OUR BOSS IS MY GIRLFRIEND [ON GOING]

Chapter 1

Chapter 1

I spent my hours into reading some papers and documents on my table. Wala akong pinalampas, binasa ko lahat para may idea na ako sa takbo ng company.

Nalaman kong hindi lang pala ito ang company nila, they have other companies too but this one is the main supplier of them all. Karamihan din sa pagmamay-ari nila ay mga hotels. Gumagawa ng iba't ibang furniture ang ADF at sakanila din mabibili lahat ng materials na kailangan.

For instance, sakanila bumibili ang mga hardwares sa iba't ibang sulok ng Pilipinas. So far, ADF is known as the big material seller. Sila din ang kilalang nabibilhan ng mga furniture na maganda ang quality.

I'm in the middle of reading when my phone beeped. Kinuha ko ito at tinignan kung sino ang nag-text.

Mia:

Anong nangyari sayo?

Iniwan ko ang binabasa at nireplyan ang kaibigan.

Me:

I got the job.

Pinatay ko ang cellphone ko at bumalik sa binabasa. Hindi pa nag-iilang segundo ay nag-beep ulit ang phone ko. Kinuha ko yon at tinignan.

Mia:

Oh, really? Thanks God.

Me:

And I almost lose it.

Mia:

Huh? Why?

Me:

Almost, I guess.

Pinatay ko ang cellphone ko at binalik ang attention sa pagbabasa. Umilaw ang phone ko, binasa ko ang reply ni Mia.

Mia:

Bakit nga?

Umiling nalang ako at hindi na nag-reply. Nilagay ko sa silent mode ang phone ko at binalik ang attention sa computer.

I was busy wandering at my computer when Ms. Selene's image cross my mind.

I licked my lips and sighed.

"Wala atang minuto na hindi ko siya naiisip." Pag-kausap ko sa sarili.

Sumandal ako sa swivel chair. I stared at the ceiling and tried to discard my thoughts of her.

Patigil tigil ako kanina sa pagbabasa dahil sa image niyang pumapasok sa isip ko. Her smell and the way she made me feel when I was in her office.

Ang bigat ng hangin ang dala niya. Pero ang hindi ko maintindihan sa sarili kung bakit ako nagkakaganito sakanya? I've seen a lot of pretty faces on my previous work, ang anak ng may-ari ng kompanya. She's pretty but she never made me feel this way.

Pero sa bagay, Ms. Selene's beauty is incomparable to others. Hindi ko alam pero yon lang masasabi ko.

Dalawang oras na pero hindi parin siya lumalabas sa office niya. Lunch time na din pala. Hindi ba siya kakain? Kape lang nainom niya at kanina pa yon.

I turned my swivel chair at the door of her office. Parang gusto ko ulit pumasok doon pero hindi ko kaya. That room is trying to suffocate me for real. Ang laki ng office pero parang ang liit lang ng pakiramdam ko kanina dahil sa presence niya.

Bakit ba ako nagkakaganito?

I shook my head and just decided to take lunch. Lunch time naman na kaya okay lang naman siguro.

Kinuha ko ang cellphone ko at nag-sent ng message kay Mia.

Me:

Saan ka magla-lunch?