Peki ev neydi?
Bir bina, bir yer, bir insan belki de bir kalp miydi?
Benim evim?
herhangi bir fikrim yok.
Siktiğimin güneşi her sabah doğuyordu. Her sabah uyanmak zorunda kalmaktan nefret ediyordum.
Aldım. Yine aldım her gün alıyordum. Beni bu dünya'dan bir nebze bile olsa uzaklaştırabiliyordu.
Sıkıldım evet ama onu almaktan değil. Nefes almaktan.
Hergün o tepeye çıkıyordum. Tramvay'ın yakınında ki tepeye.
Birgün ordan atlayacağıma yemin ediyorum.
Kendime yapacağım tek iyilik birgün ordan atlamak olacak.
