Evcil Hayvanım!

1 Can

Son yumruğunu geçirdikten sonra arkasını dönmüştü. Bir kez daha aldatılmıştı ve buna dayanamıyordu. Zaten öfkesini kontrol edememe sorunu vardı. Daha kıza gününü göstermesi gerekiyordu. Bir kere yağmur daha güzeldi. O kız gibi yamuk yumuk yürüyüp eteğini açacağına terbiyeli bir hanımefendi olmak onun için daha iyiydi.

Önünde onun için bir anlam ifade etmeyen adama dikkatlice baktı. Bir erkeğe göre daha iyi dövüşüyordu ve bunu okuldaki herkes biliyordu. Onun karşısına geçip hesap alacağını da biliyordu ama yine de aldatmıştı. Nedeni lazım değildi. Yağmur sadece sonuca bakardı. Ve yine öyle yapmıştı

Evinin kapısından çıkarken son kez bakmıştı hoşlandığı adama. Artık sadece nefret besliyordu ona karşı. Yağmur unutmak zor diyenlerden değildi. Onun için 1 saniyede unutmak kolaydı. Bu yönü onu acımasız gösteriyordu. Ama değildi.

Yerdeki taşa tekme ata ata ilerlerken kısık acı çeken mırıldanmalar duydu. Normalde şuan çoktan ordaydı. Ama kızı kaçırmak istemiyordu. Kaçacağını herkes biliyordu. Adımlarını hızlandırırken yine duymuştu acılı sesleri. Dayanamamıştı. Hızlı adımlarla ilerlerken yerde kanlar içinde yatan köpekle gözünden bir damla yaş gelmişti. Sinirlendiğinde ağlayan bir kızın bu kadar dayanması mucizeydi zaten. Ve bu dehşet görüntüyle kendini tutamamıştı.

Yerde yatan köpeğe yavaş adımlarla ilerlerken bir yandan da elini uzatıyordu. Köpek kaçmaya çalışıyordu fakat kolunu kıpırdatabildiği yoktu. Yavaşça eline aldı yağmur. Köpek sert zeminden sonra yumuşak yeri rahat bulmuş olacaktı ki son anlarını rahat geçirmek istiyordu. Yağmurun en sevdiği üst şuan kan olmuştu. Fakat önemli değildi... Bir can kurtarabilirdi. Bir daha böyle bir fırsat bulamazdı belkide.

Hızlıca ara sokaklardan geçip arabasına ulaştı. Umarım bu canı kurtarabilirdi...