[ promise ] taekook

10| Yanımda yoktun

Flashback 2019

2 Eylül 2019 • 1.32

Taehyung

Onunla yatağımda uyumanın, uyanmanın, sevişmenin gibisi yoktu.
Birbirimizin olmanın, bizim gibisi yoktu.

Duştan sonraki rahatlamış bedenlerimiz. Tarih, saat 00.00'ı geçmesi takdirinde 2 Eylül. Doğum günü akşamı ilk birlikteliğimiz, ilişkimizin 3. Yılı. Mutluluğumuzun yüzümüzden okunduğu, onun için herkese kafa tuttuğum, yeri geldiğinde çocuğum yeri geldiğinde sevgilim yerine koyduğum, koruduğum, sahiplendiğim, tek gerçeğimle dolu dolu yaşamayı öğrendiğim 3 yıl.

"Anneme senden bahsettim."
Herkes duysun istedim. Senin benim olduğunu herkes duysun. Her şeyimle istedim. Değer verdim. Söz verdim.
Söyledim, dillendirdim.

Sevindin, çok sevindin hatta. Saçların çenemi gıdıkladı, boynuma gömdün yüzünü. Çığlık attın, kahkaha attın. Sıkıca sarıldık. "Annen beni sever mi Taehyung?" Keşke tek derdimiz bu olsaydı.

"Eminim ki sevecektir. Hatta o kadar sevecektir ki belli bir zaman sonra kendini, ona anne demek zorunda kalmış bulacaksın."

Gözlerin derinleşti, anlamlaştı. Zorla gülümsedin. Gözlerinden öptüm, geçecek dedim. Geçecektir.

"Ailen olacağım, sevgilim."

Bunu daha öncede demiştim. Sana dejavular yaşatmayı seviyorum. Geçmişten bahsetmeyi seviyorum. Hatırlamanı seviyorum.

Acı tatlı her şeyi hatırlamanı seviyorum çünkü bu büyümende yardımcı oluyor.

"Ee, ne zaman babana benden bahsediyoruz?"

Gülüyorsun. Onu sevmediğini biliyorum. Sebebini biliyorum elbette ama konuşmaya lüzum olmadığını da biliyorum. Senin hakkındaki her şeyi biliyorum Jungkook.

"Sen öyle herkese anlatılmazsın Kim Taehyung."

İlkimizi bu sözle tekrar yaşadık.
Tekrar benim dedim sana. Sabah. Yanımda yoktun.