Let's play a game - REWRITING

21. Right, Left, Right and then DOWN

Song: Dont dream it's over- Miley cyrus ft Ariana Grande

Quote; Pain is temporary, Quitting is forever. - Lance Armstrong

Violet Autumn Brown.
Wakker worden vanochtend en mij zelf klaar maken was een hel na de reis. Dinsdag ochtend de enige dag dat ik begin om 8 uur 's ochtends en ik de eerste vijf uur les heb met Blade. Ik zucht en loop richting de ingang van de school met mijn moeder, Ally, Fall en Alara achter mij. Ik hou de deur open en zorg dat ze alle vier naar binnen lopen. 'Je moet hier links de trap op en dan rechts en dan de eind van de gang volgen.' zeg ik als ik me om draai naar mijn moeder, Fall en Alara. Ze knikken en ik loop dan naar mijn kluis waar ik mijn spullen pak en dan naar mijn lokaal loop. Bij de klink zucht ik nog even en duw hem dan naar benden. Ik loop met kleinen passen naar binnen en zie dan iets wat ik al had verwacht het lokaal is leeg. 'Mevrouw Brown u bent vroeg.' Ik knik naar mijn docent en loop naar mijn plek. 'Dat klopt Meneer.' Ik pak mijn spullen en mijn koptelefoon en zet dan mijn tas op de grond. Ik sluit de koptelefoon aan en zet hem op. Ik druk op replay voor het liedje begint met spelen en zucht dan nog even. 'We don't communicate can you not say what's on your mind? I see it every day you hide the truth behind your eyes.' De muziek vult mijn oren en ik sluit mijn ogen. Het gevoel van vrijheid stroomt even door mij heen en open langzamerhand mijn ogen weer ik adem diep in en uit en zie dan hoe de klas word gevuld. 'Say what it is you're trying to say. But if you lie to me again. I'll be the one that walks away.' Als ik de laatste mensen zie binnen lopen open ik mijn boeken en druk ik mijn muziek iets harder. En kijk dan naar mijn docent. Ik schuif mijn koptelefoon aan de linkerkant iets naar achter zodat er maar een oor bedekt is en hoor dan de deur open gaan. 'Meneer Woodly u bent t-' 'Ja ik weet het, Violet we moeten praten Nu.' Ik rol met mijn ogen en doe mijn koptelefoon weet helemaal op. "I still remember the day we met I was hanging on your every word. I didn't think I would ever let somebody see into my world.Honestly, can't you see, I'm on your side.' Ik kijk de docent aan en wacht tot hij doorgaat met vertellen. 'Violet, nu graag.' Na het incident in het hotel heb ik Blade niet meer gezien en dat was iets wat ik zo wou houden. 'Dan maar zo.' Ik voel hoe ik word opgetild en zie hoe we het lokaal uitlopen. Ik word buiten op een van de banken geplaatst en zie Blade voor mij staan, De regen die een paar minuten geleden is begonnen is nog steeds bezig en ik voel al hoe de eerste en de beste druppels op mij vallen. 'Doe je koptelefoon af.' Ik schud nee en kijk hem nijdig aan. 'Ik heb nu gewoon les dus laat me gaan.' 'Doe die verdomme koptelefoon af en kijk me aan.' Ik schud weer nee en begin me slecht te voelen. 'Dan doen we het zo.' Ik voel hoe mijn koptelefoon van mijn hoofd word getrokken en kijk dan geschokt naar Blade. Hij breekt ze doormidden zonder enigen moeiten en ik kijk hem vol ongeloof aan. 'Ben je helemaal gek geworden.' Roep ik en ga nu ook staan. 'De enige manier om je aandacht te trekken. 'Dat waren mijn nieuwe en mijn duurste, Ik heb gezegd dat je me met rust moest laten.' Ik kijk hem aan en zie zijn bruinen ogen vol verdriet staan. 'Violet, laat me spreken.' 'ik heb gezegd dat je me met rust moest laten, en dat doe je ook niet.' Voor dat ik ook nog maar iets kon zeggen voelden ik Blade's lippen op die van mij. Zijn handen zaten vast aan mijn wangen en met zijn duimen veegde hij de tranen weg die uit mijn ogen kwamen. Ik ruk me zelf los en kijk vol met verdriet naar Blade, 'Ik snap niet waarom ik ja heb gezegd tegen jou en je verdomde spel. En badboy met een vaste vriendin zit er ook niet en het ergste is dat dit ook nog eens de twee keer is. Ik ben zo, zo dom.' zeg ik met volle haat in mijn stem. 'Voor jou Blade Nelson Woodly, voor jou zijn niet eens woorden. Je bent de genen waarvan ik dacht dat die meisjes behandelde als, als hun koning maar nee je behandelt mij en iedereen die je hebt gehad hier op school als grof vuil.' Ik slik mijn tranen weg en draai me dan om. 'Ally wilt die hoer wel zijn, en als je het niet erg vind ik heb nu les en praat niet meer tegen mij.' Ik loop met mijn zicht naar de grond en doorweekt naar binnen. 'Vio, waarom ben je doorweekt.' Ik hoor Beth en haal dan opgelucht adem. 'Beth wil je mijn tas pakken uit mijn lokaal en zeggen dat ik ziek ben.' Ze knikt en loopt weg. 'Violet, Laat me je in ieder geval naar huis brengen.' Blade komt aan rennen en ik zie ook Beth aan komen lopen met Fall. 'Ik was net duidelijk, Ga weg en praat niet tegen mij. Dankje Beth.' Zeg ik en neem mijn tas over en loop terug naar de uitgang. 'Violet, wacht nou even.' Ik voel de hand van Blade op mijn schouder en draai me om. 'Nee Blade.' roep ik en vraag me af waarom nog niemand is komen kijken hoe het er aan toe gaat. 'Laat het me uitleggen.' 'Nee ik wil niks meer van je horen.' 'Vio-' Blade word onderbroken door Fall. ' Je hebt haar gehoord laat haar met rust en anders zorg ik er voor.' Ik kijk boos naar Fall en zie dan Blade grijnzen. "en nu ben ik het zat." ik geef Fall en klap tegen zijn achterhoofd en ga zonder iemand nog en blik te gunnen weg. Ik loop richting mijn auto en stap dan in. Ondertussen hoor ik mij zelf als ik stappen zet door het water in mijn schoenen, ik ril en zelfs mijn ondergoed is nat. Ik zucht als ik mij zelf in mijn spiegel zie, mijn make-up os verspreidt en mijn haar plakt aan mijn gezicht. ik steek mijn sleutel in het contact en start dan mijn auto waarbij ik de parkeerplaats afrijd. weg van al het gezeur, gehaat en het belangrijkste weg van Blade.

daar zit je dan in victoria secret pyjama met en bak ijs, een warme deken, laptop op schoot, de muziek die rustig en zacht door de speakers galmen ook nog in je raamkozijn waarbij je met je hoofd tegen het raam kan leunen waarbij je normaal het mooie uitzicht van New York hoort te zien, maar dit keer zie je niks meer dan alleen de regen die met volle vaart uit de hemel valt. Ik haal mij zelf uit mijn fijne positie en sta dan op. Ik heb te lang binnen gezeten, ik moet naar buiten met of zonder regen. Ik kleed mij om naar mijn sportkleren met het idee in mijn achterhoofd dat als er iets gebeurd ik naar de klote ben en ik niets meer kan dan alleen lopen. Ik pak mijn sporttas en rijd naar de eerste en de beste kickboks zaal. Als ik heb geparkeerd stap ik uit en heb door dat de plek mij bekent voor komt. Ik pak mijn tas nog voor dat ik naar binnen loop en mijn auto op slot doe. Ik slinger de tas over mijn schouder en loop dan gauw naar binnen. Als ik binnen kom zie ik de kleien groep mensen die bezig is en ik zucht dan opgelucht als ik geen bekende mensen zie. Ik dump mijn tas in een van de hoeken en loop naar de eerste en de beste boksbal waar ik kan slaan. Ik geef de bal en paar harde klappen van links en rechts en hgeef als laatste en harde trap tegen bal aan. 'Dus jij weet iets van kickboksen.' Ik draai me om naar de jongen en knik dan. 'En nu.' vraag ik en voel en spiertje in mijn kuit schreeuwen van de pijn. 'Je bent een meid wat doe je hier.' grapt hij ik kijk hem dodelijk aan en zie hem dan stoppen met lachen. 'Wil je tegen mij, Niemand heeft ooit van mijn gewonnen op een iemand na.' zegt hij zelfverzekerd met een grijns die ik het liefst van zijn gezicht afsla. 'Kom maar op dan, meneer zelfverzekerd.' Ik loop de ring in en zie hem mij volgen. 'Bruce, kom nu.' Zegt hij tegen een van zijn vrienden en ik zucht dan. Violet je kunt dit, denk niet aan je enkel en het komt goed. 'Ben je klaar of niet.' vraag ik ongeduldig en hij knikt. Ik doe mijn bitje in en ga klaar staan ik knik naar de gozer die Bruce heet en de gozer tegen over mij doet het zelfde. Al snel hoor ik het fluitje en doe stappen naar voren net als mijn tegen stander. Zijn eerste slagen lijken op de slagen van kleinkind en ik schud dan mijn hoofd door zijn hoge opstelling van zijn zelf. Ik ontwijk zijn arm door er onder door te bukken waarbij ik nu achter hem sta en ik hem ook via achter observeer. Ik knik als ik zie dat ik het beste een van zijn schouderbladen kan raken en heb dan ook al door dat hij zich omdraait. Ik neem een klein aanloopje waarbij ik mijn voet al begin te voelen maar ik toch nog door ga. Ik zet met mijn rechtervoet af op zijn rechterkuit waarbij mijn linkervoet zijn onderrug raakt en ik dan mijn laatste trap onder in zijn rechter schouderblad plaats met mijn rechter voet en dan met een salto terug op de grond beland. Er gaat en steek door mij heen en ik zie dan ook de jonge op de grond liggen. Ik help hem omhoog waar die vol ongeloof naar mij kijkt ik knip oog even en loop dan de ring uit. 'Wie de fuck ben jij en hoe heb je gewonnen.' 'Ik ben Violet Autumn Brown en ik sla niet ik observeer en schakel uit.' Ik neem en slok van mijn bidon en doe ondertussen mijn handschoenen in mijn tas. 'Blijven oefenen dan kom je er, Veel plezier hier Mitchell.' Ik slinger mijn tas over mijn schouder en loop dan richting de uitgang. 'Violet kijk ui-' Ik voel een trap tegen mijn rechter enkel aan komen en zak door naar beneden. Mijn voet, mijn enkel, nee mijn kuit eigenlijk mijn hele been het lijkt er op alsof die tot in het uiterste puntje is gebroken. De tranen van de pijn glijden over mijn wangen en ik ben bang dat dit nooit meer goed komt. De pijn is niet gezond en de adrenaline van het gevecht en de angst van wat er gaat komen stroomt door mijn aderen. 'Violet, waar doet het pijn.' Ik haal mijn schouders op want ik kan niet antwoorden. Asher, Oli en Drake lopen naar de twee jongens die ze naar Blade brengen terwijl ik nog steeds aan het huilen ben en Blade mij beetje bij beetje te sussen 'Bruce en Mitchell ik zie jullie morgen ben je er niet vind ik je, en nu iedereen weg.' Blade is de gene die ik hoor schreeuwen en nu weet ik ook waarom de sportzaal zo bekend voorkomt. Hij is van Blade. 'Blue we moeten naar het ziekenhuis, voor dat het erger word.' Ik begin harder te huilen dit is iets wat ik niet wil horen." ik wil horen dat het met een zak bevroren erwten wel goed komt, maar nee dat gebeurd niet. Ik voel hoe ik van de grond word getild. De pijn wordt erger en ik kan niks anders dan de longen uit mijn lijf schreeuwen van de pijn en mijn tranen laten lopen van de angst.