Autor pov:
ჯეონი დილით ძლივს დგება საწოლიდან,რაღაც ნაწილიდან საშინელი ცივი ჰაერი დაჰკრავდა,აივანზე ხალათ მოცმული გავიდა კარი დაკეტა და უკან დაბრუნდა,საშინელი ზარის ხმა აწუხებდა,ქვემოთ ჩავუდ და კარი ზლაზვნით გააღო
-ჯონქუქ!
თეჰიონმა რასაც ქვია კარი შეანგრია
-რა ჯანდაბაა
ჯონს მხარი გაჰკრა და მისაღებში სწრაფად შევიდა,დივანზე წამოჯდა და ჯონს გაბრაზებულმა შეხედა
-ჯონქუქ სულ გაგიჟდი?
-რა ხდება?
-უნამუსოვ,კიდე როგორ კითხულობ?
-ამიხსნი?
-ჯონქუქ დღეებია სოციალურ ქსელში არ გამოჩენილხარ
არც კომპანიაში ფანები შეშინებულები არიან ეს იცი?
-არა
-რათქმაუნსა არ იცი ტელეფონს არც კი ხსნიდი ამ დროის განმავლობაში
-საჩხუბრად მოხვედი?
-კი
-დაამთავრე?
-არა
-მორჩი და წადი
კიმს სახეზე წყენა შეეტყო
იცოდა რომ გუკს რაღაც ჭირდა
მაგრამ არ იცოდა რა
ან როგორ დახმარებოდა
-ჯონქუქ
-გისმენ?
-რა გჭირს?
-რას გულისხმობ?
-თავს ნუ ისულელებ
კიმი ფეხზე წამოდგა და ჯეონის წინ დადგა,ქვემოდან ახედა და ოდნავ გაუღიმა
-ჯონქუქ,შეიძლება შენ საშინელი ნაბიჭვარი ხარ,მაგრამ ვხედავდი გამოსწორებას რაოდენ ცდილობდი
ამიტომაც მსურს ,რომ დაგეხმარო,მაგრამ ვერ დაგეხმარები თუ არ მეცოდინება რა გჭირს
-თეჰიონ
ჯეონს საუბარი კვლავ კარზე ზარმა შეაწყვეტინა,არ აპირებდა გაღებას, მაგრამ ხმა ზედმეტად ამაზრზენი იყო
-იუნგი?
-ჯონ
იუნგი სახლში შევიდა და შეამჩნია რომ თეჰიონი მისაღებში გაკვირვებული იდგა ,თავადა გაუკვირდა მისი აქ ნახვა
-ამას აქ რა უნდა?
-რავი სანახავად
-სანახავად?
-ჰო
-უნდა ვისაუბროთ
-მშვენივრად ვიცი რაზეც აპირებ და ამაზე საუბარი არ მინდა
-უნდა დაგეხმარო
-დახმარება არ მჭირდება
-გჭირდება!დახნარება მუდამ გჭირდება
-იუნგი ხომ იცი არა?ისინი ბევრჯერ დავკარგე ჩემი საქციელის გამო და შენ...არ მინდა იგივე განმეორდეს ამიტომ კიმი წაიყვანე და წადი
-ჯონ
-იუნგი!თავად გამოვკეთდები
-თეჰიონი გჭირდება
-ისევ ვატკინო?
-ამას არ იზავ
-რომ ვქნა?ეს არ ვიცი ვერ ვაკონტროლებ
-ის დაგეხმარება
-მან არც კი იცის რა მჭირს
-მოუყევი,ყველაფერი
-გავაგიჟო?ამას მთავაზობ?
-ჯონქუქ იდიოტიხარ,წადი გაიარე რა
