Die For You | taekook

43; ne olursun hatırla bizi

emeklerimin karşılığını almak istiyorum artık. oy düşüşü çok fazla ve canım sıkılıyor ister istemez. hem oy hem de yorum sınırı koyacağım, oyu geçeceğimizi sanmıyorum gerçi ama olsun:'))

oy sınırı; 170. yorum sınırı; 300+. iyi okumalar<3

•••

Taehyung

Odasının dışında öylece beklerken, içeri girmek için cesaret topluyordum. İçeri girip onunla konuşacak olmak kolaydı buraya gelene kadar. Şimdi ise aldığım nefesler yetmiyor, içeri girdiğimde ne olacağını düşünüyordum. Belki de hataydı buraya gelmem ama ertelesem de eninde sonunda görüşecektim onunla.

Ellerim yumruk şeklini alırken, alt dudağımı dişledim gerginlikle. Dürüst olmam gerekirse kendimi oldukça kötü hissediyordum.

Daha aylar öncesine kadar annem için geliyordum bu hastaneye. Şimdi ise kardeşim buradaydı. Sanırım benim kaderim de buydu.

Daha fazla beklememin bana faydası olmayacağını kendime hatırlatarak kapıyı tıklattım ve içeri girdim. Onu görür görmez kalbimde bir ağrı hissettim.

Tıpkı annemiz gibi yatağına oturmuş dışarı izliyordu.

"Seokjin?" diye mırıldandım.

Solgun bakışları beni bulduğu an yüzünde bir gülümseme oluştu ve yanını patpatladı. Yanına oturduğumda gözleri yüzümün her tarafında dolaştı ve en sonunda gözlerimin içine baktı.

"Nasılsın?" diye sordu.

"İyiyim. Ya sen?"

Tekrar pencereden dışarı bakmaya başladı. Omuzları çökse de yüzündeki gülümseme duruyordu hâlâ.

"Annemiz hep böyle oturur ve gün boyu dışarıyı izlerdi. Her zaman merak etmiştim nedenini. Şimdi daha iyi anlıyorum."

"Neymiş nedeni?" diye sorduğumda gülümsemesi genişledi.

"Yapacak hiçbir şey yok. Gün boyu sadece dışarıyı izleyip hayaller kuruyorum."

Hafifçe başımı salladığımda, bakışlarını bana çevirdi. Vücudunu bana doğru döndürdü ve bir eli yanağımı kavrayarak okşadı nazikçe.

"Beni hiç affetmeyeceksin biliyorum ama iyi ol Taehyung. Ben iyi olman için çok çabaladım. Her şeyimsin sen benim."

Karşımdaki kişi Seokjin değil, abimdi şu an.

"Neden böyle olmak zorundaydı ki? Bunu bana neden yaptın?"

"Özür dilerim." diye fısıldadı. Gözleri dolmaya başladığında, bakışlarımı kaçırdım. "Sadece mutlu olmanı istedim, çok özür dilerim Taehyung."

Üzerindeki hastane kıyafetlerine ve asık suratına baktım bir süre. Öyle üzgün ve çaresiz görünüyordu ki, ortalığı kasıp kavuran Seokjin değildi sanki.

"Herkes uyandı." diye mırıldandığımda heyecanlandı.

"Cidden mi? Umarım iyilerdir."

Dudaklarımı birbirine bastırıp başımı sağa sola salladım. "Jungkook'un durumu iyi sayılmaz. Çocuk yaşına döndüğünü sanıyor ve bizi hatırlamıyor."