Uyuyorum .
Gözlerimi daha açmadan duydum annemin korkmuş sesini " deprem deprem ''...
Bilmiyorum nedendir uyumak istedim , yatağım bir sene önceye uyuduğum beşiğim gibi sallanırken. Babam beni pepeli battaniyemin içine sarıp , kucağına almasa her şeyi normal sanabilirdim belki de. Gözlerim kapalı hala ; babamın elleri sımsıkı sararken bedenimi , yanımda annemin nefesinin sıcaklığını hissediyorum. Üçümüz bir yumak olduk , açılması imkansızcasına yatağımın yanına büzüldük.
Gözlerimi açtığımda sarsıntıda bitmişti . Annemin dönüp baktığımda , yüzü gözyaşlarından sırılsıklamdı. Ellerimi zorla olsa da sarıldığım battaniyeden çıkarıp yanaklarına dokumdum :
-"Ağlama bak durdu sallanma , hem seslerde kesildi , korkma anneciğim ! Hem babam bizi korur. "
Babamın beni tutan kolları daha da sıkarken minik bedenimi başımdan öperek:
-Korurum elbet hepinizi ." derken sesindeki ağlamayı hissetmek , kötü şeyler olduğunu anlamamı sağladı.
Deprem ...yaşı beş bile olmamış bir çocuk için ne ifade eder ki kısacık ömründe ; hem daha önce hakkında hiç bir şey bilmediği ...
Babam "hadi " derken anneme , o etrafına bakınıp yavaşça ayağa kalkarken bir taraftan da mırıl mırıl bir şeyler söylüyordu. Çocuksu hislerle ne söylediğini merak edip ona sorduğumda:
-"Allah'a dua ediyorum ." dediğinde aklıma babaannemin gece yatarken ya da yemeğe başlamadan önce dua etmemi söylediği anlar geldi.
-"Ama yatmıyoruz ki niye dua ediyorsun?"
-Hasan ben montları aldım hadi çıkalım , çok korkuyorum , her yer kapkaranlık .Feneri aldın mı ? Oğlum dışarı çıkalım anlatırım sana her şeyi, az sabır ."
Bütün mahalle sokaktaydı galiba. Evimizin biraz ilerisindeki parka gideceğimizi söyledi babam . Etrafımızda ki herkes de o yöne yürüyordu. Gece kopkoyu sarmıştı tüm yüzleri . Üşümüştüm de hem. Daha bir hafta önce kar yağmıştı da ne çok oynamıştım sokakta . O gün de üşümüştüm , ama böylesi değildi. Korkmak , daha da mı üşütür çocukları bilemedim ?
Ağlamalar , bağırışlar , koşuşturmalar etrafımda; daha bir gömüldüm babamın boynuna. Ambulans sesini , polis arabasının sesini tanıdım , anaokulunda öğretmenimiz hepsini anlatmıştı bize de , gece gece neler oluyordu?
İlerde toz duman gördüm yarı aralık baktığım gözlerimle. Annem , babama ve bana sarılarak yürürken , kalabalık yerlerde birbirimizi kaybetmemek için el ele tutuştuğumuz zamanlarda ki gibi mutlu hissettim minik kalbimi. Bir aradayız , ayrılmayız değil mi ?
Parkta bir köşe bulup oturduğumuzda az sonra Mert ve ailesi de geldi.
Mert benim anaokuldan arkadaşım , ama pek anlaşamayız . Nasıl desem O biraz yaramaz .Bize geldiğinde oyuncaklarımı alıp kırar ben de çok üzülürüm . Şimdi ağlıyor .Ağlamasın ! Veririm oyuncaklarımı ;birlikte de oynarız. Anneme söyledim içimden geçenleri:
-"Ah oğlum" diye sarıldı , oynarsınız birlikte , o da ağlamaz ; bu gün geçsin de ...
Başımı kaldırıp etrafıma baktığımda televizyonda gördüğüm savaş filmlerindeki gibiydi- annemden gizli ara ara gördüğüm- kötü şeyler olduğunu hissettiren.
-Anne saat kaç ? Uykum var ; uyumak istiyorum.
-Uyu oğlum , uyu kuzum ; saat beş , hani gece olanından .
-A nne sabah kaçta olacak? O zamana kadar evimize dönermiyiz ? Onda Pepe başlayacak biliyorsun.
-S abah hava aydınlanınca olacak ;uyandırırım seni merak etme ."
Annem hep ağlıyor , elleri titriyor , sürekli dua ediyor , Allah'ım yardım et , yardım et diye sayıklıyordu.
Gözlerimi kapattım , "Allah' ım yardım et , uyandığımda evimde olayım; Pepe'yi seyredebileyim. Bir daha annemi babamı hiç üzmeyeceğim .Yemeklerimi seçmeyip karnıbaharı bile yiyeceğim .Mert ile oynarken ona hiç kızmayacağım. "
Sesler o kadar çoğaldı ki kulaklarımı ellerimle kapatıp , uyumaya çalıştım.Uyumuşum ...
Rüyamda hepimiz ,tüm komşularımız lunaparktaydık. Ellerimizde balonlar ,şekerler ,dondurmalar vardı. Herkes gülüyordu. Mutluydular . Bir eğlenceden diğerine koşuyorlardı. Atlıkarınca , dönmedolap , balerin ...
Ben çarpışan arabaydım babam ve annemle. Çat çat ...
Uyandım ;çat çat sesleriyle .Koskocaman bir iş makinasının çalışma sesiymiş ; şaşırdım. Oyuncağımın gerçeği. Etrafıma mahmur mahmur bakımdığımda , her yer taş toprak içindeydi.
Gece karanlığında görünmeyen şeyler ayan beyan ortadaydı. Büyükler çok üzgün , çocuklar korkmuş . Bir sürü insan . Abiler ablalar bir yerlere gidip geliyorlar. Hatta köpekler bile var .
Sonra aniden derin bir sessizlik oldu. Kimse konuşmuyor , hareket etmiyor. Evet evet Tıp oynuyorlar anladım. Konuşan yanacak...
Sesimi duyan var mı ?
Konuştun yandın ...
Ben deprem oynunu sevmedim , ne zaman evimize gideriz.? Anneme de soramam ki şimdi , hep ağlıyor ; mızmızlık ediyorsun der belki. Babam hiç konuşmuyor , yanındaki Ahmet amcadan bir sigara istedi az önce. Oysa o hiç içmezdi ki.
Deprem dedikleri kötü bir şey kesinlikle , baksanıza her şey odamda oyuncaklarımı toplamayıp öylece bıraktığım zamanlarda ki gibi karmakarışık . Bildiklerim bunlar değil ki benim ! Kim düzeltecek buraları , kim eski haline döndürecek mahallemizi .Eve gitmek istiyorum , odama ve oyuncaklarıma.Çocuk olduğum yere , burası büyükler için .
