*This is just a fictional imagination.*
သာမန်အတိုင်းပဲ မပြောင်းမလဲရှိလှသော လိမ္မော်ရောင် ညနေခင်း။
ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာဘဝကို ဖြတ်သန်းနေရသော လူအုပ်ကြီးကလည်း တွန်းတွန်းတိုက်တိုက်ဖြင့် သူ့ကို ဖြတ်တွန်းသွားသည်။
ပျားပန်းခတ်ဆူဝေနေသော ကြိမ်နှုန်းမြင့် ဆူညံသံတွေက သူ့နားစည်ထဲ ဝင်တစ်ချက် ထွက်တစ်ချက်။
ရေရာသေချာခြင်းဟူသည် မြူတစ်မှုံမျှ မရှိသည့် သူ့ဘဝ၏ ညနေခင်းအိမ်ပြန်ချိန်တွေက ယေဘုယျဆန်ခြင်းတို့သာ အပြည့်။
သာမန်ကာလျှံကာ ခြုံကြည့်ရလျှင်တော့
Kim sunooသည် ပုံမှန်ကျကျ ဘ၀ကိုဖြတ်သန်းနေသည့် လူတစ်ယောက်သာ။
မထင်မှတ်ခြင်းတို့ကိုသာ လက်ဆောင်ပေးတတ်သည့် ဘ၀တွင် သူ့ဘ၀၏ အရာအားလုံးမှာ
ပုံစံခွက်ထဲ နေသားကျလှသည်တော့ မဟုတ်ပါ။
နေသားတကျသူ့ဘဝထဲတွင် သူ့ကို ဒုက္ခပေးသည့် တစ်ခုတည်းသော အရာမှာ Park Sunghoonသာ ဖြစ်လေသည်။
အမည်တပ်ရခက်သော သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆက်ဆံရေးက တကယ်တော့ သူ့ကိုစိတ်ရှုပ်စေသည်မှာလည်း ငြင်းမရ။
ဘ၀ကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းသာဖြတ်သန်းချင်သော သူ့အဖို့ ဒီသပွတ်အူလို ဆက်ဆံရေးကနေ ထွက်ပြေးပစ်ချင်လှပြီ။
လူ့အသိုင်းအ၀ိုင်းရဲ့ စံနှုန်းသတ်မှတ်ချက်တို့မှာ သူ့အားဒုက္ခမပေးလှသော်လည်း Sunghoonအတွက်ကတော့ ထိုသို့ဟုတ်ဟန်မတူပါ။
မတိမကျ မရေမရာနှင့် ဘယ်ခေါင်းစဥ်အောက်မှ ဆွဲသွင်းလို့မရတဲ့ ပတ်သက်မှုမျိုးပင်။
အခန်းဖော်ဆိုတော့လားလည်းမဟုတ်၊ ချစ်သူတော့ ဟုတ်ပေမယ့်...
သူ့အတွက်ညနေအိမ်ပြန်ချိန်တွေက လွတ်မြောက်စရာ ထွက်ပေါက်လိုပင် ဖြစ်လာပြီ။
အေးစက်နေလွန်းတာတော့မဟုတ်ပေမယ့်
နွေးထွေးကြင်နာနေတာလည်း မဟုတ်ပြန်သော ထိုမျက်လုံးတွေကို မကြည့်ချင်တော့တာလည်းပါသည်။
ချက်ချင်းကြီးရပ်ပစ်လိုက်ရအောင်ကလည်း သူ့မှာသတ္တိတွေ အဲ့လောက်မပေါလှသေးပါ။
စက်ဝိုင်းတစ်ခုကိုတည်းပေါ်မှာ မရပ်မနားပတ်ပြေးမိနေသလိုမျိုး အဆုံးသတ်ကိုရောက်တော့မယ်ထင်လေတိုင်း အစကိုပြန်ရောက်သလိုပင်
Sunooဟာ ကိုယ်ရောစိတ်ပါ သူ့ကိုဒုက္ခပေးလှသော ဒီဆက်ဆံရေးကနေ မလွတ်မြောက်နိုင်သေးပါ။
တဖြည်းဖြည်းမှောင်ရိပ်ကျလာသောကြောင့် သူ့မှာ condoအထဲကို ၀င်ဖို့ ဓါတ်လှေကားခလုတ်ကိုသာ နှိပ်လိုက်ရတော့သည်။
'အင်း ဒီညတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မခေါ်လာရင်ကောင်းမှာပဲ'
ဒါကလည်း ဆုတောင်းသက်သက်ပဲဆိုတာကို
နောက်၃မိနစ်အကြာမှာတင် သိလိုက်ရပြန်၏။
___။____
ဖိနပ်စင်ပေါ်မှ ဖိနပ်လှလှလေး တစ်ရံ။
ဒီနေ့လည်း သူမ ရောက်နေပြန်ပြီပေါ့။
ခပ်တည်တည်နဲ့ ဘာမှမဖြစ်သလိုသာ ဝင်လိုက်ပြီး နှုတ်ဆက်ရန်စကားတို့ကိုသာ ကြိုစီထားလိုက်သည်။
