Outra vez máis que pola madrugada
miro o escuro ceo e quero atoparte
entre tantas estrelas e máis Marte
que brillan case tanto coma a túa mirada.
O teu discurso é a miña morada
que me lembra que confío en cada parte.
Porque es tan sincera coma a arte
e co forte que es semellas armada.
Que sorte é ter a túa amizade
da que xamais terei arrepentimento.
Amarte é a miña habilidade
máis desenrolada, sen forzamento.
Querería verte con facilidade
mais un océano é un impedimento.
ESTÁS LEYENDO
Benemérito sometido. Albedrío despresitgiado
PoetryNo suelo atender a clases, y en su lugar, escribo en una pequeña libreta. Usualmente en gallego (idioma que se habla en una zona concreta en España), lírica de un alumno de 3º de la ESO. Aunque si no es un poema, supongo que lo traduciré. Como no en...
