SIR

SIR 3.BÖLÜM

Aradan tam bir hafta geçmişti.Odama kapanmış sadece müzik dinleyerek yaşıyor ara sıra Selim'in zoruyla atıştırıyordum.Doğum günümün yine faciayla geçmesinden sonra en çok yaptığım şey nefes almaktı.Kumral çocuk beni arabasıyla eve bırakmıştı ve sayesinde Esila ya da Bora ile karşılaşmamıştım,defalarca kapıma dayanan Bora'yı görmeyi reddetmiş Esila ile ise sadece telefonla konuşmayı tercih etmiştim.Onun dışında hayatım eski 'heyecanıyla!'devam ediyordu.Telefonumdaki şarkı yerini zil sesine bırakırken telefonu elime aldım ve aramayı onayladım.
"Hazal...ben şe-"onunla konuşmayı veya görüşmeyi istemediğimi defalarca tekrarlamama rağmen o ısrarlarına devam ediyordu ! Lafını bölerek ;
"Bora,konuşmak is-te-mi-yo-rum ! Bunu defalarca hareketlerim,davranışlarım ve sözlerimle belli ettim.Artık.bunu.yapma!"
"Bana bir şans ver.Tek bir gün beni sevebilmen için bana ufacık bir şans ver.Lütfen,bir kerecik..."
"Ben...Bora umut vermek için değil ama,deneyeceğim...söz."
"Şimdi geç oldu ya-yarın sabah seni erkenden alırım.Olur mu?"dedi heyecanla zar zor kelimeleri toparlamaya çalışırken.Ah ve evet kekelemişti..!
"Ben...şey tamam"
"Hazal...ben çok teşekkür ederim.Beni çok çok çok mutlu ettin güzelim"
"Sonra görüşürüz" diyerek telefonu kapattım.

Niyetim onu daha çok umutlandırmak ya da üzmek asla değildi.Ama belki,yani bir ihtimal ondan...hoşlanırdım.Neden olmasındı?Hem olmasa bile bir güncük rol yapabilirdim.Yani benden şans isterken öyle,öyle muhtaç bir ses tonu vardı ki ! Yıllarca su içmemiş bir bardak su için yalvarır gibi...muhtaç.Acındırmıştı kendini ve işe yaramıştı da.Herneyse sanırım tek bir gün 'mutlu' gibi görünebilirdim.Aradan tam bir hafta geçmişti.Odama kapanmış sadece müzik dinleyerek yaşıyor ara sıra Selim'in zoruyla atıştırıyordum.Doğum günümün yine faciayla geçmesinden sonra en çok yaptığım şey nefes almaktı.Kumral çocuk beni arabasıyla eve bırakmıştı ve sayesinde Esila ya da Bora ile karşılaşmamıştım,defalarca kapıma dayanan Bora'yı görmeyi reddetmiş Esila ile ise sadece telefonla konuşmayı tercih etmiştim.Onun dışında hayatım eski 'heyecanıyla!'devam ediyordu.Telefonumdaki şarkı yerini zil sesine bırakırken telefonu elime aldım ve aramayı onayladım.
"Hazal...ben şe-"onunla konuşmayı veya görüşmeyi istemediğimi defalarca tekrarlamama rağmen o ısrarlarına devam ediyordu ! Lafını bölerek ;
"Bora,konuşmak is-te-mi-yo-rum ! Bunu defalarca hareketlerim,davranışlarım ve sözlerimle belli ettim.Artık.bunu.yapma!"
"Bana bir şans ver.Tek bir gün beni sevebilmen için bana ufacık bir şans ver.Lütfen,bir kerecik..."
"Ben...Bora umut vermek için değil ama,deneyeceğim...söz."
"Şimdi geç oldu ya-yarın sabah seni erkenden alırım.Olur mu?"dedi heyecanla zar zor kelimeleri toparlamaya çalışırken.Ah ve evet kekelemişti..!
"Ben...şey tamam"
"Hazal...ben çok teşekkür ederim.Beni çok çok çok mutlu ettin güzelim"
"Sonra görüşürüz" diyerek telefonu kapattım.

Niyetim onu daha çok umutlandırmak ya da üzmek asla değildi.Ama belki,yani bir ihtimal ondan...hoşlanırdım.Neden olmasındı?Hem olmasa bile bir güncük rol yapabilirdim.Yani benden şans isterken öyle,öyle muhtaç bir ses tonu vardı ki ! Yıllarca su içmemiş bir bardak su için yalvarır gibi...muhtaç.Acındırmıştı kendini ve işe yaramıştı da.Herneyse sanırım tek bir gün 'mutlu' gibi görünebilirdim.Sanırım..?
* * *
Sabahın yedisinde telefonumun zil sesiyle uyanmış ve Bora'nın ''yarım saate ordayım'' deyişiyle şaşkınlığa uğramıştım.15 dakikalık duşun ardından hızla giyinip saçlarımı kuruturken kapı sesiyle hızlı bir at kuyruğu yapıp aşağı indim.Bora kapının önündeydi.Bora'nın uzattığı elini tutup dışarı çıktım.deyişiyle şaşkınlığa uğramıştım.15 dakikalık duşun ardından hızla giyinip saçlarımı kuruturken kapı sesiyle hızlı bir at kuyruğu yapıp aşağı indim.Bora kapının önündeydi.Bora'nın uzattığı elini tutup dışarı çıktım.
"Beni çok şaşırtıyorsun prenses" hemen elimi çektim ve ;
"İstemiyorsan tutmam."dedim ve arabaya bindim.Bora da hemen peşimden arabaya bindi.Kemerini takıp elini anahtara uzattı parmakları anahtarın üzerindeyken bana dönüp ;
"Ben...özür dilerim öyle demek istememiştim"
"Pekala,sorun yok"dedim sakince.Arabayı çalıştırdı ve bakışlarını yola sabitledi.Kısa sürenin ardından camda olan bakışlarım o bateristi gördüm.Baterist?Bu oydu!Kumral saçlı çocuğun arkadaşı olmalıydı.Beyaz eski ve kullanılamayacak kadar harabe bir evdi.Esmer çocuk yavaşça kapıyı açtı ve içeri girdi.Arabanın durduğunu o an fark ettim.Bora bir anda gaza basınca anlamayan gözlerle ona baktım.
"Ne oluyor?"
"Dışarıdaki çocuk,esmer olan bardaki bateristti değil mi?"
"Evet de niye?"Ne dediğini anlayamıyordum,o kadar...sinirliydi ki.
"Ve sen ona bakıyordun?O günde gözlerin sahneden ayrılmamıştı.Ah!Ne düşünüyordum ki?!Beni seveceğini mi?!Boşuna umutlanmaktan başka bir şey değildi!Ve sen bana umut verdin!Neden ha neden?!Neden daha çok üzülmemi istedin?!Çok bencilsin!"
"Sen...sen beni bir sürtük olarak görüyorsun?!Peki!Bu sürtük sana şans vermek için-dur ya gerek yok açıklamaya durdur arabayı!"
"Hazal...saçmalama!"
"Durdur dedim!"Arabayı durdurduğunda hızla dışarı çıktım.Arabadan indiğim an gazı köklediğinde göz yaşlarım hızla akmaya başlamıştı.Nereye gidecektim?Evden uzaktaydık ve ben nerede olduğumu dahi bilmiyordum!Elbisemin ceplerinde telefonumu ararken bulamadım!Harika (!)Ya evde unutmuştum ya da arabada düşmüştü.Pekala,ne yapacaktım?!Göz yaşlarım akmaya devam ederken nereye gittiğimi bilmeden yürümeye başladım.Birinden telefon istemeli ve Selim'i aramalıydım.Yavaş adımlarla yürürken dar bir sokağa girdim.Tam karşımda o eski beyaz evi gördüğümde esmer çocuk geldi aklıma.Belki...belki kumral çocuk da oradaydı?Bir umut...Tüm cesaretimi toplayıp hala akan göz yaşlarımı önemsemeden zile bastım.Kimse açmadığında 'acaba gitti mi?'sorusu aklımı kurcalıyordu.
Arkamdan gelen sesle olduğum yere mıhlanmıştım.Bu sesi her yerde tanırdım !
"Sen kimsin?!"
Kısa olduğunun farkındayım ama üşengecin biriyimdir jsjjsjjssjjsjsj okuyan herkese teşekkür ediyorum oy ve yorumlarınızı bekliyorum❤️❤️❤️😍😍😍😘😘😘sizi ve maymuncukları seviyorum🙊🙈🐵🙉 bir daha ki bölümde görüşmek dileğiyle...