SIR

SIR 1.BÖLÜM

SIR 1.BÖLÜM
Sessizce kapıdan içeri girdim.Bugün en nefret ettiğim gündü.Bugün lanet olası doğum günümdü...Sessizliğimin aksine kapı açılır açılmaz herkesin yüzünde sahte olduğunu düşündüğüm kocaman bir gülümseme vardı.Sahi?!Benim nefretimin aksine onlar bu günü her yıl kutluyor ve değişik organizasyonlar düzenliyorlardı.Bana soransa yoktu!Bugün yas tutulması gereken gündü!Benim nefret ettiğim çikolatalı pasta gözüme sokulmak istenircesine devasa yaptırılmıştı.Sahte gülümsemeleriyle bağırarak 'iyiki doğdun!' demeye başladılar.Keşke doğmasaydım!Benim şu an ki planıma göre odamda yatağıma girmiş şekilde müzik dinlemem gerekiyordu.Ama hayır o nefret ettiğim devasa pasta kesmem için beni bekliyordu.İlk defa doğum günümde cemiyetten biri bulunmuyordu bu çok tuhafıma giderken görmezden gelmeye karar verdim olsalar ne değişecekti ki? Sevgilim Bora ki bu aile arasında ortaklar için avantaj sağlanması amacıyla oluşan bir ilişki.Ben ne yazık ki 'SOLMAZ' ailesinin tek kız çocuğuydum.Onlara kıyamıyorum...onları üzmeye.Yoksa şu an mezarımdaydım.
Bora kolunu uzattığında ifadesizce koluna girdim.Devasa pastanın önüne geldiğimizde devasa bıçağı elime alıp Bora'nın kolundan kurtuldum.Pastayı keserken hiç dikkat etmedim ve kestikten sonra tadına bile bakmadan Esila'nın yanına ilerledim.

"Selam Esila" dedim solgun bir sesle...

"Selam yaşamayı bırakmış canlı"dedi iğneleyici tonda.

"Bugün 17 oldun kızım!manyaklar gibi eğlenmen gerekiyor sen hala ölü ses tonuyla 'Selam Esila' diyorsun!Yemek yemiyorsun,gülmüyorsun.Bora'ya bir bak seni sevdiği çok belli koluna girdiğinde elinin titrediğini fark etmedin mi gözlerine baktığında sana bakınca parlayan gözlerini fark etmedin mi?!BU ÇOCUK SENİ 3 YILDIR SEVİYOR HAZAL ONUDA ANLA!YA BEN?! 4 YIL ÖNCELİ HAZAL'I HAZAL'IMI 16 YILLIK KARDEŞİMİ ÖZLEDİM!BUNU NEDEN YAPIYORSUN HA?!NEDEN?!

Bu kadar dolmuştu bana karşı...Ama biraz haklı olabilirdi de.Bilemiyorum...

"ÜZGÜNÜM 4 YIL ÖNCEKİ GİBİ OLAMAM!BUNU İSTEYEMEZSİN,İSTEYEMEZSİNİZ!
HEPİNİZİ KIRDIM BELKİ?PEKALA ÖZÜR DİLERİM!özür dilerim..."gözümden düşen yaşı umursamadan koşarak odama çıktım ve kapıyı kilitledim.Gözyaşlarım yavaşça yanaklarımdan süzülürken yatağıma oturdum ve ağlamaya devam ettim.

"Prenses?"dedi Selim kapıya bir kez vurarak,abim...o da olmasa kimse kalmazdı beni anlayan.

"Güzelim hadi aç kapıyı"Bora endişeli bir tonda kapını kulbuyla oynayarak seslenmişti.Abimin peşinden gelmiş olmalıydı.

"Hazal'ım hadi aç kapıyı"

"Abi...sadece sen gel" dedim hıçkırıklarıma engel olamadan.

"Tamam prenses" dediğinde usulca yataktan kalktım ve kapıya ilerledim kapının kilidini açıp yavaşça kulbunu çevirdim.Abim endişeyle bana sarıldı ve 'sakin ol' dedi.Beraber gidip yatağa oturduk ve abim usulca elimi avuçlarını arasına aldı.

"Bitanem benim,üzülme benim kardeşim ağlamayı hak edecek birşey yapmadı"

"Herkesi üzüyorum abi,herkesi..."

"Hayır prensesim,herkes senin üzülmene üzülüyor.Artık kendine gelme vakti,kendine gel Hazal'ım"

"Başımı göğsüne yasladım.Ağladım,ağladım ta ki uyuyana dek...

Lütfen hikayeme bir şans verin...Bu hikayeyi yazarken buraya yazmak aklımın ucunda bile yoktu.Okulumu,sınıfımı hatta aynı sırayı paylaştığım İrem'in ısrarlarıyla yazdım aslında.Hikayemi yazdığım defter elinden hiç düşmüyor ve her seferinde yazıp yüklememi istiyordu hiçbirşey kaybetmem belki bir kaç yeni dost edinir ya da hikayemi yorumlayacak tatliş okurlarla tanışırım düşüncesiyle yayımlıyorum.Yorumlarınız benim için herşeyden önemli lütfen onları eksik etmeyin...İlk bölümde hiç bi heyecan olamamsının aksine diğer bölümlerin durgun olmadığını belirtmek isterim.Bu arada kapağı hazırlayan Yasemin'e de çok çok çok teşekkür ederim o olmasa yükleyemezdim.Umarım bana ve hikayeme bir şans veririsiniz şimdiden teşekkür ediyorum...