WW1 - WW2

κεφάλαιο 6 " η ημέρα της καταστροφής"

Όταν είχα επιστρέψει απο τον πόλεμο πήγα σπίτι μου και είδα τον πατέρα μου να χαιρετά που γύρισα και είμαι ακόμα ζωντανός.
Είδαμε στις εφημερίδες ότι αυτός ο ραγδαίως πόλεμος τελείωσε και τον ονόμασαν WW1 αλλιώς πρώτος μπακγοσμιος πόλεμος.
Εγώ ειμουν χαρούμενος που επιτέλους τελείωσε αυτός ο πόλεμος γιατί πιο μετά έμαθα ότι δεν κάναμε μόνο επίθεση στην Γαλλία όμως και σε άλλες χώρες, εγώ που να ξέρω τι γίνεται εκεί έξω.
Ήταν μεσημερι η μητέρα, έφτιαξε ξανά το αγαπημένο μου φαγητό. Ο πατέρας μου ήθελε να ακούσει όλα αυτά πού πέρασα με χαρά αλλά όταν τα είπα ήταν λίγο στεναχωρημένος.
Εγώ τον αγνόησα και έτσι συνέχισα να τρώω.
Πήγε βράδυ κατά της 11:00, ήπιαμε μια μπύρα με τον μπαμπά και πέσαμε για ύπνο. Έβλεπα στο όνειρο μου φρικιαστικές εικόνες από τον πόλεμο , ένιωθα ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Όταν ξύπνησα πήγα να πιω νερό από το ψυγείο, και από την άκρη του ματιού μου είδα κάτι σαν νεκρώ άνθρωπο όμως όταν κοίταξα πιο καλά δεν είδα τίποτα. Εγώ φοβισμένος πήγα κατευθείαν στο κρεβάτι μου και προσπαθούσα να ξανά κοιμηθώ . Πιο μετά με ξυπνάει ο πατέρας μου και μου είπε
- πήγαινε στο super Market το καινούριο
- εντάξει εντάξει θα πάω σε 30 λεπτά.
Όταν πήγα είδα παλιούς φίλους και μιλήσαμε. Πέρασε το πολύ 1 ώρα και είχα ξεχάσει να πάρω τα πράγματα του σούπερ μάρκετ πήγα μια στα γρήγορα και τα πήρα. Πάω σπίτι και βλέπω τον πατέρα μου λίγο θυμωμένο, μου λέει:
Γιατί άργησες;
εμμμ... Πήγα σε λάθος Σούπερ μάρκετ
- ναι καταλαβαίνω όταν μου λες ψέματα Κώστα, το καταλαβαίνω από τον τόνο της φωνής σου. ( Το είπε με απογοητευμένο τρόπο)
- εμμμ...
- πήγαινε στο δωμάτιο σου Κώστα! ( Το είπε με λίγο δυνατό τόνο)
Εγώ πήγα και ξανά προσπαθούσα να κοιμηθώ.
Μετά από 1 ώρα ξυπνάω από έναν δυνατό θόρυβο. Πάω έξω και βλέπω ληστές να χτυπάνε τον πατέρα μου, είχα πανικοβληθεί πάει ένας ληστής ( ήταν 3 ) και με χτυπάει με μπουνιά στο πρόσωπο. Νευρίασα και τον χτύπησα με έναν βάζω που είχαμε σε ένα τραπέζι, ο ληστής που χτύπησα είχε λιποθύμησει, η άλλη 2 ήρθαν σε εμένα προσπαθούσα να τους χτυπήσω όμως όλο έκαναν άμυνα μέχρι που μου έδωσαν μια δυνατή μπουνιά, και ο πατέρας μου με την μητέρα μου τόση ώρα πήγαιναν σε όποιο σπίτι έβρισκαν και έλεγαν" φέρτε την αστυνομία, κλέφτες! " Για πολύ ώρα. Μετά από λίγο όταν είχα λιποθύμησει από τον πόνο ήρθε η αστυνομία η ληστές δεν είχαν φύγει και έτσι τους έπιασαν. Η γονείς μου με πήγαν γρήγορα στο νοσοκομείο επειδή δεν ήταν μια απλή λιποθυμία.