Dance Group

2

İyi okumalar ❤

Dans etmiştim...

Hemde deli gibi, güneş dans okuluna vurana kadar, eklemlerim ağrıyana kadar...

Tüm bu yaşadıklarım beynimde dönmeye devam ettikçe daha çok dans ettim...

Ağladım dans ederken...

Vücudum artık isyan ediyordu ama ben durmadım ve kısa bir süre sonrada bayılmıştım zaten. Beni baygın bulanda Ezgiydi. Zavallı kız beni baygın görünce çok korkmuştu.

" sen kafayı mı yedin Batu!? Sabaha kadar dans etmekte ne demek!? "

Sesi titriyordu hâlâ.

" sadece kafamı boşaltmak istedim "

" deli gibi dans ederek mi!? "

Ağlayan Ezgiyle kendime kızdım. Gidip ona sarıldım.

Ezgi 6 yaşında ailesini kaybetmişti, küçüklük travması kalmıştı bu. Birgün sevdiği herkesi kaybedeceğini düşünüyordu. Ona bunu hatırlatığım için üzülmüştüm.

" ben iyiyim "

" ama yerde ölü gibi yatıyordun "

" ama bak sana sarılıyorum şuan, iyiyim "

" seni böyle dans etmeye iten ne Batu? "

Derin bir nefes aldım. Ezgiden ayrıldım ve onu minderlerin olduğu yere götürüp oturtum bende yanına oturdum.

" dün eve önüne gelince annemle babamın bağırış seslerini duydum. İçeri girdim. Babam anneme vurdu. Belinde silah varmış ben görmedim. Elime geçen ilk şeyi alıp babamın kafasına vurdum. O sırada biri polise haber vermiş, annem benim yaptığım şeyi kendi üstüne aldı. Polisler onu eve gelen ambulans babamı götürmüştü. Babam komaya girmişti ve annem ise hapise. O yüzden ne eve gitmek istiyorum ne de olanları hatırlamak. Annemi ordan kurtarmak istiyorum ama ne yapacağım bilmiyorum. Aile avukatı babamın arkadaşı kesinlikle annemi savunmaz "

Ezgi elini sırtıma koyup yavaşça okşadı.

" ben elimden geldiğince sana yardım etmeye çalışacağım "

Hafifçe gülümsedim. Çalan telefonumla ayağa kalkıp dolabımdan telefonumu aldım. Bilinmeyen numara ile kaşlarımı çattım. Telefonu açıp kulağıma götürdüm.

" alo- "

" babana söyle 1 ay sonra borcunu teslim etsin yoksa evi başınıza yıkarım! "

Yüzüme kapanan telefon ile bakıştım. Babamın borcumu mu varmış!? Ne kadar?

Ne yapmam gerekiyordu?

Elimi saçıma attıp numarayı geri aradım. Anında açılan telefon ile yutkundum.

" söyle! "

" ba-babamın borcu ne kadar? "

" 300 bin! "

Duyduğum rakamla ağzım açık kalmıştı. Yutkundum ama boğazım kurumuştu.

" kim adına vereceğim "

" Doruk Karaman! "

" ta-tamam "

Telefon yeniden yüzüme kapanınca bu sefer dolaba geri koydum.

300 bin dedi!

Babam ne yapmıştı böyle?

Nasıl ödeyecektim?

Bir kerede kötünün kötüsü olmasa şaşırdım!

Kafamı ellerimin arasına aldım. Çaresiz  hissediyordum. Güldüm. Sinirim bozulmuştu.

Ezginin yanına gidip kendimi mindere attım. Ona telefon konuşmasından bahsettim.

Ezgi elin çenesinin altına koyup düşünmeye başladı. Aklını Bir fikrim gelmiş olmalı ki heyecanla yerinden kalkıp ellerini birbirine vurmuştu.

" neden dans yarışmalarına katılmıyoruz !? "dedi.

" mantıklı " dedim.

Ezgi'nin bu fikri içime güneş gibi doğmuştu.

Ezgiye sarıldım.

" iyi ki " dedim. " İyi ki arkadaşımsın iyi ki seni tanıdım "

Ezgi kafama vurup " tabii bir Ezgi kolay yetişmiyor " dedi.

Onun bu haline güldüm.

" Şapşal kız " dedim...

Yarım saat sonra 105 kişiden oluşan dans grubumuz benim için toplanmıştı.

Bu 105 kişi hayata küsmüş kişilerdi biz imkânsızı başarıp birbirimizi bulmuş, birbirimize destek çıkmıştık. Biz ben değil biz olmuştuk. Kimsenin yapamadığını yapıp birbirimizin arkasını kollamıştık. Dedikodu yoktu aramızda, arkadan konuşma yoktu, arkadan vurma yoktu. Sevgi, saygı ve güvenmek vardı.Biz bir aileydik.

2 saat yapılan bir Toplantıdan sonra herkes koreografisini seçmiş heyecanla 2 gün sonra olacak dans yarışması için hazırlık yapıyorduk.

Tek sıkıntı ben yarışmaya katılmıyordum. Aslında katılmak istiyordum ama korkuyordum. Babam yüzünden sevdiğim şeyi yapamıyordum, babam komaya girmiş olabilir ama hala korkusu üstümdeydi sanki çıkıp gelecek benim dans ettiğimi öğrenecekti. Korkuyordum. Dansımı elimden alır diye korkuyordum...