KORİDOR

İlk Gün

Her zamanki gibi klasik bir gündü. Aslinda tek fark şuan bulunduğum ortamdi. Bu benim için pek birşey ifade etmese de ilerde çok büyük anilarimin olacagini biliyordum. Umarim hayal kirikligindan daha çok mutlu anilar kalirdi hafiza defterimde. Çünkü bu yasta hayatimin mahvolmasi hic de içten birşey olmazdi. Sanirim yeni okulumdaki özel mekanik bu koridor ve sonundaki pencere olacakti. Burasi adeta yürüyen ruhlarin bulunduğu bir tarla gibiydi. Çünkü bir zarar verilecek olursa insanlar onu bedenlerine değil birbirlerinin ruhlarina yapiyordu. Sadece bir kişiyi gözüne kestirmiştir. O diğerleri gibi değildi. İlk günden boyle bir hisse kapilmam yanlis olabilir ama genelde hislerimde yanilmam. Sanirim o da buraya yeni gelmişti. Diğerleri gibi olmadan onunla tanismam gerektiğini düşündüm. Mesela adini sorarak baslayabilirdim. Ama bunu nasilsin yapacaktim. Gereğinden fazla utangacim ve duygularimi sadece yazarak ifade edebiliyorum. Ama o da diğerleri gibi ruh olmadan onu kazanmaliydim. Yoksa iyi anilar yerine kotu anilar kalacakti bu koridorda. Bir sure sonra cesaretini toplayip yanina gittim. Aman tanrim, gözlerinin yeşil olduğunu bilmiyordum. O uzun sari saclari tüm yüzünü kapatiyordu. Bu kadar mükemmel bir yüz sekli görmemiştim. Hatlari o kadar düzgündü ki sanki bir heykeltıraş tarafından yontulmuştu. Ama hayir, bunu yapamayacaktim. Onun gözlerine bakarken nasil konusabilirdim. Sanki gözleriyle ruhumu içine çekiyordu. Tam Agzini acil birşey söyleyecektim ki iki tane kiz yanimiza geldi. Ve bana dalga geçercesine baktiktan sonra oradan uzaklasmami emrettiler. Tabiki bir karsilik veremedim. Tanrim bu huyumdan nefret ediyordum. Ama yarin gidip onunla konusacaktim. Buna emindim. Ne pahasina olursa olsun.