❝Capítulo 01⬳

427 31 9
                                    

1920

(Alright, this is about getting to know each other, okay? I want everyone to introduce themselves and say why they're here, and...what they could do to improve themselves.) Muy bien, esto se trata de conocernos entre todos ¿si? Quiero que cada uno se presente y diga la razón por la que está aquí, y...qué podría hacer para poder mejorar.—todos estaban reunidos en una sala, con sillas en círculos y uno de los médicos al centro de todo.

(Who wants to start?) ¿Quién quiere empezar?—preguntó, en segundos, alguien levantó la mano.— (Forward...) Adelante...

(Гм...Доброго ранку, мене звуть Україна...І я тут, тому що мені поставили діагноз "біполярний синдром" на дуже пізній стадії...) Uhm...Buenos días, mi nombre es Ucrania...Y estoy aquí debido a que fui diagnosticado con Bipolaridad muy avanzada...—inició, evitando mirar a su alrededor.

(Nice Ukraine, tell us what would you do to improve?) Un gusto Ucrania, dinos ¿Qué harías tu para poder mejorar?—dijo aquel médico.

(Гадаю, приймати ліки...і вчитись контролювати свої емоції серед людей.) Supongo que tomar mis medicamentos...y aprender a controlar mis emociones con la gente.—respondió para luego sentarse.

(Perfect, you were good. Someone else?) Perfecto, estuviste bien. ¿Alguien más?...—observó al resto.

(minä) Yo.—este se levantó.

(Nimeni on Suomi ja minulla todettiin korkea ahdistus kaksi vuotta sitten. Minusta tuntuu, että diagnoosini on parantumaton, mutta saatan päästä pois täältä, minun täytyy vain ottaa pillerit...ja ajatella positiivisesti...lääkäreiden mukaan.) Me llamo Finlandia y fui diagnosticado con Ansiedad alta hace dos años. Siento que mi diagnóstico es incurable, pero posiblemente salga de aquí, solo debo tomas mis pastillas...y pensar positivo...según los médicos.—explicó.

Y así sucesivamente, varios de los pacientes empezaron a abrirse...presentándose y explicando su condición, varios quedaron bastante tranquilos, e incluso lograron hacer amistad con el resto.

(Perfect. As you know, out there, what you suffer will not be seen well today, and that is why you are here, your families want to help you...So that you can become normal again, and can live your lives calmly.) Perfecto. Como sabrán, allá afuera, lo que ustedes padecen no será bien visto hoy en día, y por eso están aquí, sus familias los quieren ayudar...Para que vuelvan a ser normales, y puedan vivir sus vidas tranquilamente.—comenzó a explicar, siendo oído por cada presente...

(You all present an anomaly, but it's not a problem...as long as you don't leave here you'll be fine. People can't see them...they'd be scared.) Todos ustedes presentan una anomalía, pero no es problema...mientras no salgan de aquí estarán bien. La gente no puede verlos...se asustarían.

En lo que este hablaba, uno de los pacientes se levantó de su asiento. Con la mirada hacia el suelo, aunque en segundos observó al médico.

— Disculpe la interrupción. Pero ¿Quiere decir que cada uno de los aquí presentes somos fenómenos? ¿Enserio?—este lo miró fijamente.

(Of course not young, just that his condition is not something that people like to see.) Claro que no joven, solo que su condición no es algo que la gente le agrade ver.

— ¡Exacto! Nos dice que somos unos enfermos y que lo más seguro es que estemos aquí encerrados. Porque a decir verdad, usted dice que aquí mejoraremos, pero Finlandia acaba de decir que ha estado así durante dos años, yo no veo mejora alguna...—pronunció con cierta molestia.

— Tiene razón...—se escuchó un susurro.

— Es verdad...—otro más.

(Very good enough. Young man take a seat please, or I'll have you removed) Muy bien basta. Joven tome asiento por favor, o haré que lo retiren.—señaló la silla.

— Pues mejor, ni quería estar en su charla que no sirve de nada.—contradijo, aún de pie.

(Young Chile please...) *sigh* Joven Chile por favor...

— ¿Qué? ¿Hará algo? ¿Usarán la camisa de fuerza? ¡Inténtelo! ¡Aquí estoy!—comenzó a gritar.

Y tal como lo predijo, unos tipos empezaron a entrar a la habitación, sosteniendo al chileno de manera inmediata, este nuevamente ponía resistencia, haciendo que comenzaran a amarrarlo y se lo llevaron a su cuarto.

Aquel que llevaba dos años internado en ese horrible lugar, debido a sus comportamientos no ha recibido otro trato que no sea de odio y molestia, el chileno sabía que había nacido con un problema, pero estaba seguro de que con un mal trato no se mejoraría.

Necesitaba gente que lo apoyara, que no lo maltratara...Aquello solo lo estresaba más, provocando que alguien aparezca.

¡Los mataré a todos! ¡¡NO TIENEN IDEA DE QUIEN PUEDO SER!!—gritó el "chileno", pero a los segundos, sintió un peso en su cuerpo, regresandolo a la normalidad.

Observaba asustado el como los doctores lo rodeaban, solo trataba de soltarse de los amarres, miraba a todos lados preocupado, de lo que podrían hacer. El peso en su cuerpo aumentaba...obligandolo a dormirse de a poco...

Lo último que vió fue a un doctor guardando una aguja.

Chile

No...me están descontrolado. No me dejan en paz.

No me dejan tranquilo...

Por qué me dejaron aquí solo. Por qué nadie me quiere ver...

Si yo no hice nada.

____________________
¡Nueva historia!<3

Esta la tenía planeada desde hace un tiempo, así que me decidí publicarla, además está mezclada con otra historia que había planeado.

Espero que les vaya gustando. 💜

✘«Almas Perdidas»✘ ✔︎Donde viven las historias. Descúbrelo ahora