let me be your hero // pewdiepie

E E N

"Sometimes you meet someone and even though you never liked brown eyes before,
their eyes are your new favourite colour"

FELIX POINT OF VIEW
Ik wandel het winkeltje bij het ziekenhuis binnen. Een bloemengeur overvalt me zodra ik er binnen ben. Ik laat mijn ogen glijden over de vele boeketjes die ze er hebben en ruik aan een boeket rode rozen, en daarna aan een boeket tulpen. Na even naar beide boeketten gestaard te hebben, besluit ik voor de rozen te gaan. Niet veel later wandel ik, met de rozen, door de gangen van het ziekenhuis. Ik snuif de typische ziekenhuisgeur op en verlang terug naar de bedwelmende geur van het winkeltje.
Aangekomen bij kamer 114 klop ik zachtjes op de deur. 'Johanna?', mompel ik. Zonder echt op een antwoord te wachten, open ik de deur. Mijn moeder ligt te slapen in haar ziekenhuisbed. Ik zet de rozen op het tafeltje naast haar en ga op de stoel zitten die in het kamertje staat. Ik neem haar hand vast en knijp er zachtjes in. 'Je ziet er al veel beter uit, mama', fluister ik. Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Ik praat nog even tegen haar, tegen mezelf, tegen de muren, kijk naar haar, en na zo'n halfuur sta ik opnieuw recht en wandel de gang in. De deur van de kamer tegenover die van mijn moeder staat open, en ik hoor personeel druk overleggen. Het gaat er duidelijk gespannen aan toe. Ik wil me er niet te veel van aan trekken, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn manieren. Ik kijk subtiel de kamer binnen, waar een meisje ligt.

Op zich is dit niet zo bijzonder. Helemaal niet zelfs, het is een ziekenhuis voor iets. Het is het meisje dat dit anders nutteloze feit interessant maakt. Het was zonder enige twijfel het mooiste meisje van de wereld. Haar bruine haren lagen warrig en ongekamd om haar heen, haar gezicht stond verschrikkelijk bleek en ze stond onder de blauwe plekken, maar toch was ze het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. 'Ik weet niet of ze erdoor komt', hoor ik de ene verpleegster tegen de andere zeggen. 'Ik ook niet. Het is een wonder dat ze de klap overleefd heeft', stemt de andere in. Ze schudt treurig haar hoofd. 'Moge God met je zijn, meis', fluistert de eerste verpleegster. De tweede draait zich om en heel even maken we oogcontact. Snel en ongemakkelijk draai ik me om en wandel ik de gang uit, het ziekenhuis uit.

__________________
Het eerste deel is een feit!
Ik weet dat het allemaal een beetje vlug op elkaar komt, maar ik was er zo enthousiast over dat ik niet meer kon wachten. Hopelijk vinden jullie het wat!

In de toekomst ben ik zeker van plan langere hoofdstukken te schrijven, maar ik moet er nog even inkomen I guess.

liefde van mij x