"Bin şu arabaya lanet velet!"
Tanımadığı biri tarafından kaçırılmak üzereydi, yardım çığlıkları ile çırpınmaya başlamıştı ama boşunaydı. Kimse yardım etmiyordu. Adamların silahları vardı ve herkes kendi canından korkuyordu.
Kız, onu zorla arabaya sokmaya çalışan adamın karnına doğru dirseğini vurup adamı yere sermişti, diğer adamları ve silahları hesaba katmadan topluluğun içine doğru kaçmaya başlamıştı.
Silahlı adamlar topluluktan 4 kişiyi nişan almış ve tetiğe aynı anda basmıştı.
2 kadın 1 erkek ve 1 çocuk kızın önünde yere yığılmıştı.
Herkes bi tarafa doğru kaçmaya başlamıştı. Kız daha fazla kimse vurulmasın diye adamlarla gitmeyi kabul etmiş bir halde adamlara doğru yürümeye başalamıştı. Zorluk çıkarmadan arabanın arka koltuğuna oturup ölümüne gitmeyi beklemişti.
Araba eski bir deponun önünde durmuştu ve 2 araba daha vardı. Adamlardan biri kızı arabadan çıkartıp kolunu morartacak derecede sıkarak deponun içine ilerlemesi sağlamıştı.
Kız içeri girdiğünde şaşkınlıktan küçük dilini yutmak üzereydi. 2 arkadaşı daha buraya getirilmişti. Ağızları bantlanmış, kolları sandalyeye bağlanmıştı.
Şiddet mi görmüştü onlar?
"Lan şerefsizler, kimin köpeğisiniz lan siz bırakın ikisini gitsinler!"
Kızı zorla bir sandalyeye oturtup, bağlamaya çalışmışlardı ama nafile. Küçüktü falan ama güçlüydü de. 2 kişi zar zor bağlamayı başarmıştı kızı. Sabrı tükenen adam konuşmaya devam eden kıza bir tokat atmıştı ve ses tüm depoda yankılanmıştı. Kızın suratında attığı tokatın izini bırakmıştı sonra kızın ağzına bant yapıştırmıştı.
"Ne yaptığını sanıyorsun sen! Ne diye vurdun kıza! Patron yaşatırmı lan seni!"
"Sussun oğlum! Car car başım şişti! Kurtulabileceğini mi sanıyor?!"
*çağa*
Suratıma yediğim tokadın acısını tüm vücuduma dank etti.
Güneş'in bana olan aptalca bakışlarını üzerimde hissediyordum. Tüm bu olanların suçlusunu içinde beni sorumlu tuttuğuna emindim.
Dila bakışlarıyla bir yönünü tarif ediyordu. Kaşları ile işaret ettiği yöne doğru döndüm ve şaşkınlık tüm vücudumu kaplamıştı 'onun burada ne işi vardı ve ne alakaydı'. Sarya'nın ellerini ve ayaklarını da sandalyeye bağlamışlardı anlaşılan zorluk çıkarmıştı. Kaşı kanamıştı ve şakağına kadar akmıştı kan. Gözlerimle onu süzmeyi kestiğimde gözlerinin içine bakıp onları kurtaracağımı işaret etmiştim. Hayatım boyunca hep beni sevmediğini söylemişti, nefret ettiğini ve ölmemi istediğini hissettirirdi. İstediği bugün olacaktı sanırım. Gözlerinin önünde ölecektim ve umarım bu ona o istediği zevki verirdi.
Bir iki yıl kadar öncesi...
Elindeki silahı işaret etti Çağa;
"Şu yaşadıklarımızın fotoğrafını çek deseler, tam on iki'den çekerdim Sarya!
Ki ben; hiçbir zaman sevmedim silahları, düşün!
Gördüğün gibi kullanmayı da bilmiyorum.
Ne yapayım, bu da benim eksikliğim olsun!"
Ardından boynunda asılı duran fotoğraf makinesini alıp uzattı.
"Al bunu Sarya. İçi çığlık, acı ve gözyaşı ile dolu..
Ama sen, en zor karede bile umudun izini sür. Gözlerinin önünde ölmemi izle. Ve tüm dünyaya ulaştır."
Tam gidiyorken arkasına dönüp baktı.. "Ve Sarya gitmeden önce kalmak için elimden gelen herşeyi yaptığımı bil isterim. Çok çabaladım bunun için." dedi ve başını hafifçe gökyüzüne çevirip acı bir tebessüm gönderdi gökyüzüne doğru.
"Her gidiş ardınca yangınlar bırakır. İlk sen gittin benden. O nasıl gidişti Sarya! Gitmek için gelmek gerek. Şimdi ben gidiyorum ama sen gittin ya, sahi sen bana ne zaman geldin" durdu ve baktı.. gitmeden önce son kez baktı
"Ben aşk ve ateş arasında bir gölgeydim. Hangi söz beni tufandan alıp çekerdi ki?
Gidişinden büyük bir tufan mı vardı Sarya!"
Sarya hiçbir şey söyleyemedi. Lal olmuş gibi bakıyordu Çağa'nın yüzüne, birbirlerinden gidişleri büyük bir fırtınanın habercisi olacak gibiydi.
Oy ve yorumlarınız için şimdiden teşekkür ederim.
~süreyya okumasın.
~ve kitap eksik falan değil, sadece herşeyi ilk bölüme yığmak istemedim.
Başlama tarihinizi buraya bırakabilir misiniz? Teşekkürler..
