ခုနှစ်၁၉၃၆
မန္တလာမြို့
နှင်းဆီရိပ်စံအိမ်
"မမလေးရိပ်....နေ့လည်စာအဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီ"
ထိုစကားကြောင့်အခန်းထဲကထွက်ပြီး
အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာလိုက်သည်
သူသည်ထိုနှင်းဆီရိပ်စံအိမ်ကြီးရဲ့အရှင်သခင်တစ်ဖြစ်လည်း....ရိပ်မှိုင်းလွင်
သူသည်ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်းမိန်းကလေးလိုသာနေသည်ဝတ်စားသည်
ထိုသည်လည်းသူ၏မိခင်ကြောင့်ပင်
သမီးမိန်းကလေးအရမ်းလိုချင်ခဲ့သည့်မိခင်သည်
သူမွေးလာသောအခါယောကျာ်းေလးဖြစ်ပေမဲ့လို့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လိုသာဝတ်စားစေသည်
သို့ပေမဲ့ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှသူသည်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လိုသာနေထိုင်တော့သည်
"မမလေး....ဒီကနေ့သွားစရာရှိသေးသလား
နို့မိစုလိုက်ပေးရမလား"
"အင်း....ထွေထွေထူးထူးဝယ်စရာတော့မရှိပါဘူး
ဒါပေမဲ့ဒီကနေ့ပိုးထည်တွေအသစ်ရောက်မယ်လို့ပြောတယ်........သွားကြည့်ချင်တယ်"
"ဟုတ်မမလေး....ကားအဆင်သစ်ပြင်ထားလိုက်လိုက်ပါမယ်"
သူခေါင်းသာငြိမ့်လိုက်သည်
ထမင်းစားပြီးရင်သူလည်းပြင်ဆင်ရအုံးမည်
ခုနှစ်၁၉၃၆
ရန်ကုန်
ရွှေဂန္နမာစံအိမ်
ကြီးကျယ်ခမ်းနားသောစံအိမ်အတွင်း၏ဧည့်ခန်းထဲတွင်ဦးဈာန်ခန့်တို့ထိုင်နေသည်
"မြို့အုပ်မင်းဈာန်ပြည်ထူး....ကျန်းမာလို့ချမ်းသာပါရဲ့လား"
"ဖေကြီးကလည်း....မနောက်ပါနဲ့"
"ငါအဖေဆိုတာလည်းသတိရသေးတယ်နော်....ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တုန်းအဖေကိုဝင်နှုတ်ဆက်မယ်မရှိဘူး....အပျော်ခုံဘက်ဘဲခြေဦးလှည့်နေတယ်"
"သားကဘိလပ်မှာနေတာများတော့....မြန်မာမိန်းကလေတွေရဲ့အလှကိုမေ့နေလို့ပါ....ဖေကြီးကလဲ"
