Love In Camp

L - 2

"Today, we're going to the site along with the soliders, of course to secure our safety from others, I want you to pack your things and we will leave after 5 minutes, be ready, okay? Now go to your rooms." Our team leader said.

Jeonghan and I are in the same room, sabay naming kinuha ang gamit namin. Kagabi pa 'to nakahanda dahil alam ko namang agad kaming mag t-trabaho.

I was about to walk but I saw my shoelace untied.
"Oh?" Before I bend myself Jeonghan did it while ranting. "Napaka clumsy naman kasi," Wow ha.

"Edi sana hindi mo na ginawa kung nagagalit ka sa akin diba?" I rolled my eyes on him and he just chuckled. Nagtataka ako nung pumunta siya sa likuran ko at pinalo niya ng malakas ang malaki kong bag. "Hoy!"

"Tignan mo 'tong bag mo nakabukas, hindi na clumsy, burara pa. Tsk!"

He opened the door at sabay kaming lumabas. May ambon pa kaya maputik ang daanan, tapos naka white shoes pa ako? Wow naman talaga.

Dahan-dahan akong nag lakad at pumwesto sa likuran ng truck. Masyadong mataas ang tungtungan ng paa kaya medyo nahihirapan akong itung-tong ang mga paa ko.

Susubukan ko pa sanang umakyat pa ng isang beses, pero bigla akong tinutukan ng baril ng lalaking nasa harapan ko. "Bibilisan mo hindi?" Mukhang seryoso nga siya!

Pero hindi ko nga abot! "U-Ohh.. I-I think hindi ko abo—" Bigla niyang inilagay ang dalawang kamay niya sa kilikilihan ko at binuhat ako nang walang kahirap hirap! What the—

"T-Thank you Sargent, s-sorry," Tinarayan niya lang ako at tinulungan niya ng mas maayos ang ibangbabae kong kasamahan na Nurse. Aba grabe naman siya sa akin!

Nang maka-akyat na ang lahat ay binilang muna niya ang mga naka sakay. Iniintay kong dumapo ang tingin niya sa akin pero hindi niya ginawa.

Hindi niya ba ako sinama sa binilang?

"Let's go. Sayang ang oras." Pinapatamaan niya ba ako?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

AT THE FIELD

They already arrived at the place, kitang kita ni Nat and Jeonghan kung gaano karami ang batang sugatan dahil sa gyera.

Everyone is screaming for help, every kid is crying because they lost their parents. Isa-isa silang pinapasok ng mga volunteers sa isang malaking tent at nandoon sina Natalie at Jeonghan para ihanda ang mga kagamitan nila.

They heard footsteps at may isang dalaga silang pinaupo sa kama. Malaki ang sugat niya sa noo at kailangan itong tahiin.

Agad siyang nilapitan ni Jane para tignan ang kalagayan niya. She kneeled in front of her and about to touch her. Pero bigla siya nitong dinuraan sa mukha.

"Wag mo akong hawakan!" Sigaw nito. Agaw eksena ang boses ng dalaga sa loob ng kwarto. Napatingin ang lahat kay Jane at nakita nilang pinupunasan niya na ang mukha niya.

"Okay.. Okay ma'am calm down, I need to check you." Mahinhin niyang sabi. "I-..If you don't want me to touch you, okay.. okay I understand, but please first calm down." Huminahon naman ang babae sa harapan niya.

Nat gave her a water to drink. At dahan-dahan din siyang umupo sa gilid ng dalaga, Natalie can sense that she is traumatized what's happening around her. She cannot blame her for that.

Pinapakiramdaman niya lang kung kailan siya mag sasalita at mag tatanong dahil ayaw niyang namimilit ng pasyente.

"Are you okay now?" Natalie asked her silently. Silang dalawa nalang ang nasa kwarto. Tahimik din sa loob pero rinig pa rin ang putukan ng baril sa labas.

"O.. Okay na po ako, pasensya na.." She smiled and turned her head to hers. Nat saw her crying and wiping her dirty face. Full of dirt, and blood.

"It's okay, I'm fine. That can happen sometimes, we cannot help it." Nat held her hands and she is so cold.

"It's not your fault, It's mine. I touched you without your permission. Pasensya na rin si doc ha?" She nodded and wiped her tears.

As a pediatrician, Natalie trained herself to be more patience for others especially she always handles toddlers and baby's they're still babies. At alam niyang hindi pa nila alam ang ginagawa nila.

"Are you ready? Gagamutin ko na 'yang sugat mo, okay lang ba?" Tumango ulit ang babae at kumuha siya agad ng upuan at kagamitan niya para simulan na ang pag tahi sa noong pasyente niya.

"Masakit ito ng kaunti okay?" Natalie grabbed her teddy bear at binigay sa kanya. "You can bite it if you want," She chuckled. "But don't worry, I won't hurt you that much.."

She stared to enter the thing in her needle, shw wore her gloves and mask so her patient cannot contain any bacterias from her.

Her patient flinched and winced in pain while Natalie doing her job. Nararamdaman niya na kinukuyumos nito ang legs niya. Kahit siya ay nasasaktan na din pero hindi siya pwedeng tumigil dahil, mas masasaktan lang siya lalo.

After 30 minutes, the stitching ended, she putted a betadine in her forehead at pinatulog muna para makapag pahinga.

After that niligpit niya muna ang gamit niya. While arranging her things napatingin siya sa baba at nakita niyang napunit ang pantalon niya sa may bandang tuhod.

"Oh.. My.." She gasped she opened the ripped part and she saw her upper knees is bleeding. Gawa ng kuko ng pasyente niya.

Kumuha siya agad ng alcohol at itinaktak sa sugat niya. She winced loudly, accidentally at naramdaman niyang may pumasok sa kwarto nila.

"What are you doing?"

That voice..

"What are you doing in here, Doctor kim? Aren't you supposed to be outside para asikasuhin ang nga pasyente? Bakit nakatayo ka lang jan?" Maotoridad nitong sabi.

Kinakabahan siya. "Actually k-kakatapos ko lang si-siy—" She pointed out her patient pero hindi siya nito pinag bigyan.

"Lumabas kana ang dami mong dahilan!"

"Y-Yes! S-Sir! Sorry!" Agad-agad siyang lumabas. Sargeant Seokmin sigh and frowned.

But his frowned subsided when he saw her knees bleeding at tumutulo din ang dugo niya sa sahig habang nag lalakad siya. "That's her problem, not mine." He nonchalantly said.

What a cold hearted man.