𝑨𝒍𝒍 𝒊𝒔 𝒇𝒂𝒊𝒓 𝒊𝒏 𝑳𝒐𝒗𝒆 𝒂𝒏𝒅 𝑾𝒂𝒓

Chapter 5

~2 μέρες αργότερα

Ο πόλεμος ξεκίνησε, τουλάχιστον 67 άτομα έχουνε βρεθεί νεκροί και άλλοι τόσοι έχουνε τραυματισμοί. Η Μόνικα έβλεπε μέσα από το παράθυρο του σπιτιού τής τι γινότανε απέξω, λες και πήγε σε κάποιο θέατρο ή κινηματογράφο και έβλεπε μια τρομακτική ταινία ή παράσταση.

Είχε να δει τον Φίλιπ από τότε, της είχε λείψει πολύ η συντροφιά του, και τώρα ήταν που χρειαζότανε την θερμόαιμοι αγκαλιά του.

Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε απότομα εμφανίζοντας μπροστά της την Άγγλο στρατηγό ή αλλιώς τον Χένδρι

"Σκέφτηκες καθόλου την πρόταση που σου έκανα?"

Ρώτησε ο Χένδρι με το σοβαρό ύφος στο πρόσωπο του, η Μόνικα όμως δεν είπε τίποτα.

Το μόνο που έκανε ήτανε να του γυρίσει την πλάτη της κάνοντας τον να εκνευριστεί, με γοργά βήματα έφτασε δίπλα της, την πήρε από το χέρι και την κόλλησε με δύναμη στον τοίχο κάνοντας το κεφάλι να συγκρουστεί με τον τοίχο.

Έκανε έναν μορφησμό από τον πόνο που την διαπέρασε σε της το σώμα αλλά ο Χένδρι δεν πτοήθηκε

Έβαλε τα δάχτυλα του στο σαγόνι της και την επέβαλε να τον κοιτάξει στα μάτια του

"Ξέρεις τι?! Ήμουνα αρκετά καλός μαζί του αυτές της δύο μέρες ΑΛΛΑ ΟΣΕΔΩ!! Ή θα με παντρευτείς ή ότι βλέπεις αυτή την στιγμή θα το κάψω και θα φροντίσω να καίει ζωντανός και ο αγαπημένος σου!"

Είπε ο Χένδρι φωνάζοντας στα μούτρα της Μόνικας και μετά την απελευθέρωσε από το κράτημα του.

Πήγε στη πόρτα όμως πριν την κλείσει γύρισε και τις είπε

"Θα περάσω αύριο το πρωί να πάρω την θετική απάντηση"

Αυτά ήτανε τα τελευταία λόγια λίγο πριν κλείσει την πόρτα, αφού βεβαιώθηκε ότι έφυγε τελείως από το σπίτι

Έκατσε κάτω στο πάτωμα σέρνοντας την πλάτη της στο τοίχο ενώ ταυτόχρονα άφηνε δάκρυα

Όταν όλο τις το σώμα ακούμπησε στο πάτωμα λύγισε ή μάλλον καλύτερα έσπασε, τα αναφλιατα της ακουγόντουσαν σε όλο το σπίτι.

Νόμιζε ότι ήτανε μόνη της για αυτό ξέσπασε έτσι, αλλά πού να ήξερε ότι κάποιος την άκουγε όλες αυτές τις ημέρες αλλά δεν μπορούσε να την πλησιάσει αλλιώς θα χάλαγε όλο το σχέδιο που ετοίμαζε.

~Απόγευμα τίς ίδιας ημέρας, ώρα 8:40

Αγαπητό ημερολόγιο, νιώθω τόσο χαμένη και τόσο αβοήθητη. Είμαστε όλοι πλάσματα που βαδίζουμε ο καθενός το δικό του μονοπάτι. Το θέμα είναι ποιος θα επιβιώσει μόλις οι σκιές μας εξαφανιστούν με συντροφιά τον ήλιο? Τα θηρία της νύχτας θα ορμιζουνε πάνω μας. Ποιός θα βοηθήσει ποιον? Ποιός θα κατασπαραχθεί? Ποιός θα θυσιαστεί? Και το κυριότερο, ποιός θα επιβιώσει για να δει το ξημέρωμα?. Και πάντα το επόμενο πρωί, θα υπάρχουν δύο απόντες. Ένας που κατασπαράχθηκε και ένας άλλος που δεν άντεξε την απουσία του. Είναι μερικοί άνθρωποι που ζουν ασυνείδητα για δύο. Και γω δεν ζω καθόλου χωρίς εκείνον.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ