Proszę... nie zostawiaj mnie | Kamienie na szaniec

XIX

- Co tu robisz? - Zapytałam z uchylonymi drzwiami, zaczęłam ciężko oddychać. Nie potrafiłam złapać oddechu, poczułam się bezbronna.

- Mogę wejść? - Zapytał po polsku a ja pokiwałam głową, wpuszczę go do swojego domu. Nie ma takiej opcji. Ale zanim zdarzyłam cokolwiek powiedzieć czy zrobić, pchnął drzwi i wszedł do mieszkania. Tam stał Rudy.

- Nikt panu nie pozwolił tutaj wejść. Proszę wyjść - Powiedział Rudy a ja po prostu zgłupiałam... Nie miałam pojęcia co mam zrobić. To była po prostu dla mnie tak abstrakcyjna rzecz, że nie wiedziałam czy śnie.

- Do własnego domu małolacie nie pozwolisz mi wejść? - Zapytał i podszedł do Janka, ja zamknęłam drzwi tak by sąsiedzi nie słyszeli. Nie chcę mieć problemów z szkopami, wystarczająco problemów mam. Spokojnie lecz pewnie zbliżałam się do mężczyzn.

- Z tego co wiem to z dniem twojego wyjazdu do Niemiec, ten adres nie jest już twoim domem - Powiedział bardzo pewny siebie Rudy z pogardą, ja stałam z boku i nie wiedziałam co zrobić.

- Ten to kto? - Zapytał i analizował Rudego wzrokiem.

- Mój chłopak - Odpowiedziałam, nie chciałam podawać żadnego imienia ani nazwiska. On pewnie nie pamięta Janka, z naszego dzieciństwa. Raczej nie pamięta, mam przynajmniej taką nadzieje.

- Gdzie Henryk? - Zapytał i zaczął się rozglądać, coś we mnie pękło.

- Zabiliście go - Odpowiedziałam i podniosłam wzrok z ziemi, mężczyzna podszedł do mnie.

- Marylka - Powiedział i chciał złapać mnie za rękę, lecz pewna siebie zrobiłam krok do tylu i patrzyłam się mu w oczy.

- Masz jego krew na rękach. Więc wynoś się z tego mieszkania - Powiedziałam pewna siebie, z nienawiścią w oczach. Gdy usłyszałam imię mojego brata w jego ustach, po prostu coś we mnie pękło. Jakim prawem on pyta o mojego brata? Lecz po chwili poczułam jak uderzył mnie w policzek.

- Jesteś zwykłym Volksdeutschem! - Powiedziałam dość donośnie, gdy to widziałam że Rudy się zbliża i na płomienie w oczach. Jego słodkie oczy, zmieniły się wypełnione nienawiścią.

- Nie waż się jeszcze raz podnieść na nią rękę - Powiedział Rudy wpierw pchnął szwaba, on stracił balans a Rudy nagle uderzył go z pieści. Ja czułam jak mój policzek zaczyna piec, on mnie uderzył... Dopiero teraz to do mnie dochodzi.

- Jeszcze mnie popamiętacie. Obydwoje! - Krzyknął i wyszedł z trzaskiem drzwi. Moja pewność siebie nagle zniknęła i poczułam ból, smutek i niedowierzanie. Rudy podbiegł i zamknął drzwi na klucz a później pobiegł do mnie.

- Marysiu - Powiedział zmartwionym głosem i jego słodkie oczy wróciły na miejsce. Złapał moją twarz obiema rękami i przyglądał się jej. Czułam jak łzy lecą mi po policzkach. Rudy po chwili mocno mnie w siebie wtulił, nie wiedziałam co zrobić, po prostu stałam jak sparaliżowana. Cała się trzęsłam i czułam jakby wszystko było wytłumione. - Kochanie - Powiedział i spojrzał na mnie, nie wiedziałam co mu powiedzieć czy zrobić. Ja nawet nie mogę czuć się bezpiecznie w swoim własnym domu. Czułam jakby nogi stawały się jak z waty.

- Rudy... - Wydusiłam z siebie, ale nie wiedziałam co powiedzieć dalej. Po prostu czułam jakby mi się świat walił.

- Tak? - Zapytał zmartwiony i starał się złapać kontakt wzrokowy ze mną, ale nie chciałam. Wychwyciłam że Janek był zmartwiony, nigdy go takiego nie widziałam.

- Czemu Bóg mnie tak karze? - Zapytałam i całkowicie zalałam się łzami, wbiłam głowę w jego klatkę piersiową i po prostu zaczęłam płakać jak nigdy wcześniej. Nie potrafiłam złapać oddechu.

- Marysiu - Powiedział i podniósł moją głowę, spojrzałam mu się w oczy - Nikt cię nie karze. Zobaczysz, niedługo stanie się coś dobrego i będziesz żałować tego że teraz płaczesz - Powiedział i otarł moje łzy, połykałam ślinę i walczyłam wewnętrznie by nie płakać dalej.

- Popakuj najważniejsze rzeczy i zamieszkasz u mnie na jakiś czas - Powiedział Rudy a ja pokiwałam głową w ramach protestu.

- A co jeśli mama wróci? Nie zostawię jej tutaj - Powiedziałam a Rudy zaczął wręcz mnie ciągnąć w stronę mojego pokoju.

- Ja to załatwię. Ale ty masz się spakować i nie ma gadania! - Powiedział i pociągnął mnie do pokoju, położył na łóżku kufer i miałam się do niego spakować... Nie potrafiłam... Nie chcę opuszczać tego mieszkania... To tutaj się wychowałam, to tutaj przeżywałam wszystko pierwszy raz... nie mogę przecież tak po prostu tego zostawić.