek düşündüğüm şey şu anda yaşadığım şeylerin ileride yaşayacaklarımın yanında bir hiç olduğuydu.
✮
ne dusunuyorsunuz bilmiyorum ama ben asiri heyecanlandim!! su anda bir sey anlamamis olabilirsiniz ama birazcik gizem olmasi lazim dimi ama 🤨 neyse umarim becerebilmisimdir. gercekten fazlasiyla ugrastim birkac yorum yaparsaniz cok mutlu olurum😭😭
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
