ทาสรักจักรพรรดิ์เนโรห์ (Neroh)

อรัภบท

เริ่มต้นที่ความเกลียดชัง ที่จะฝังสู่ความรัก
อัน...ชั่วนิรันดร..!!

"หม่อมฉัน ..จะจดจำมันติดตัวไปจวบจนสู่ภพหน้า.. จะจำ ไว้ให้ได้ทั้งหมดว่า ...ในภพนี้... หม่อมฉัน!! ...ได้... 'โกรธเกลียด เคียดแค้น และชิงชัง' พระองค์มากมายสักเพียงไหน!!."

สุรเสียงเกรี้ยวกราด...หากทว่า...เจ็บช้ำและสั่นเครือยิ่ง
...แววพระเนตรพราวระยับ .. ที่จับเต็มไปด้วยเกร็ดน้ำพร่า พราย... รู้สึกราวกับเจ็บปวดรวดร้าวทรมานไปหมดทั้งหัวใจ ...

"โอ.. เทพีจอมมารดาแห่งสายน้ำ..แอมฟิไทร์ท.. ได้โปรด จงทรงเมตา .. ตอบรับคำวิงวอนแห่งข้าผู้อาภัพ ..ข้าขอวิงวอน ต่อท่าน .. ให้จงรับ 'คำสาปแช่งแห่งข้า' ..ที่มีต่อชายผู้นี้!! .."

แววเนตรเจ็บปวดชิงชัง..
ตั้งมั่นไปที่..วรกาย ที่ผินพระอังสะให้แก่แสงจันทรุปราคา อันมืดมิด
"ข้าฯ ในนามแห่ง 'คลอดีอา ออตเตเวียต์'!!"
มิใยจะทรง ..มิยินยอม.. แม้แต่ใช้พระยศในปัจจุบันให้ต้อง ทรงแขยงหฤทัย
"..ขอตั้งจิต อธิฐานสาปแช่งต่อท่าน ..
ขอให้ผู้ที่มืดดำอำมหิตโหดร้ายและไร้ซึ่งหัวใจเยี่ยงท่าน ..

'จงอย่าได้มีวันสมหวังในความรักใด ๆ อีกเลยตราบจนชั่ว ชีวิต! ... เนโรห์ อาคลอดิอุส!! ..."

พระนามที่ถูกเอ่ยเปล่งวาจาออกมา ..ดูราวกับช่างยากเย็น แสนเข็น และเต็มไปด้วยความขมขื่น .. อาดูร ...

'อาคลอดิอุส'

พระนามนี้ .. มิใช่หรือ? ที่เคยคือพระนาม ...
ของผู้ที่เคยอุ้มชูฟูมฟักจักรพรรดิ์ผู้โหดเหี้ยมอำมหิตองค์นี้มา...เพียงเพื่อ..ให้อสรพิษองค์นี้ได้มีโอกาส 'แว้ง' กลับมาปะทุ สะร้ายพระองค์ ..จนทรงถึงแก่.. สวรรคต!

แหละ!! ..ชีวิตล้ำค่า.. ของพระบิดายังทรงถูกแลกมาด้วย ราคาแห่ง ...

'อำนาจ ..และรักแท้ที่เขามีให้แก่ 'นางทาส' ต่ำต้อยผู้นั้น.. เพียงผู้เดียว!!'
.. ที่ผู้ชายผู้นี้ จะมองเห็นเป็นสำคัญอยู่เพียงแค่ .. แก่ตน! คนเดียว!!...
และอีกเพียงไม่กี่วินาทีถัดมา ภาพท้องน้ำมืดมิดเบื้องหน้า กับความเหน็บหนาวเย็นเยียบ จนรู้สึกราวกับว่ามันคือคมมีดที่ ได้กรีดเชือดเฉือน .. บาดลึกเข้าสู่ผิวกายจนเจ็บแปลบไปทั้งตัว

"..ไม่!! หยุดนะ!!"

แว่ว ๆ ราวกับจะยังได้สดับสุรเสียงตะโกนก้อง โหยหวน แลตกพระทัยยิ่ง

"เจ้าจะทำอย่างนั้นไม่ได้ ..คลอดีอา.. กลับมา!!"
"..ข้าไม่อนุญาต!!.."

คำรับสั่ง ... ที่เคยดุ! เย็นชา เหี้ยมเกรียม และเด็ดขาด!! ที่มักจะออกจากโอษฐ์อันโหดเหี้ยมและเย้ยหยันอยู่เป็นนิตย์

หากแต่..ครานี้ ... กลับฟังแล้วละล่ำละลัก ร้อนรน... และ โหยหวนตกพระทัยเสียจนองค์เองก็ยังรู้สึก .. เจ็บปวด..ร้าวราน ไปกับมัน

แต่มันก็ยังเทียบไม่เท่ากับความรู้สึก 'สาสมในฤทัย' มาก .. มากมายเสียจนสองพระกรรณมิอาจจะสดับรับรู้ได้ถึงเสียงของ น้ำที่แหวกกระจาย...ดังตามหลังมาติด ๆ

แม้กระแสน้ำในแม่น้ำไทเบอร์ที่กว้างใหญ่จะไหลเชี่ยวและ เย็นเยียบบาดพระวรกายบางจนเจ็บปวดร้าว ..ชา..
แต่จักรพรรดินีคลอดิอากลับจะยังคงรู้สึกถึงรอยอุ่น ๆ ที่ แตะวาบอยู่บนขอบเนตรตนได้ชัดเจนเป็นอย่างดี

'ภาพ'...ถัดมาในมโนความคิดอันมืดมิดนั่นก็คือ ..
แววเนตรเรียวกว้างที่เบิกโพล่งเพราะความตื่นตกตลึ่ง
..ไม่เชื่อถือ .. เจ็บปวด .. ตัดเพ้อ.. ของวรองค์สูงสง่า .. ในเครื่องแต่งกายพร้อมเครื่องประดับงดงามจับตา
ที่จะทรงยื่นพระกรออกมา ... ราวกับพยายามจะไขว่คว้า ฉุดดึงร่างบอบบางเอากลับไปด้วยให้ได้

ยังคงรู้สึกได้..ถึงสัมผัสสุดท้ายที่ปลายผิว ว่าหนึ่งในดัชนี ของชายที่พระองค์ทรงขยักแขยงชิงชังสุดขั้วหัวใจ แตะต้อง มาถูกวรกาย ..และเพียงชั่วเสี้ยววินาที..สัมผัสนั้นก็หลุดผละไป ตามเรี่ยวแรงแห่งกระแสธารอันหนาวเหน็บ

'มันสายเกินไปแล้วล่ะเพคะ! .. มันได้สายจนเกินไปแล้วล่ะ เพคะ พระองค์!!'

นั่น!! ..คือสัมผัสสุดท้าย และสำนึกสุดท้ายที่ได้สดับรับรู้
...ก่อนที่วรองค์อ่อนบางจะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดอันเหน็บหนาว...
ชั่วนิจนิรันดร์

© All Rights Reserved

ขอบคุณที่ติดตามผลงานมาติด ๆ นะคะ
with love,
GypzyGirl : writer
started post : 13-05-15
Edited : 08-02-2016 *แก้ไขคำผิด*