jouvenile, sen yaralı bir yüze sahipsin. soyadına varlığımı iliştirebilirsin. bu amansız yıldız isminin arkasında, ruhum ruhunda.
for, wyst4ejk
slowburn
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
jouvenile: ma best friend
yorumlara bak...
jm: kalk aldatıldık @thevkim ↘️thevkim: boş yapma
×
Busanʼa geleli bir gün olmuştu.
Koskoca bir gündür Taehyung'dan uzaktaydım. Uçaktan iner inmez henüz yol yorgunluğunu üzerimden atamadan diğer uçağa binmiştim. Taehyung sağ salim yerleştiğimden emin olduktan sonra gitmişti. Aramızda kilometreler vardı artık. Ancak ben buraya gelmeden önce de bir türlü aşamadığımız yollara sahiptik biz. Bu yolları ne zaman inşa ettiğimizi de, sonsuz adımlarımın neden beni bir türlü varış noktasına ulaştırmadığını da bilmiyordum.
Sorularımla tek başımaydım. Taehyung cevap alabileceğim biri değildi. Sorularımı anlamıyordu bile. Kendi kendime soruyor, kendi kendime tükeniyordum cevapsızlıklarımda. Bizi bu duruma getirenin ne olduğunu bir bilsem kendi ellerimi kökünü kurutacaktım. Tek sorun ünlü olmam olsaydı yarın bırakırdım bu işi. Kalabalıkların arasında, yanımda istediğim tek kişi olmadan durmaktansa bir yatakta sonsuzluğu paylaşmayı yeğlerdim onunla.
Sorun benim 'ben' olmam olsaydı değişebilirdim. Taehyung beni yeniden sevecekse Jeonggukʼa geri dönerdim. Jungkook bize iyi gelmemişti belli ki. Ne yaşandıysa ben aslımı ve beraberinde ilk aşkımı geride bırakmak zorunda kaldığımda yaşanmıştı.
Küçüklüğümüz rüya gibiydi. Her günüm Taehyung'la geçerdi. Dünyadaki en iyi arkadaşımın, ellerimi hiç bırakmayacak dostumun o olduğunu düşünerek büyüdüm. Sekiz yaşındayken tanışmıştık ama doğduğum günden beri onunlaydım. Dünyaya gelirken ruhunu ruhuma eklemişler, bizi bozulmaz bir düğümle birbirimize bağlamışlardı. Apayrı ailelerde, apayrı hayatlarda dünyaya gelmiş olsak da bu düğüm bizi bir araya getirmişti.
Ben şanslı doğanlardandım. Zengin bir ailenin tek çocuğu olarak dünyaya gözlerimi açtığım anda ayrıcalıklar dört bir yanımı sarmıştı. En iyi okullarda eğitim almış, her istediğimi yapıp gönlümce eğlenmiştim. Taehyung ise hayata 1 - 0 geride başlayan o çocuklardandı. İki buçuk aylıkken yetimhaneye terk edilmiş, var olabilmek, kendi ayakları üzerinde durabilmek için canını dişine takmış o çocuktu. Akran zorbalığını, yoksulluğu, kimsesizliği, buz gibi havada dışarıda yalnız bırakılmanın ne demek olduğunu en acı haliyle yaşayarak öğrenmişti.
Taehyung'un dünyanın en hızlı büyüyen çocuğu olduğunu düşünürdüm. Sekiz yaşında, bir parkta onunla yollarımız kesiştiğinde kanıtlamıştı bunu bana. Eski evimin anılarla dolu duvarlarına bakarak o günü düşünürken, ellerini tuttuğum ilk gün hissettiğim duyguları hala hislediğimi fark ediyordum.
O zamanlar tek derdim oyun oynamak ve kendime oyun arkadaşları bulmaktı. Ailemin koruyucu tavrı sayesinde küçükken kolay arkadaş edinemiyordum. Yalnızca onların tanıdığı zengin ailelerin çocuklarıyla arkadaş olmaya hakkım vardı. Bunlardan biri de Jimin'di.
