Forgive me

(1)

17 Ιανουαριου 1519

Αγαπημένο Ημερολόγιο..

Σήμερα ένα αγόρι με το όνομα Edward με πλησίασε, είναι  τόσο όμορφος...
Είναι ψήλος, γύρω στο 1,80, με πράσινα μάτια και ροζ χίλια. Εκείνος μου είπε  πως θέλει να γίνουμε φίλη και εγώ χωρίς να το σκεφτώ πολύ δέχτηκα. Οταν μου χαμογέλασε δείχνοντας τα λακκάκια του παίζεται να είχα παθει εγκεφαλικό. Είναι κούκλος!

4 Φεβρουαριου 1519

Είμαι χαζή, είμαι χαζή...ΕΊΜΑΙ ΧΑΖΉ!
Πίστευα οτι ημασταν φιλοι μα με εξαπατισε. Με εκανε να τον εμπιστευτω, να του μιλησω για οτι με απασχολει, αλλα αυτος το μονο που ηθελε ηταν να με ταπεινώσει. Επρεπε να το καταλαβω απο την αρχη πως ενα αγορι σαν αυτο δεν θα ηθελε ενα κορίτσι σαν εμένα. Ειμαι φυτο παει και τελείωσε οσο να περιποιηθώ τον εαυτό μου, οτι και να κανω, θα ειμαι για παντα ενα φυτο που δημιουργεί προβληματα!

15 Φεβρουαριου 1519

Μετα απο μιαμιση εβδομάδα έπεισα επιτελους την κ.Hanna να με στειλει για σπουδες στην Ρωσια. Να και κατι ευχάριστο. Εκεινη δέχτηκε το αίτημα μου μετα απο πίεση παραδέχοντας πως ενα ταλεντο στην μουσικη και στο χορο δεν θα επρεπε να παει χαμενο.
Ηταν η μονη μου χαρα εκεινο το διάστημα μιας και ο Ed αποφάσισε να μου κανει την ζωη , εως που να φυγω, κολαση.
Αντε να περασει ο χρονος να φυγω απο εδω. Δεν αντέχω αλλο.

2 Μαρτιου 1519

Δεν το πιστευω πως ξανα επεσα στην παγιδα του! Ειμαι ηλιθια και...και... και..
Δεν εχει και! Οτι και να λεω τον αγαπω!
Εχθές του δόθηκα και δεν ξερω καν τον λογο.
Την επομενη μερα με εδιωξε απο το δωμάτιο του κακήν κακος και τωρα καταλαβα την επιπολαιότητα που εκανα.

8 Απριλιου 1519

Εγω νιωθω τοσο χαλια. Το πρωί της Τεταρτης κατι με δαγκωσε, δεν εχω ιδεα τι ηταν.
Το κεφαλι μου ποναει σχεδον 2 εβδομαδες και δεν λεει να σταματισει ακομα και τωρα, επιπλέον,  τρεχει αιμα απο την μύτη μου, τα αυτια μου και τα ματια μου. Ο πονος που νιωθω εξαπλώνεται  σε ολο μου το σώμα.
Ο William ειπε πως θα περασει. Ελπιζω να το κανει. Μου το υποσχέθηκε!

1 Μαιου 1515

Σημερα δεν μπορουσα να σηκωθω απο το κρεβατι. Ειναι λες και εχουν βαλει πανω στα ποδια μου αμονι.
Νιωθω απεσια, ειναι λες και πεθαίνω..

Αφηγητης.

Αν και εχουν περασει 6 ωρες απο την στιγμη που η κοπελα ψηνοταν στο πυρρετο οσα φαρμακα προσπαθησαν να της δωσουν δεν την επιασαν. Ο πονος αρχισε να πλησιάζει  στην καρδια. Εκεινη το ενιωθε Θα πεθαινε. Οι ανασες που προσπαθούσε να παρει με δυσκολια έφταναν στους πνεύμονες και τα ματια της άρχισαν να θολώνουν.

Ξαφνικα η πορτα ανοιξε σιγανα. Ενα ψηλο αγορι μπηκε στο δωματιο. Κοιταξε την κοπελα με λυπη και ενας αναστεναγμος ακουστηκε απο μερος του. 

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ! Σκευτικε η κοπελα απο ενστικτο που ηταν και σωστό.
Ηρθε με σκοπο να την  σκοτωσει ώστε να την απαλλάξει απο τον πονο.
Με βαρια βηματα την πλισιασε και εσκηψε ωστε να απομνημονευσει τα χαρακτηριστικα της.
Θυμωσε με τον εαυτο του που επρεπε να το κάνει αυτος. Με το χερι του χαιδεψε το καυτο μαγουλο της ενω ειπε με την βραχνια φωνη του Συγχωράμε (forgive me) και με μια αποτομη κινηση έσπασε τον λαιμο της.

🔝