New Girl Secrets [Dutch]

hoofdstuk 21

POV Belle:

langzaam open ik mijn ogen, maar sluit ze gelijk weer. de wereld draait en mijn hoofd bonkt. moeilijk slik ik de brok in mijn keel weg, als ik terug denk aan de agenten die voor me op de grond lagen lopen de tranen over mijn wangen. snel wil ik de tranen weg  vegen maar mijn handen zitten vast. geschokt kijk ik naar mijn handen, ik zit vast geketend aan de muur aan een fucking muur!! mijn gedachten gaan terug naar Noah en hoe hij mij letterlijk met zijn leven beschermde. "ik hoop dat je veilig bent." fluister ik terwijl de tranen weer over mijn wangen lopen. voorzichtig kijk ik de kamer rond, ik zit een donkere stoffige kamer met niks dan een dun matrasje waar ik nu op zit. geschrokken kijk ik op als het slot van de deur rammelt. de deur gaat open, knipperend kijk ik tegen het ligt in wat door de deur naar binnen valt. vier mannen in pak komen de kamer binnen. een van de mannen hurkt voor me neer en kijkt me strak aan. "dit keer geen fratsen of anders." hij tilt zijn jasje op waardoor er een pistool zichtbaar word. geschokt kijk ik naar de man die met een misselijk makende grijns naar me kijkt. het enigste wat ik kan doen is knikken en doen wat hij zegt. de man begint mij langzaam los te make. "het is jammer dat we van de baas niet mogen genieten van dit pareltje."  zijn hand veegt hij zacht over mijn been. kippenvel kruipt over mijn rug. "opstaan!" snel sta ik op en meteen grijpen twee mannen mij vast de andere twee lopen voor en achter me. "ik kan echt zelf wel lopen." meteen voel ik hoe er een vuist in mijn buik land. meteen klap ik voorover van de pijn. "niet zo bijdehand." tranen springen in mijn ogen, snel knipper ik ze weg. dan word ik de kamer uit gesleurd. we lopen door verschillende gangen heen. zo goed als ik kan kijk ik om me heen en alles op te slaan in mijn gedachtes. wie weet komt het nog van pas. we komen voor een roestige oude deur, de deur duwen ze open en gooien mij naar binnen. mijn hard zinkt in mijn schoenen als ik zie wat het voor kamer is, messen, stokken, pistolen, zwepen en nog heel veel andere dingen hangen aan de muur. een martelkamer, mijn hard klopt in mijn keel, wat gaan ze met me doen? is dit het einde voor mij?

"a jij bent dus de dochter van Pjedro." uit een donkere hoek van de kamer komt een man van middelbare leeftijd gelopen. "ik moet zeggen dat ik meer had verwacht." bang  wil ik een paar stappen naar achter doen, maar word tegen gehouden door een van de mannen die me hierheen had gebracht. "toe ga toch zitten."  ruw word ik in de stoel die in het midden van de kamer staat geduwd. meteen worden mijn handen en voeten vast gemaakt aan de stoel. "dus vertel mij eens wat je vaders plannen zijn met mijn loods bij jullie in de buurt."  waar heeft deze man het over. " toe maar vertel maar."  wat denkt die man wel niet ben geen klein kind. " ik ben geen klein kind praat normaal." zijn gezicht vertrekt een een donkere gloed valt op zijn gezicht. langzaam en dreigend loopt hij op me af. "mm je hebt een behoorlijk grote bek voor zo'n klein meisje." wat denkt deze man wel niet. "als ik toch maar een klein meisje ben, waarom word ik dan bewaakt door 4 man en zit ik vast gemaakt aan de stoel?" uitdagend kijk ik hem aan. even staat hij stil en voor dat ik het weet land zijn voet met een enorme vaart in mijn buik, met een klap valt de stoel achterover en mijn hoofd knalt op de grond. even duizelt alles voor mijn ogen. mijn handen probeer ik op mijn buik te leggen op de pijn te verzachten maar mijn handen zitten nog vast. "zet haar weer recht op." meteen komen de mannen in beweging en zetten de stoel ruw overeind. moe laat ik mijn hoofd hangen, hopend dat ze de tranen die in mijn ogen branden niet zien. "geen bijdehante opmerkingen meer, de volgende keer ben ik minder lief." woest kijk ik de man aan, ik wil mijn mond open trekken om hem uit te schelden. maar ik klem mijn lippen stevig op elkaar bang voor meer klappen. "kijk je leert het al." grijnst de man. de deur gaat open en valt met een klap dicht heel even hoop ik dat het padré is, wat natuurlijk onzin is hij heeft geen idee dat ik hier ben. langzaam kijk ik op, als ik zie wie het is kan ik me niet langer meer inhouden. "jij mother fucker hoe kon je? ik vertrouwde je. ik...i..ik" ik kom niet langer uit mijn woorden. tranen lopen over mijn wangen van woede en verdriet. "a het was dus echt een goed idee om je liefje hier heen te roepen." de man grijns naar me en draait zich om. " hij is mijn liefje niet en dat is hij ook nooit geweest!!"schreeuw ik woedend uit. "ho volgens mij vond iemand hier onze zoen sessie erg fijn." geschokt kijk ik Ben aan die emotieloos terug kijkt. "zo speciaal was het nou ook weer niet hoor, Noah kan het veel beter." even lijkt het als of de woorden pijn doen maar snel kijkt hij me weer emotieloos aan. langzaam heft hij zijn hand op  en met een geweldige klap land hij op mijn gezicht. "Genoeg Ben ga naar de grote zaal!" hij knikt, even buigt hij zich voor over. "tot snel prinses." fluistert hij, terwijl hij dat zegt vegen zijn lippen zacht over mijn nek en zijn hand legt hij op mijn been, zijn hand laat hij rustig omhoog glijden. "blijf van me af!!" met een bonk sla ik mijn hoofd tegen de zijne aan. "Ben eruit nu!" schreeuwt de man woedend. al wrijvend over zijn voor hoofd loopt hij de kamer uit.