Mag-uumaga na pero gising pa din ang diwa ko. Naglalakbay sa kalawakan ang aking isip, I don't know why I felt something in my heart when I heard him saying does words. Kung ganon inaantay niya nalang pala na dumating ang kanyang kasintahan at pagkatapos ay magpapakasal na sila? And why I care? Di naman ako intiresado sa kaniya ah. So what kung mag-pakasal siya. That's not my concern anyway. Ang mahalaga ang mga bagay na dapat ay mas pinagtutuuan ko ng pansin.
Marahan Kong iniabot ang aking pulang roba at isinuot ito. Nagtungo ako sa aking tambayan, kung saan nakikita ko ang liwanag nang gabe. Ang buwan sa gabe ay tila umaga dahil sa ibinibigay nitong liwanag sa madilim na kapaligiran. Pilit ko mang isiksik sa aking isipan na magiging maayos ang lahat pagdumating na siya, hindi ko paring maiwansan ang hindi kabahan sa maaaring mangyari. Itinago ko ang aking sarili sa loob ng aking katawan sa mahabang panahon, inaantay ang tatapos ng aking hininga. Pero ang malungkot non, hindi ko manlang naranasan ang maging masaya. Sabagay ano ngaba ang karapatan Kong maging masaya kung wala naman akong karapatan kahit isa. Nakakatawa lang isipin na nilikha ko ang aking sarili para maging miserable.
Ang katutuhang wala akong karapatang pumili sa mga bagay na nais ko, ang siyang nagdidiin sakin na makita na ang katapusan nang buhay Kong ito. Being alone for almost billion years is very hard to survive. I used that way for to long. Pero ang masaklap kamatayan lang din pala ang inaantay ko.
"Psst"
I almost jumped because of shock, mabuti nalang ay nakontrol ko ang aking sarili. Marahan kong binalingan nang tingin ang gumulat sakin. And I saw a man wearing his shy smile sitting beside me.
"Can't sleep again?" He asked. And I nodded.
"What brought you here?" I asked back. He remain silent.
"Are you mute?" Napanguso naman siya sa sinabi ko. Kyvan is a kind of man that can attract your attention. His shy but sometimes cold. Iyon agad ang naging pagkakakilala ko sa kanya sa madaling panahon na nakilala ko ito. Over protective siya sa kanyang mga kapatid like what he did before. Kaya nga akala ko nong una judgemental siya, but I was wrong. Ginawa niya yon dahil sa kapatid niya. Nababasa ko base sa kanyang mga mata. Hindi gaya ni Clark na lakas na ngang mang asar minsan suplado pa. Hindi mo rin siya minsan makikitaan nang kahit anong emosyon. At iyon ang ipinagtataka ko sa kanilang dalawa. Magkapatid nga ba talaga Silang dalawa?
"My birthday is coming and I was hoping na maka attend ka. It's a simple party and my mom ideas." He said without emotion " I don't want to celebrate my birthday, pero ayaw ko namang paiyakin si Mom. Mom is very emotional person, madali lang siyang magtampo at mababaw lang din ang kanyang kaligayahan. So I hope you understand"He explained. Bat siya nagpapaliwanag? Pwede namang invite lang tapos, tapos na. Bat kailangan niya mag explain? Napailing nalang ako. Ang weird talaga nang mga tao. Kaunting bagay binibigyan nang malaking kahulugan. I sighed. No choice na naman ako.
"Ok then." Walang ka gana-gana kong sagot. Para naman siyang na bigla sa sagot ko dahil napatitig pa ito sakin. I chuckled on his expression.
"Thanks for accepting my invitation"Turan niya na di parin maalis ang shock sa kanyang mga mata. Anong tingin niya sakin maarte at kung maka react siya parang di inaasahan ang magiging sagot ko.
"Uwi na ako, thanks again"Nahihiya niyang turan bago dahan dahang naglakad palayo. I saw someone staring at me from a far. Nakatayo ito sa may puno, at kahit di ko makita ang mukha niya dahil sa dilim, I know him. Madilim ang mukha niya na nakatingin sa direksyon ko, para akong kakainin dahil sa sama ng kanyang tingin. Problema non?
***
Being busy wasn't bad at all, walang bwsit sa araw ko kaya nakakagaan nang pakiramdam. I used to be alone for almost hundred years,kaya nasanay akong tahimik ang paligid ko. Pero mula ng nakilala ko si Clark Villiamor ay nagkaruon na ng lamat ang katahimikan kong iyon sa buhay ko.
Napatingin ako sa pinto nang may kumatok.
"Come in" I answered.
"Ma'am you have a visitor, named Clark Villiamor daw po" He informed. I nodded as an answer. Yumuko siya saglit bilang paggalang bago lumabas sa aking office. Akala ko payapa ang araw ko ngayon, but I think, I need to prepare my self for another bad day.
Ilang sandali pa ang lumipas bago pumasok ang binata sa aking silid, na may nakakalukong ngiti. This is it.
"If I'm not mistaken, tapos na ang pag papagawa ng mga pabahay sa mga nasalanta nang bagyo. Kaya bat ka na naman nandito." Nanguuyam kong Turan dito. Biglang naglaho ang ngiti sa kanyang labi at napalitan ng hindi maintindihang emosyon.
"I'm not here for BUSINESS"Mariin niyang wika. He sat infront of my table, and looked at me with a cold face.
"If not, then why are you here?"Tanong ko kahit alam ko na ang isasagot niya.
"Kapag ang kapatid ko ang lumalapit sayo ngumingiti ka. Pero pag ako you look annoyed with my presence" Hindi ko maintindihan ang emosyong ipinapakita niya sakin ngayon. Tila ba may nagawa akong hindi niya nagustuhan. I sighed. Ano pa nga ba ang aasahan ko sa presensiya niya, kung di ganito lagi.
"Can you please stay away from me?"Iyon nalang ang tanging salita na pwede kong masabi. Pero mukhang hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. Napatyo ako sa gulat nang malakas niyang hampasin ang mesa ko.
"That's b*llsh*t, I can't do that" Namumula na ang maputi niyang mukha sa galit. Ano bang Mali sa sinabi ko para magkaganyan siya? Matalim ang mga matang tumingin siya sakin.
"You need to stay away from my brother, kung ayaw mong makalimutan kong kapatid ko pala siya. " Banta niya bago naglakad patungong pintuan.
"By the way, I have a gift for you. Baka nasa bahay mo na iyon ngayon"He said before leaving. Napako ako sa kinatatayuan. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganito. Malakas ang pitik nang aking puso na tila may naghahabulang bula doon sa loob. I can't believe this, my heart never like this for hundred years. Laylay ang balikat na bumalik ako sa pagkakaupo.
Masama ito, hindi dapat ako nagkakaruon ng ganitong pakiramdam. I need to stop this kind of feeling, habang hindi pa huli ang lahat.
A/N:
Pls vote and comments
Click here
👇
👇
BINABASA MO ANG
The Beauty Under the Moon
FantasíaBorn as beauty under the moon, she can't blame her self for being she is. That's why no one knows about her secret, secret that only her can knows who really she is.
