Geçmişin SABAHI

Pişmanlığın Hayali

Hayatımın bir kısmına son verip yeni bir sayfa açmak benim tercihim değildi. Her gece gördüğüm kabuslar bunun bir ıspatıydı. Bir ormanda, dağ evinde babamın en sevdiği, ama yalnızım. O kadar muhteşemliğin içinde tek başıma otururken filmlerde neredeyse boğmak istediğim tipler gibi gecenin bir vakti dışarı çıkıp birini arıyordu gözlerim. Kalp atışlarımın hızını sol elimi koyduğumda sesini ise sadece dinlemem yetiyordu. Çok hızlıydı ve ben o koca ormanda o sessizlikte neredeyse tüm sakarlıkları yapmıştım. Ne kadar çalı varsa postallarımla çatır çatır kırmıştım. Kırmızı gözlü bir kuş görüp arkamı döndüğümde ise... İşte uyandım, oh, Allah'tan kafamı vurmamışım, yine stabil kabuslar diyordum fakat kalbim hala kabusun en kötüsündeydi. Bu sefer geç kalmış o gözlerimi dolduran EZANI duyamamıştım ve kendimle hayıflanarak yataktan kalkıyordum. Ellerimi yıkamaya gitmeden önce "niyet ettim Allah'a bugün daha iyi bir insan olmaya" diyordum. Kendi adetimdi. Bir büyüğüm söyledi diyelim. 6 sene önce... En sevdiğim renk ne mavi ne lacivert ne mor şalımı takıp kot tuniği ve eşofmanlarımla neyi andırıyordum bilmiyorum ama eşarbımla mutluydum☺. Ayağıma en sevdiğim sporlarımı geçirdim ve sağlıklı yaşam için sporuma başladım. Marmaraya binmek çok zevkli ve asıl spor oradan çıkmak için işimize yarayan merdivenlere tırmanmak. Nefes alıp meyva suyumu içmeye oturduğum yer çok kalabalık değildi. Herzamanki gibi dışarıda en kuytu köşede bir yer seçtim ve oturdum. Meyva suyum ile beynimin iyice açılmasını sağladım ve tabiki ağzıma 1 tane ceviz attım. Fakat içimde yolunda gitmeyen birşeyler vardı da neydi. Sefa sürmenin içinde sefaletmi? Evet yalnızlıktan sürünüyordum. Ama hepsi benim suçumdu biliyordum. Her defasında lisesine görmeye gittiğim erkek kardeşimin hala yüzüne bakamıyordum. O benim kardeşimdi ve burukluğunu hala içinde yaşatıyordu. Ama hergün annemin yanına gidiyorum. Sadece bir eksiklik var, sadece bir burukluk var. ELİNİ DEĞİL TOPRAĞINI ÖPÜYORDUM...