Last Sunset With You

Chapter 3: The Reunion

Previously:

“Chael?”

I am teary-eyed when I heard my name. Alam ko na siya lang kasi ang tumatawag sa akin noon. Kahit pa man sa maikli na panahon na nagsama kami sa aming kabataan ay ‘di ko makakalimutan kung ano ang tawag niya sa akin.

“Aina?”

I asked in return as I turned my head to clarify if that she really is. Hindi ko na pinunasan at tinangkang pigilan ang pagdaloy ng aking mga luha.

But…

I KNOW IT’S NOT HER!
_ _ _

Though she looked like Aina, her face, her eyes, her hair and the tone of her voice is so similar and the curls sa bandang dulo ng kanyang buhok.

However, looking at this woman in front of me that is already crying also, I know she’s not. She's not the Aina I am looking for. She's not the Aina I always wanted to comeback. She's not the Aina why I came here.

She’s still in her 20’s or perhaps age before that.
Nagtataka tuloy ako kung saan niya nakuha ang pangalang Chael well in fact si Aina lang ang tumatawag sa akin nun.

But the woman continued.

Lumapit pa ito sa akin at hinaplos ang aking basang pisngi.

“Ikaw gyud ni kuya? Ako diay si Ayen, dayon mo sa among simple nga balay. Pasensiya kaayu kay gubot pa tawon ang balay, unsaon ta man naningkamot pa tas umahan gikan.”

Pag-aalok nito na alam kung bukal sa kaniyang kalooban kahit pa dama ko ang pagkahiya nito sa amin dahil sa aming pagbisita.

Hindi ako nakakapagsalita masyado ng bisaya pero alam ko kung ano ang tinatanong niya.

“Hi kamusta mo, oo ako ni si Michael.” pagsisismula ko kahit na utal utal ako.

“Nandito sana kami para kay Aina, maaari niyo po ba kaming dalhin kung saan man siya ngayon.”

I don’t know kung ano koneksiyon niya kay Aina but based on her appearance na talagang magkahawig sila ay alam kung magkalapit lang sila na magkamag-anak.

“siiiiiiii mamaaaaaaaaaa?” biglaang paglabas ng mga kataga sa kanyang bibig.

Hindi ko na napigilan ang pangalawang pagbuhos ng aking mga luha dahil sa aking narinig at pati na rin ito.

Kaya pala pamilyar sa akin ang lahat sa kanya, sa kanyang boses, hitsura at malumanay na pagsasalita ay alam kung saan ito nagmana.

Kaya pala sa unang kita sa kanya ay ang gaan ng loob ko sa kanya’t sa unang tinig pa lang ng boses nito ay gusto ko na siyang yakapin.

“Anak ka ni Aina?” hindi ko na ito isinatinig pa’t agad ay niyakap ko nang boung higpit.

“Kuyaaaaaaaa, dugay ka lang gihulat ni mama nga moanhi diria og nagpasalamat ko nga karon nia na ka.”

Para na talaga kaming magkakamaag-anak na matagal nang walang kita-kita at namiss ang isa’t-isa.

“Pasensiya na kayo’t ngayon lang din ako pinagbigyan ng pagkakataon para mahanap kayo.” pagpapaumanhin ko dito habang bumubuhos na aking luha.

“Anak ka ni Aina?’ naisatinig ko na rin ito sa wakas habang patuloy Ang aking mga luha na dama kong pumatak na ito sa lupa.

Tango lang ang tugon nito sa akin at patuloy sa pag-iyak sa aking leeg na animo’y batang nagsusumbong sa magulang niyang matagal bago nakabalik.

"Nasaan si Aina."

"Nasaan ang mama mo? pwede ko ba siyang makita."

Hagulgol lang ang tugon nito sa akin habang nakatingin ako sa kanyang mga mata na may gustong ipahahiwatig.