Bu senin için ağladığım son geceydi...
Bu son özlemim sana...
Son bekleyişim seni...
Son mektubum...
Tadını çıkar...
Senin hiç bilmediğin ve asla da bilemeyeceğin bir duygu ile yazıyorum sana...
İçimdeki bu tarifsiz sızı incitirse seni,
Kusura bakma lütfen...
Nefretim...
Öfkem...
Kinim...
Hepsi haddinden fazla sevgiden...
Ben bu gece senden vazgeçiyorum...
O kadar üzgünüm ki anlatamam.
Bir yanım hala sana muhtaç,
Diğer yarım kırgın...
'Keşke tanımasaydım seni' demek istiyorum...
Ama buna da varmıyor dilim...
Küçücük yüreğine sığınmıştım oysa,
Şimdi yeryüzüne sığamıyorum...
Biliyor musun her halinle sevdim seni...
Gecenin bir yarısı yarı uyanık sevdim,
Sımsıkı sarılırken bile özleyerek sevdim...
Hatta senin bile kendini sevmediğin kadar çok sevdim...
Üstelik ben seni ailen gibi mecburiyetten de değil,
Yalnızca sen olduğun için sevdim.
Sen bunu bilemezsin...
Ben bu gece senden vazgeçiyorum...
Senin olsun kıyamadığım saçların, kirpiklerin...
Senin olsun duymadan uyuyamadığım sesin.
Bir gün bıraktığın boşluk doldurulur elbet...
Yeter ki gelme aklıma!
Beni azat et...
EYLÜL 2010
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YİTİK İNSANLAR ÜLKESİ
PoetryAşklar vardır... Bir çiğ tanesi gibi gecenin ıslak kaldırımlarına usulca düşer Uzak vapurların uğultusunda koca bir şehrin yanlızlığını düşünür... Ayak sesleri giderek uzaklaşmakta Ve aşkın dilinden en iyi tenha sokaklar anlamakta.... YİTİK İNSANLAR...
