Ailem yok benim,Taekook✔️

Final☯︎

3 gün sonra...

Çaresizlik.Çaresizlik öyle bir şeydir ki,yemeğini bulmak umuduyla yola koyulan fare,beklemediği bir anda kapana sıkışabilir.Sıkışır ve yardım bekler.Bu hikaye,aslan ve farenin hikayesine benzemez bu arada.Aslan,acıktığı zaman fareyi yer.Bu herkes tarafından kabul edilen bir sondur.Her ne kadar acı ama doğru bir son olsada...

Bende fareydim işte.Hayatta her zaman iyi olmanın yolunu arardım,iyi hissetmenin.Yoluma çıkan engeller,ayaklarıma batırsada dikenlerini;yaşatırdı onun gülleri.Kim Taehyung'un gülleri,günlerime karışmıştı hikayenin başından ama ben fark edememiştim o güllerin kokusunu.Bense yemek bulmak için değil,mutluluğu aramak için koyulduğum bu yolda,Taehyung'u aradığımın henüz farkında değildim belki.Mutluluğu bulduğum sırada,ayaklarımda değilde sırtımda bir acı hissettim.Acı yayıldı göğüs kafesime,nefes alamadım.Sıkıştırdı kapan beni içine,baktığımda geriye abim olduğunu gördüm.Ölümüyle sıkıştırmıştı beni,acısına ortak etmişti.Acısına ortaktım elbette ama bu kendisine kıyıp beni ortada bırakmanın acısıydı,sızısıydı.Şimdi hikayeyi tekrar inceleyecek olursak;ben fareydim,Taehyung ulaşmaya çalıştığım mutluluğumdu,abimse kendine kıydığını düşünüp bana kıyan kapandı.

Yavaş yavaş fakat etkili öldürüyordu.

Gerçek anlamda öldürmekten bahsediyorum.

O'nun öldüğü gece kendimde değişiklikler olmuştu.Örnek verecek olursam;ilaçlarımın dozunu arttırmaya başlamıştım.

Farkına varamadım o gün,gereğinden fazla içmiştim.Günde iki tane içmem gerekirken,ben bodozlama girdiğim için elime dört tane gelmişti ve bende bakmadan içmiştim.Nerden bilecektim bunun bağımlılık olacağını?

3 gün içinde arttı bu dozlar.Bağımlılığım
ilerledi yoldan,geride bıraktı mutluluğumu.Ben,Taehyung'u hiç geride bırakmadım.Fakat ilaçlar beni geride bırakmaya kalmadan,uçurumun kenarına bırakmıştı.Bir rüzgar uçsa düşecektim huzura belkide.Sonbahar gelince yapraklar bırakırdı kendini yere,sararırdı sonra.Ben gibiydi bu yapraklar.Yere düşünce bir kere,sararırdı hemen.

Gözlerimi diktiğim duvardan çektim ve güçsüz bacaklarımı yataktan dışarı attım.Aklımdan şarkımızın sözleri geçerken,telefonumdan gelen,ardı arkası kesilmeyen mesaj bildirimlerini umursamadım.Banyoya ilerledim,ilaçlarımı içmem lazımdı.Aynanın karşısına geçince bu ben miyim diye sordum aciz bedenime.Bu gerçekten yeni ben mi?Yeni benden bir şey kalmamış;eski ben olmuştum.Eski,aciz ve kimsesiz ben.

Elime aldığım dört tane ilacı ağzıma attım.Mutfağa ilerleyip su doldurduktan sonra kafama diktim ve ilaçla beraber mideme yolladım.

...

1 saat geçti.Başım dönmeye,midem sanki istifa ediyormuş gibi ağrımaya,bacaklarım ve kollarımıda açamayacak duruma gelmiştim.Zonkluyordu her bir yanım ve nefes alışverişlerim daralıyor gibiydi.Doktorun bana söylediği şeyler aklıma dolduğunda gözlerimi kırptım zorlukla.

"Evlat,durumun kötü,abin senden de kötü ama elimizden geleni yapacağımıza söz veriyoruz.Güvenin bize,sizde her gün iki tane içmek suretiyle saatlerini kaçırmadan için lütfen.Ama sakın,ikiden fazla içmeyin.Eğer içerseniz,"dedi ve sustu.Devam etmek istemiyor gibi bir hali vardı."İçerseniz,sizi biz bile kurtaramayabiliriz."

Bilincim kapanıyordu,nefes alışverişlerim kalbim gibi bir artıyor bir azalıyordu.Hissettim o an,ölüm kapıma gelmişti.Hissetmiştim o an,bağımlılığın kötü bir şey ama mutluluğa bağımlılığın iyiden öte bir şey olduğunu.Çaresizlik diz boyumdaydı neredeyse,belki diğer sabah gün aydığında,ben ne Taehyung'a -mutluluğuma- "Günaydın" yazacaktım ne de günümayacaktı...