Dehşetin Kıyısında

Arkadaş

''Yemin ederim, Selma'yı ben öldürmedim.'' diye tekrarladı tepedeki cılız ışığa bakarken. Polislerin cüssesi karşısında oturduğu rahatsız sandalyeye biraz daha sinip titrek bir nefes aldı. Gün içerisinde ikinciye giriyordu bu lanet odaya. Dört duvar arasına hakim olan küf kokusu burnunun direğini sızlatmaya yetmişti.

''Bak, birader. Ne tür bir şizofrensin bilmiyorum. Cidden sıkıldım şu işten. Ya itiraf edersin ya da olacaklara karışmam.''

Dakikalardır odanın içinde cirit atıp tüm konuşmayı meslektaşına bırakan polis, sonunda dayanamamış olacak ki yumruğunu masaya sertçe vurdu. ''Anlat şunu be adam! Dalga mı geçiyorsun sen benle!''

Beklemediği bu ani tepki vücudunda şok etkisi yaratırken kaderine razı olması gerektiğini anlamıştı. Önündeki adamlara bakıp derin bir nefes alırken içten içe Tanrı'ya onu affetmesi için yalvarıyordu.

''Size her şeyi anlatacağım, beyler. Tek isteğim var. Çok kolay, sadece onu kabul etmenizi isteyeceğim.'' Sonun nereye gideceğini tahmin ettiği konuşmasına bir nefeslik ara verip sabırsızlık taşan gözlere baktı.

''Sizden sadece arkadaşım olmanızı istiyorum.''

İki adamın birbirine şaşkın bakışları onu biraz endişelendirmişti. ''Bunu ne diye yapalım?'' diye soruverdi biri.

''Arkadaşım olmayanlarla konuşmam, prensip meselesi.'' diye geçiştirdi. Bu savunmayı yok saydıkları akıl sağlığına vereceklerini biliyordu.İkisi de olumlu cevap verince zamanı geldiğini anlamıştı.

''Geçen gece, sokağın başındaki bara gitmiştim. İş hakkında olan sorunlarım kafamı öylesine meşgul ediyordu ki, inanın bana sadece bir geceyi rahat geçirmek istedi. Selma'yla da orada tanıştık. Çok içmiştim zaten. Ama o güzelliği hiçbir içki unutturamaz bana.

Bir süre beraber dans edip eğlendik. Sonrasında bana evini göstermek istediğini söyledi. Hiç düşünmeden kabul ettim zaten. Zira benim için çok büyük bir nimetti bu. Evine giderken bana arkadaş olmak istediğinden bahsetti. O kelimeden ne kadar hoşlanmasam da bana arkadaşları için her şeyi yapabileceğini söyledi. O anki psikolojimi tahmin etmek zor değildir sizin için.

Evine geldiğimizde beni içeride başka bir arkadaşıyla tanıştıracağını söyledi. O an alkolün verdiği boşluktan olsa gerek gülüp geçerek eve girdim. İçeridekileri tarif etmek benim için öyle zor ki... Ama elimden geleni yapmak gerekirse o yarım bedenler kanımı dondurdu diyebilirim. Çoğu bölümü eksik olan bedenlerin açıkta kalan kısımlar tenin geri kalanıyla çoğu zaman uyumsuz tonlardaki derilerle kapatılmıştı. Kopuk kelleler darmadağın olmuş buzdolaplarından sarkıyordu. Garip olan şu ki; kafalar canlı gibiydi. Kırılmış camlardan içeri çok fazla hava giriyordu.

Duvardaki yazıların hangi dil olduğunu asla tahmin edemem ama bu dünyaya ait olmadığına kalıbımı basabilirim. Bilinmezliğin uğursuzluğu öyle ürpertmişti ki beni, çığlıklarım boğazımda düğümlendi. O desenlerin yaptığı ölüm dansının ritmi hala kulaklarımda. ''

Hızlı konuşmalarının arasına dar bir nefes sıkıştırdı. Ardından anlatmaya başladığından beri gözlerini ayırmadığı duvarı işaret etti kafasıyla. İki adam da duvara döndü. Bomboş duvara.

''Görmüyorsunuz değil mi? Belki de size anlatmalıyım geri kalanını. Neyse, içeri girdikten sonra Selma birden gözden kayboldu. Dedi mi demedi mi asla bilemeyeceğim ama, yankısından asla kurtulamayacağım şu sözlerin: 'Arkadaşlarım, O'nla da arkadaştır.' Sonrasındaysa O'nu gördüm. Arkadaşımı. Dört ayak üstünde duruyordu. Bu dünyanın haddini aşan güzelliği vardı. Cam gözlerinde kayboldum, arkadaşlarım. O'nu tarif edecek kelimeleri bile kıskanıyorum. Şanslısınız arkadaşlar, arkadaşlarım. Çünkü ; benim arkadaşlarım, O'nla da arkadaştır. ''

Sorguya çektikleri gencin dudaklarından dökülenlerin ölüm fermanları olduğunu anlayan iki adam, yüzlerindeki kanın çekildiğini hissettiler. Arkalarını döndüklerindeyse saf vahşetin büyüsü içinde ruhlarını çoktan kaybetmişlerdi. Yeni arkadaşları yaralı ruhlarını sımsıkıya sararken sıradaki arkadaşlarını bekliyorlardı.