UCUBE! kiribaku story

sana güveniyorum

ZAMAN ATLAMASI -2 AY SONRA

Gene okul gene okul. Gerçekten hayatımda en sevmediğim yer olabilir. Bir sürü aptalın toplanıp bişeyler anlamaya çalışmasına sinir oluyorum. Hayır bari herkes kendi dengiyle aynı sınıfta olsa da herkesin kendine göre bir motivesi olsa. Aman herneyse. 2 ay da ne olup bitti size bunları anlatmak isterim.

Açıkçası pek bişey olmadı. Bipolar bozukluğumun olduğuna tam anlamıyla tanı konuldu fakat ben artık psikoloğa gitmiyorum. Bıraktım. Neden diye sorarsanız açıkçası pek bişey yapabileceklerini sanmıyorum. Ben artık çıkmaz bir sokağın geri dönüş yolunun bile açılmaz olduğu yerdeyim.

Anneme gelirsek... Günden güne kötüleşiyormuş gibi. Babama bu kadar üzüleceğini gerçekten düşünmemiştim. Açıkçası ondan nefret ettiğini falan düşünüyordum. Fakat bundan öncesi de var değil mi? Benden öncesi. Sonuçta evlendikleri an ben olmamışım. Beraber vakit geçirdikleri baya zamanları olmuş ve annemin dediğine göre babam o zamanlar gerçekten melek gibi bir adammış. Ne olduysa ben doğduktan sonra olmuş. Hiç şaşırmadım nedense....

***

Okuldan eve dönüyorum Eijiro ile. Annem bize çağırmıştı. Eijiro da koşa koşa geldi tabiki. Annemi özlemişti. Uzun zamandır görmüyordu. Babam öldükten sonra ziyarete gelmişti sadece. Ondan sonra ben annemin kötü olduğunu söyleyince o da gelip yük olmak istemedi.

Kapının anahtarını taktım. Çevirdim. Açılınca normal olarak içeri girdik. Seslendim anneme. Cevap vermedi. Muhtemelen yukardadır falan diye düşündüm. Anahtarımı bırakıp,içeri geçtik. Eijiroya otur bekle beni dedim. Sonra yukarı çıktım. Odamın kapısı açıktı. Gittim içeri baktım. Ne?!

Adeta bir put gibi orda duruyorum. Gözlerim açık anneme bakıyorum. Bağırmak istiyorum,bağıramıyorum. Ağlamak istiyorum, boğazımdaki yumru buna izin vermiyor.

Annem kanlar içindeydi. Yerde baygın bir şekilde yatıyordu. O an ne yapacağımı bilemez şekilde bekliyordum. Sonra Eijiro geldi. Gülerek geliyordu,beni görünce durdu. Sonra yanıma koştu. Benim gördüğümü görünce geri bir adım attı. Sonra muhtemelen bana teselli vermesi gerektiğini anladı. Bana doğru gelip elini omzuma koydu. Kacchan dedi. Sanki bunu bekliyormuşum gibiydi. İsmimi duymamla bağırmaya başladım.

+Anne! ANNE! ANNE HAYIR! AGHHHHH!!!! HAYIR ANNE HAYIR! BUNU YAPMIŞ OLAMAZSIN!

-Kacchan sakin ol! Lütfen bekle. Derin nefes al ben hemen ambulansı arayacağım.

+Anne.. anne. Neden yaptın anne!!?? AGGHH! Koruyamadım annemi! Onu düzeltemedim! İĞRENÇ BİR İNSANIM! İĞRENÇ BİR EVLADIM!

Deli gibi ağlıyordum. Eijiroda yanımda ambulansı arıyordu. Hem onunla konuşuyor hem de eliyle beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Ama nafileydi ben deli gibi ağlıyor ve bağırıyordum.

***

Hâstanedeyiz. Gözlerimdeki yaşlar hala dinmedi. Hala haykırmak istiyorum bişeyleri. Annemde bırakmıştı beni. Sıra kimdeydi? Babamın ki bu kadar üzmemişti gerçi ama. Sıra Eijiro muydu? Gerçekten o da beni bırakıcak mıydı? Bunu düşündükçe daha çok ağlamaya başladım. Benim yüzümden olmuştu. Bu kadar ileri gittiğini anlayamamıştım. Benim aptal beynim yüzümden annemin ne halde olduğunu anlayamamıştım.

***

Eijiro ve Narasuma-san yanımda. İkisinden de çıt çıkmıyor. Annem yoğun bakımda hayat mücadelesi veriyor.  Bense hala oturuyordum. Sonra dışarı çıkmak istedim. Cebimdeki paketimi çıkardım. Yaktım gene bir sigara. Yere çömeldim ve ağlamaya başladım. Hem sigaramı içiyordum hem de ağlıyordum. En büyük terapilerimden biri de buydu.