Sights of the Murderer [Completed]

Kabanata 15

"You may go now, Lady."

I smiled sweetly at him before saying, "you'll never regret it, Sir."

Ngumiti lang pabalik si Hulio sa 'kin. Halatang hindi iyun totoong ngiti. Gaya ng sinabi niya, hindi niya nga talaga ako pinagkatitiwalaan. Tsk. I don't care, though. As long as he let me in, everything's fine.

Mas mapapadali ang pagpasok ko rito ulit ng hindi nila pinagsususpetsyahan.

Nang tuluyan ko na silang tinalikuran, kaagad na nawala ang ngiti sa mga labi ko. I started walking out of the dining room's door, passing through the halls of the Mansion, to every family portrait hanging into every walls, and to every vases filled with blooming flowers.

All of these, everything they ever had right now, all of it will vanish into thin air. Gagawin ko ang lahat para mawala sa kanila lahat-lahat. I will show no mercy, show no regret, show no tears. Iyun ang ginawa nila sa akin noon. Iyun ang ipinakita nila. And every sights they made me see will be the last scenes they'll look at when they all die.

Kahit na maging mamamatay tao pa ako, wala akong pakealam. They are murderers, too. They killed me not just once. At lahat ng mga pumatay sa 'kin, papatayin ko rin.

"Looks like someone got what she wanted."

Suddenly, a woman's voice filled my ears. Napatigil kaagad ako sa paglalakad ng makita ang isang babaeng nakatayo sa gilid ng isang pintuan na madadaanan ko sana papalabas ng Mansyon.

Wearing a red and tight dress, she leans on the wall with a cigarette in her right hand. Kitang-kita ko ang usok mula sa sigarilyo at ang usok na ibinubuga niya. Bagsak na bagsak ang itim niyang buhok na hanggang balikat lang. And her eyes, they're looking at me, amused.

Huminga ako ng malalim at nag-iwas ng tingin sa kaniya. Imbes na pansinin siya, nagpatuloy ako sa paglalakad. I have nothing to do with her. .

Sa lahat ng mga anak ni Hulio, siya ang nag-iisang babae – si Sylvia Herrera. Siya rin ang nag-iisang Herrera na hindi nadadawit sa kahit na anong gulo at krimen. All we ever know about her is that she's always out of this place, always far away from her family. It was as if she was never a Herrera. O baka talagang ayaw niyang maging parte ng pamilyang 'to.

It's understandable, though. Nakadidiri ang pamilyang 'to. Hindi na nakagugulat na may isang ayaw madumihan.

"Talaga bang gusto mong tumulong?" Kaagad akong natigilan sa tanong niyang iyun. Bumuga naman siya ng usok mula sa sigarilyo bago umayos ng pagkakatayo. "I know you. You're that person who killed one of Papa's men. Si Tony, ata. Kasama ni Silas sa orphanage noon."

Tony? Kasama siya ni Silas sa orphanage? Kung ganoon, bakit halos patayin na niya ito noong isang araw?

Nakadestino ako sa ibang lugar kung saan nakadestino si Tony. But everytime Silas is in for a crime, I always try my best to know more about it. Nakabuti ring malaki ang ranggo ni Kuya Miguel sa pulisya kaya mabilis lang para sa aming malaman ang mga nangyayari. And everytime I know something, Tony was always there, acting as the one who guards Silas. Pero halata namang bata siya ng mga Herrera at pinoprotektahan lang ito.

There are a lot of them, actually. At iyun ang nakakainis. Gustong-gusto naming dalawa ni Kuya Miguel na mabigyan ng pagkakataong maghandle sa kaso ni Silas. But of course, Herrera's are powerful. Palaging walang nagagawa si Kuya Miguel dahil kumpara sa mga taong may matitinong utak, mas marami ang kumampi kay Satanas. At sa tuwing nagpapaalam akong lumipat ng estasyon, walang nangyayari. I guess, since from the beginning, they know me already. Kaya palagi nila akong inilalayo sa kanila kahit na gawin pa lahat ni Kuya Miguel na hilahin ako palapit.