-მადლობა ბიჭებო, დღეს დაუღალავად იმუშავეთ
-მადლობა თქვენ
-შემდეგ გადაღებებამდე
-ნახვამდის!
...
-რასფიქრობ არუნდა ავღნიშნოთ?
-ჯეონ ჯერ მხოლოდ ერთი სერია გადავიღეთ,რაუნდა აღნიშნო?
-მერერა შეგვიძლია დავლიოთ
-არა,დავიღალე
ჯეონი უხერხულად იღიმის,თავს ხრის და კიმს ემშვიდობება.
-კარგი,მაშინ დაისვენე
გაიღიმა და უკანა მიბრუნდა,წვიმა წამოვიდა.
-ჰეი ჯონქუქ
ჯეონი ჩერდება და უკან ბრუნდება.
-ხო?
-ფეხით აპირებ წასვლას?
-ხო
-მაგრამ წვიმს
-ეს ხომ წვიმაა,ნამდვილად არ მომკლავს
-წაგიყვან
-მანქანით წასვლა რო მდომოდა შენი აზრით ასე ვიდგებოდი?
-კარგი.
ჯეონი შებრუნდა და ისევ ფეხით განაგრძო სიარული,თეჰიონი უკვე წასულიყო,ჯონქუქი წვიმაში ნელა მიდიოდა,ხალხი არიყო, თითქოს ყველა მიწამ ჩაყლაპა და აქ მხოლოდ ის იყო დარჩენილი,მთლიანად სველი იყო,ეს მოსწონდა კიდეც.
სახლის კარი შეაღო...სიცარიელეა,მარტოა,ის მუდამ მარტოა,სახეზე მწარე ღიმილი ეფარება და მეორე სართულისკენ მიდის ,ცხელ შხაპს უშვებს, წყლის ქვეშ დიდ დროს ატარებს,ფიქრობს,მაგრამ ვერ ხვდება რაზე ფიქრობს,ცრემლები მოსდის,ის ხომ არასდროს ტირის?ახლა რა სჭირს.
-რატომ ტირი იდიოტო
საკუთარ თავს ესაუბრება.
-მტკივა,ჯანდაბა ძალიან მტკივა.
მუხლებზე ეცემა,მუხლებს აერთებს,სწრაფად სუნთქავს ხელებს მაჯებზე ისმევს.
-ამის დედაც!
ყვირის,ჯეონ რა გჭირს?
ვერ სუნთქავს...
ადექი!
უნდა ადგე ჯონქუქ...
ნებდები?
ჰაჰ ადვილად ნებდები ჯეონ!
სუსტი ხარ!
სუსტი ხარ!
სუსტი ხარ ჯეონ!
-გაჩუმდი, გაჩუმდიი, გაჩუმდიი!
ხელებს თავში ირტყამს,რა სჭირს?
მისმამ ხმამ სახლის კედლებში გაიარა.
