Albedo umutsuz, neredeyse kaybolmuş bir sanatçı iken çıkageldi Kaeya. Arkadaşlıkla başlayan bağları hızla güçlendi. Bağlar ne kadar güçlüyse, o kadar da zordur bir arada kalmak, bu bağa sahip çıkmak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Daha rahat anlayabilmeniz için bunları paylaşmak istedim:)) ...
Albedo
Evime girene kadar garip bir sessizlik içerisindeydik. Her şeyin ne kadar ani ve ne kadar saçma olduğunu düşünüyordum.
Neden sarhoş birini evime alıyorum ki? Sadece numarasını isteyebilirdim ve erteleyebilirdik. Ama motivasyonum... Sanırım ilaçlarımı düzenli kullanmayı unutmamalıyım.
Eve girdiğimiz sırada odamdan çıkan kedim koşarak kapıya geldi. Bir an için kedimin varlığını unutmuş olmakla utandım.
"Kediye alerjin yoktur umarım? Önceden söylemediğim için lütfen beni bağışla." Olağanüstü bir varlıkmış gibi çekiniyordum ondan.
"Endişelenme, alerjim yok. Aksine kedileri severim. Tek sorun... kedinin sana benzemesi."
Hiç beklemediğim bu cümleyle gülmeye başladım.
"Gülme, ciddiyim!" Kaeya da gülümsedi.
"Bana kedi mi diyorsun?"
Cevap vermedi ve gülümseyerek yüzüme bakmaya devam etti.
