𝐒𝐩𝐫𝐢𝐧𝐠'𝐬 𝐒𝐮𝐧𝐬𝐞𝐭

𝙐𝙣𝙤

1960 ခုနှစ်။ဇန်နိုဗီလ်းမြို့။

ကျွန်းရောင် ရေဒီယိုလေးမှ သီချင်းသံတို့ဟာ လေထုထဲ တလွှင့်လွှင့်။လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေမှ သွေဖယ်လျှင် ပရိဘောဂတို့ များများစားစားမရှိတဲ့ အခန်းငယ်မယ် သီချင်းသံတို့ဟာ တိုးဖွဖွ ဖြန့်ကျက်လို့နေသည်။

သစ်သားရောင် စာကြည့်စားပွဲထက်မှ ဖြူလွှလွှပန်းကန်ခပ်သေးသေးမယ် တစ်ခုမျှသာကျန်တော့သည့် ခပ်ဝိုင်းဝိုင်းကွတ်ကီးလေး။ ဖြူလွှလွှ လက်ချောင်းသွယ်တွေက ကွတ်ကီးကို ထိတွေ့ယူဆောင်ကာ မျက်ဝန်းများက အနက်ရောင် စာကြောင်းလေးတွေဆီ အကြည့်ပြန်ပို့သည်။

မကြာပါ စားပွဲနဲ့ ခပ်တန်းတန်းရှိနေတဲ့ ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် ပြင်ပသို့ မျက်လုံးများ ဝှေ့ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ကောင်းကင်ယံကား ကြည်ပြာမနေတော့တာကို တွေ့ရတော့ နှုတ်ခမ်းသွယ်သွယ်တို့ကား ကွေးညွတ်သွားတော့သည်။

ဖတ်လတ်စ စာရွက်ပြင်အား ခေါက်ကာ စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး ကျွန်းရောင် ရေဒီယိုလေးကိုလဲ လှည့်၍ပိတ်လိုက်သည်။လက်ဝယ် တင်ကျန်နေသေးသည့် ကွတ်ကီးငယ်အား ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ တမြုံမြုံဝါးလို့ ခြေလှမ်းတွေက တံခါးပေါက်ဆီသို့။ စာအုပ်ငယ်ကိုလဲ သယ်ယူသွားဖို့မမေ့ခဲ့ပေ။

ကျွန်းရောင်တံခါးကို တွန်းဖွင့်တော့ ဧည့်ခန်းမယ် ကျွန်းရောင် ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ကာ ချည်ထိုးနေသည့် အမျိုးသမီးအိုကား သူ့မြင်ကွင်းထဲ အေးအေးချမ်းချမ်းနေရာယူလာသည်။သူ့ကိုသတိထားမိတဲ့ ထိုအမျိုးသမီးအိုကား သူ့ကို ဝှေ့ကြည့်လာပြီးနောက် ခပ်ပါးပါး ပြုံးပြလို့လာသည်။သူလဲ ထိုသို့ပြုရင်း ထိုအမျိုးသမီးအိုအား အသိ ပေးစကားဆိုလိုက်သည်။

"ကျွန်တော် မြို့စွန်နားခဏသွားလိုက်အုံးမယ်နော် အဖွား"

သူ့အဆိုနောက် အဖွားဟာ ပြုံးလျက်ပင် အသားရည်တို့တွန့်နေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ယှပ်ကာ သူ့အနားသို့ခေါ်ချင်ပုံရသည်။သူတွေဝေမနေဘဲ လျှောက်သွားကာ အဖွားထိုင်နေတဲ့နေရာရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်လေတော့ ပုခုံးပေါ်ရောက်လာတဲ့ ခပ်နွေးနွေး အနက်ရောင် အနွေးထည်လေးဟာ သူ့အပိုင်သာ။