IGNOTUM

CHAPTER 1

CHAPTER 1: Cifer Adam Feliciano

Cifer's POV:

Marahan kong binuksan ang napakalaking pinto ng mansyong iniwan sakin si Papa. The sound of my steps are covering the place, I stopped and took a deep breath as if I'm trying to remember the moments I was here with Papa, then I continued walking. The walls are old, but its still strong as it holds memories that are indelible.

Ilang sandali pa ay tumigil ako sa paglalakad "Its been five years" bulong ko habang nakatingala sa napakalaking chandalier.

Pagpasok ko sa kwarto ko ay kumpleto at handa na ang lahat, ako nalang yung hindi. Classes will start next week, and I'm not yet used to the environment, a lot have changed.

I removed my jacket and shirt leaving my sando on, I sitted on the sofa and watched the clouds walk away as the sun and the leaves in the tree meet and there I witnessed komorebi. Sa tuwing napapanood ko ito, wala akong ibang naaalala kundi yung mga panahong nakatira pa kami sa gilid ng kalsada. These were the days that I can't experience peace, kahit ang makaupo sa malambot na upuan ay hindi ko naranasan mula pagkabata ko.

Patuloy ko lang binabalikan sa isip ko lahat ng nangyari sakin noon hanggang sa marating ko ang paborito kong cafe. Ang tahimik pa sa loob nito dahil anong oras palang, pagbukas ko ng pinto ay ako palang ang customer nila dito.

"Goodmorni-" bati sakin ng ale, nagtaas ako ng paningin sakanya at babati sana nang... "Kyaaaahhhh, halla sir pogi anong order mo? Ang bango-bango niyo naman po, taga diyan ka lang po ba sa may village? Open ka po ba for drliveries? Open po kami 24/7 basta sainyo po kami magddedeliver." sunod-sunod at mabilis na sabi nito sakin, wala akong nagawa kundi titigan nalang siya dahil walang espasyo para makasagot ako.

"HOY" sigaw ng isa pang waiter "Ano ka ba paupuin mo muna si Sir" sita nito, nagdadabog namang gumilid at nag-ayos ng table si Ate.

"Pasensya ka na po sir, ganiyan na po talaga siya. Pinaglihi po kasi siya sa uod" biro nito

"Ahhh... HAHAHA" alanganing tawa ko

"Sir ready na po yung table" maimpit ang boses na aya sakin ni Ate saka ako sinamahan sa table na inayos niya.

"Ahh.. matagal na po kasi nung huli akong pumunta dito ano po yung best seller niyo? Yung Chocolate Strawberry Flavored pa rin po bang Parfait?" panimula ko ng usapan.

"Yes po sir, 8 years and still counting na po naming best seller iyan!" masigla nitong sabi.

"Sige yun po, and strawberry shortcake din po sana" nahihiya kong sabi.

"Sure sir, one Chocolate Strawberry Flavored Parfait and one Strawberry Shortcake comming right up!" masigla nitong sagot saka tumungo aa counter.

Nagpalinga-linga ang paningin ko sa buong cafe, halatang madami nang nagbago mula sa wallings, tables hanggang sa staffs dito.

Sana nandito pa siya. nasabi ko nalang sa isip ko

Dumaan ang mga oras at inaliw ko ang sarili ko sa mga libro at masarap na pagkain nila dito. Hindi nagbago ang lasa ng parfait, ito pa rin ang dati nitong lasa kumpara sa lasa nito. Dumadami din ang mga taong dumadagsa para tikman ang aliwin ang sarili nila sa mga produkto nila dito sa cafe. Nasaksihan ko maging ang pag-onti ng mga tao dahil nagtagal pa akong nanatili dito, naka-apat na order na din ako ng cake at halos wala ng espasyo para sa tubig.

"Hayyyyy" boses ng babae na nagmumula sa pinto ng cafe, hindi ko nalang ito nilingon "Kamusta dito sa cafe Ate Lina?" tanong nito

Biglang tumaas ang mga balahibo ko kasabay ng unti-unting paghigpit ng paghawak ko sa librong binabasa ko. Pamilyar sakin ang boses na iyon, at ang boses na iyon ang siyang hindi ko malilimutan sa lahat.

"Mukhang humihina mula nung dumating ka dito Ate Lina" natatawang biro nito.

Tila may nalunok akong bato at hindi ko ito maipaliwanag. I'm already left in awe, at hindi ko pa nakikita ang mukha niya. Gusto kong tumayo at umalis per hindi ako makagalaw, para akong yelo na nag-aantay sa araw para tunawin ako sa kinauupuan ko ngayon.

"Grabe ka sakin Ma'am Mara ahh!" sigaw naman ni Ate

"HAHAHA sige nga ilang cake na ang naserve mo?" nanghahamon namang tanong ni Mara

"38 at ngayon umaga lang iyon!" mayabang na sagot naman nito

"HAHAHAHAHA" mas malakas pa na tawa ni Mara

Hindi ko napigilan ang ngumiti, parang kailan lang nung huli kong narinig ang tawa niya. Mula noong tumira na kami sa Korea nangungulila ako sa boses at tawa niya, kaya nagpapaulit-ulit sa isip ko ang mga araw na kasama ko siya.

"Ako nga tuwing ako ang nagseserve dalawa lang dapat oorderin nila pero dahil sa charisma ko nagiging lima" mas mayabang pang sagot nito

"Syempre mas maganda ka sakin, pero MAS lang maganda pa din ako" pasigaw na sagot nito kay Mara

"HAHAHAHA 128 cakes and 48 different drinks sa umaga LANG naman ang naseserve ko" pasigaw din na sagot nito

Kulang na lang ring para makapagtuos sila ng ayos. Nanatili ako sa ganoong posisyon hanggang sa tumigil sila. Kumalma na rin ang pakiramdam ko at muli na akong nakakagalaw ng ayos nang biglang may naglabag ng chocolate cookies sa table ko.

Nagtaas ako ng tingin at... si Mara.

"Matagal din tayong hindi nagkita" malumanay na panimula nito, saka naupo sa harap ko.

Nagbalik ulit ng pakiramdam ko kanina,  pero ngayon nakatitig na ako sakanya.

Halatang nagulat ito sa inasta ko "Bakit parang hindi mo na ako kilala?" tanong nito "Libre ko na itong cookies, sige na nga maiwan na muna kita"

"Sandali!" napalakas ang boses ko, dahilan para lumingon ang mga waiter "Ahh.. sandali lang may gagawin ka ba?" mahinahong tanong ko

Naupo uli siya "Wala naman, kamusta sa korea? Akala ko hindi ka na marunong magtagalog at hindi mo ako naintindihan kanina" nakangiting sambit niya, dahilan para mas titigan ko pa siya "Kung tititigan mo lang din naman ako paano pa toh naging usapan?" nawawalan ng pasensyang tanong nito

"Nahihiya na kasi ako" napayuko ako

"HAHAHAHAHA" tawa niya tinignan ko naman siya "Bakit ka naman mahihiya sakin?"

"Syempre, ita been years" kabadong sagot ko

"Hmm" tango niya "By the way, saan ka mag-aaral ngayon? I heard na start na ng classes next week jan sa university" dagdag niya

"Yeah, actually I'm gonna study there" sa unang pagkakataon natignan ko siya mata sa mata.

"Well, goodluck sana matalo mo Cum Laude namin" sagot niya saka tinapik ang balikat ko.

Ilang minuto pa ang lumipas at nagpaalam na ako dahil marami pa akong aasikasuhin. Sa paglalakad pauwi napangiti ako ilang taon na din mula noong huli kaming nagkita at nagkausap.

I'm happy to see you again, Enmara.

TO BE CONTINUED...