Little Stupid Things 2

6

Ik voel iets druppen in mijn gezicht. Ik open met moeite mijn ogen en kijk om me heen. Ik zat nog altijd tegen die boom aan. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak. 05:26 gaf hij aan. Het begon licht te worden en het regende. Zuchtend kwam ik overeind. Ik was helemaal niet bij Rein gister. Hoe in godsnaam durf ik überhaupt te dromen dat hij me slaat? We kunnen dan wel ruzie hebben, dat zou hij niet doen. Mijn rug doet pijn door het slapen tegen die boom. Ik kijk om me heen en besef me dat ik totaal niet weet waar ik ben. Zuchtend verplaats ik mezelf het veldje af en begin de straatbordjes te volgen. Ik kom aan bij het huis van Emma, pak mijn fiets uit haar voortuin en ga richting het station. Richting Rein. Als eerst loop ik de Starbucks binnen en bestel een koffie, puur om een beetje wakker te worden. Ik fatsoeneer mijn haar snel en ga dan richting de trein die ik moet hebben. Ondanks dat ik in de regen geslapen had, zag ik er, ondanks dat ik zeiknat was opzich nog wel een beetje normaal uit.

Het was al over tienen toen ik aankwam doordat ik de eerste trein gemist had en er enorme vertraging was. Maarja, dat is de NS he. Ik pakte mijn telefoon en belde Rein.

'Hey?' Zei hij vragend. 'Wil je alsjeblieft de deur opendoen, het regent.' Stamel ik en het komt er allemaal moeilijk uit. 'Wat? Wacht. Ik kom.' Ik hoor hem zijn bed uitstappen. Hij hangt op en daarna gaat de deur open. Een beetje ongemakkelijk kijk ik hem aan. 'Kom erin, snel' zei hij en hij deed de deur verder open. Ik stapte binnen en zag meteen dat hij alleen thuis was. Het was een enorme zooi. Ik deed mijn jas uit en hing hem op. 'Wil je iets drinken?' Vroeg Rein een beetje ongemakkelijk. Ik schudde mijn hoofd waardoor de druppels door de rondte vliegen. Ik liep achter Rein aan naar zijn kamer en Rein plofte in zijn zitzak. Ik bleef een beetje awkward staan. Rein keek me recht in mijn ogen aan en ik kon niet beschrijven hoe zijn blik stond. Met een gefronsd hoofd stond hij op en ging recht tegenover me staan, net als in mijn droom. Ik deinsde achteruit, kneep mijn ogen dicht en hield mijn armen beschermend voor mijn gezicht. 'Wow, Julia, rustig.' Zei hij geschrokken maar vooral ook verbaasd. Langzaam liet ik mijn armen zakken en keek naar de grond. 'Heb ik je óóit pijn gedaan? Lichamelijk?' Vroeg hij, terwijl mijn ogen gericht waren op de grond. 'Nou, nee,' hakkelde ik bang. Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden en veegde ze ruw weg. Rein sloot me in zijn armen. 'Sorry, ik wilde niet zo'n effect op je hebben gister.' Ik schud mijn hoofd en maak me los. 'Ik overdrijf gewoon.' Mompel ik terwijl ik me op zijn bed laat zakken. Rein kijkt bezorgd. 'Vertel me is wat er is.' Dringt hij aan en gaat naast me zitten. 'Nee, het is dom.' Rein zucht. 'Alsjeblieft.' 'Ik ging gisteravond naar Emma, het ging niet bepaald goed en heb daarna uren buiten rondgelopen, heb de hele nacht in de regen tegen een boom doorgebracht en.. Ja. Dat dus.' Zei ik lichtelijk chagrijnig. Rein kijkt verbaasd. 'Waarom ging je niet gewoon naar huis?' Ik zucht. 'Weet ik veel.' Mompel ik en ik staar uit het raam. Rein keek me aan. Ik keek terug. Hij zoende me langzaam, en ik voelde.. Niks. Het was weg. Het was gewoon weg. Er waren geen vlinders of vuurwerk. Rein leek het te merken want hij trok terug. 'Deed ik iets fout?' Hij leek ineens heel onzeker. Hij leek niet meer op de beroemde, zelfverzekerd achttienjarige jongen waar hij zich als voordeed. Hij leek weer op het dertienjarige jongetje dat auditie ging doen voor het Junior Songfestival. Ik ademde lanzaam in, en langzaam uit voor ik antwoord gaf. 'Nee. Er is gewoon niets' Rein glimlachte. 'Mooi.' Hij boog weer voorover om me te zoenen'Ik bedoel het als in; ik voel niks meer.' Zei ik snel, maar hakkelend. Rein knipperde even wat met zijn ogen. 'Sorry.' Ik sloeg mijn ogen neer. 'Opeens?' Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Fuck.' Zei hij en hij keek voor zich uit. 'Dus je maakt het uit?' Vroeg hij. Ik knikte langzaam, niet wetend waar ik in godsnaam mee bezig was. 'Het ligt niet aan jou.' Zei ik. 'Je bent een geweldig persoon waar elk meisje van droomt.' Zei ik zacht. Rein keek de andere kant op. 'Waarom verlaat je me dan?' Hij draaide zijn hoofd terug, en ik zag tranen schitteren in zijn ogen. 'We hebben zó fucking veel meegemaakt, en alles doorstaan. Hoe kan nou ineens alles weg zijn? Verdomme' sist hij. Er rolde een traan over zijn wang en met mijn duim haalde ik hem weg. Ik mompelde iets onverstaanbaars in mijn eigen taaltje. 'We blijven wel contact houden, toch?' Vraag ik. 'Als in "vrienden"? Nee. Nee, sorry. Ik kan geen vrienden met iemand zijn als ik diegene het liefst zo dicht mogelijk bij me hebben wil omdat ik fucking verliefd op diegene ben.' Ik voelde hoe stukjes van mijn hart afbrokkelden. 'Ik-' Probeerde ik maar Rein wuifde het weg. 'Het is oké. Het is duidelijk.'

---

😱 <--- ik heb een ontzettende hekel aan deze emoji maar ik vind hem nu wel gebruikelijk, haha