güneş tenimi yakarken ellerimle siliyorum alnımı yorulmuş gibi. tek elimde mavi bir boya kalemi, diğer elimle çizgili defteri tutuyorum. kulağıma yaşıtlarımın bağırışları dolarken başka bir sesle kaldırıyorum yavaşça kafamı.
"aklından bir sayı tut."
alnını kapatmış siyah saçlarıyla bir çocuk beliriyor önümde. kim olduğunu bilmiyorum ama cevap veriyorum.
"tuttum."
hafifçe gülümsüyor ama gözlerini göremiyorum. saçları uzamış, gözlerini kapatıyor.
"tuttuğun sayı yedi, öyle değil mi?"
yüzüm şaşkınlıkla aydınlanırken, ağzım aralanıyor hafifçe.
"evet," diyorum kocaman olmuş gözlerimle. "nerden bildin?"
bilmiş bir ifadeyle yanıma gelip oturuyor.
"ben sihirbazım."
"ne?"
tekrar gülüyor "defterinin kapağının her yerinde yedi yazıyor ve elinin üstüne 7 yazmışsın. tahmin ettim sadece."
dediğinin üstüne ben de gülüyorum. onu daha önce hiç görmedim ama rahatsız olmuyorum, elimdeki kalemle çizimime devam ediyorum sadece.
"neden çizgili deftere resim çiziyorsun ve neden sadece tek bir kalemin var?"
sorusunu duyunca duraksıyorum. bir çizdiğim salıncağa bir de elimdeki mavi boya kalemine bakıyorum.
"seni ilgilendirmez. "
bir süre sessiz kalıyoruz ikimiz de. ben karşımda duran parkı çizmeye devam ediyorum o ise yalnızca yanımda oturuyor.
resmime daldığım bir anda elimde bir sıcaklık hissediyorum ve kalemim birden parmakların arasından kayıp gidiyor.
ben ona anlamazca bakarken o defterime hızlıca bir şey yazıp ayağa kalkıyor.
"ben jimin." diyor.
"tanıştığıma memnun oldum, mavi."
arkasını dönüp giderken yalnızca arkasından bakmakla yetiniyorum.
"jimin..."
gözden tamamen kaybolduğunda başımı defterime çeviriyorum.
"7" yazıyor .
en sevdiğim sayının, aynı zamanda onun ev numarası olduğunu çok sonradan fark ediyorum.
,,
etraf bembeyaz, hava soğuk ama rahatsız etmiyor. her yerde beyazlığı bozmak istercesine koşuşan çocuklar ve gezinen arabalar var. bu 8 yaşındaki taehyung'u rahatsız ediyor çünkü o kar erimesin diye yere basmak bile istemiyor.
elinde yine bir defter, diğer elinde yine mavi bir boya kalemi var. burnunun ucunun soğuktan kızarmış olmasına rağmen yürümeye devam ediyor. etrafına bakıyor, gökyüzüne, kuşlara, yollara bakıyor ama yine de çizmeye değer bir şey bulamıyor.
üşüyüp eve dönmeye karar verdiği sırada birilerini görüyor. 4 ay önce karşılaştığı çocuk şimdi başka bir çocukla kardan adam yapıyor.
taehyung onun gülümseyen yüzüne ve gözlerinin kısılışına bakarken gülümsüyor istemsizce. çünkü geçen seferin aksine jimin'in gözlerini görebiliyor.
"jungkook!" diye bağırıyor jimin. "havuç onun burnu olacak kulakları değil! tavşan mı bu? kardan adam, kardan tavşan değil. adı üstünde kardan adam ya!"
