Kalbimizde boğucu bir kalabalık, aklımızda umutsuz sözlerin acısı. Bir sokak dışarda bir soğuk, bir üzgün ve bir yalnızlığın resmi.
Kapanır durur üstümüze taşlar, gövdemiz kıvranır durur. Bu nedir böyle? Gün mü, günsüzlük mü? Hangisine kapıldık, nerelere atıldık?
Her şey yaşar ve ölür, doğanın kanunu budur. Sadece insan hayatıdır keder içinde bocalayıp kararan.
On üçüncü kattan dünyamızı izlerdik, yığınlarının arasında debelenerek yaşamaya devam ederdik. Elimde taşlarla yerlere vurdum, duyuramadım sükunetimi, sonumu anlayınca kapattım gözlerimi.
