Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sen ve Paulo yaklaşık olarak bir yıldır evliydiniz, ufak tefek sorunlarınız ve kavgalarınız dışında her şey mükemmeldi. Evliliğinizden önce de, üç senelik de bir birlikteliğiniz vardı.
Bu gece Coppa Italia'da final gecesiydi, Juventus ve Atalanta karşı karşıya geliyordu, ve sen Paulo sayesinde koyu bir Juve taraftarı olmuştun. Ve başta bu fikri sevmesen de, artık çok hoşuna gidiyordu.
Üzerine, Paulo'nun kendi formalarından birisini giyerek final maçının oynanacağı stadyuma gelmiştin. Maç sizin evinizde değildi, bu yüzden Bergamo'ya bir yolculuk yapmıştın.
Böyle önemli bir maçta onu tek başına bırakamazdın.
Gewiss stadyumunu muhteşem bir atmosfer sarıp sarmalamıştı, bütün taraftarlar heyecanla maçın başlamasını bekliyordu.
Yerine geçerek oturmuştun, birkaç dakika sonrasında ise futbolcular seremoni için sahaya çıkmıştı, bir süre sonra da maçın başlama düdüğü gelmişti. Heyecanla yerinde kıpırdandın, Atalanta oldukça iyi bir takımdı, son zamanlarda ivme kazanmışlardı fakat Juventus daha iyi bir takımdı, bu maçı kazanacaktı. (Y.N: Atalanta taraftarı yazar bunları yazarken çarpıldı)
Öyle hissediyordun, ve genelde hislerin yanılmazdı.
Çok fazla geçmeden, dakika 19 da Juventus ilk golü bulmuştu. Golü atan senin eşinden başkası değildi! Takım arkadaşlarından kurtulmaya çalışarak kameralara yaklaştı, ve elleriyle senin baş harfini yaptı, ardından gol atarsa diye anlaştığınız şekili yaptı elleriyle.
Güldü ve öpücük attı.
Gözlerinin dolmasına engel olamamıştın, böyle şeylere alışman gerekiyordu fakat hâlâ bazen sana tuhaf hissettiriyordu. Her seferinde daha çok heyecanlanıyordun.
Maçın kalanı, sessizlik içerisinde geçmişti, iki taraftan da gol sesi çıkmamıştı ve Paulo'nun attığı golle Juventus Coppa Italia'yı kazanmıştı.
Paulo maç biter bitmez, senin bulunduğun bölgeye ilerlemişti, birkaç engeli atladıktan sonra kollarını sana sarmıştı, birkaç tatlı öpücüğün ardından onun yüzünü ellerinin arasına aldın.
"Sanırım.. Sen benim bu hayattaki tek şansımsın."
"Muhtemelen, sen de benim.."
Paulo mırıldandı ve seni tekrardan öptü, senden ayrılamıyordu. Çoğu zaman deplasmanlar ve kampların çoğunda seni sürekli arardı, bundan bazen sıkılıyordun bile.
"Eğer, başka bir şekilde olsaydık, ben yine seni severdim."
"Mesela.. Futbolcu olmasaydım, dünyaca ünlü olmak yerine sıradan olsaydım, sayamayacağımız kadar param olmasaydı, yine beni sever miydin?"
"Severdim, sevmiştim zaten.."
Şaşkınlıkla sana sordu,
"Nasıl yani?"
"Küçüklüğümüzde sevgilim, bana verdiğin sözü ne çabuk unuttun.. Portakalları çok severdim ve, sen bana her gün-"
"Dünyaca ünlü bir futbolcu olacağım ve sana yiyemeyeceğin kadar çok portakal alacağım."
Gülümsedin, o da gülümsedi. Fakat bunu neden daha önce söylemediğini düşünüyordu, ve de seni nasıl tanıyamadığını?
"Ben de bunu, bir süre önce hatırladım. Ve sana söylemek için güzel bir günü bekledim, çok özel ve güzel bir günü.."
"Bugün gerçekten de, her anlamda çok özel bebeğim.."
